Ως ηθοποιός, που παίζει και στο θέατρο, ποια είναι η γνώμη σου για τη νέα πραγματικότητα λόγω κορονοϊού;
Είναι πρωτόγνωρο για όλους, μέσα σε αυτό το κλίμα όμως φαίνονται οι άνθρωποι που έχουν όραμα και σθένος να βοηθήσουν τους υπολοίπους. Αυτό μάς λείπει λοιπόν. Αν και είμαστε χώρα με έντονο πολιτιστικό στοιχείο, υπάρχει ένα βασικό έλλειμμα παιδείας, οι υπεύθυνοι δεν ξέρουν πώς να σώσουν τον κλάδο μας. Είναι σαν να βάλεις εμένα υπεύθυνο στον αγροτικό τομέα, πώς να βοηθήσω; Αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο είναι η γενική απαξίωση, το ότι υπάρχουν συνάδελφοι που νιώθουν ζητιάνοι. Σε καμία περίπτωση δεν είναι έτσι, η κοινωνία έχει ανάγκη τους καλλιτέχνες.

[fwduvp preset_id=”test” playlist_id=”Test”]

Αν αναλογιστούμε τη ρευστότητα που επικρατεί στα θεατρικά, νιώθεις διπλά τυχερός που έχεις έναν ωραίο ρόλο σε μία από τις πολυσυζητημένες σειρές της σεζόν;
Αυτό είναι δεδομένο. Αγχώθηκα, πέρασα ένα δύσκολο διάστημα. Ξέρεις, όταν κάνεις μία δουλειά και βιοπορίζεσαι από αυτό, αγχώνεσαι. Εγώ λοιπόν είμαι χαρούμενος γιατί και έχω δουλειά και μου αρέσει αυτό που κάνω. Σε τόσο δύσκολες εποχές, το κριτήριο μπορεί να μπει σε δεύτερη μοίρα κάποιες φορές, αλλά στη δική μου περίπτωση αυτό που συμβαίνει είναι πολύ όμορφο.

Ποια είναι αυτά τα στοιχεία της σειράς που θεωρείς ότι έκαναν το κοινό να «κολλήσει»;
Οι τηλεθεατές πλέον έχουν δει πολλές σειρές, έχουν να συγκρίνουν, είναι εκπαιδευμένοι στη μυθοπλασία κατά μία έννοια. Αυτό ανεβάζει τον πήχη, προσπαθούμε να δώσουμε όσο το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα. Το σενάριο και η κινηματογράφηση είναι δύο από τα στοιχεία που κάνουν τη σειρά να ξεχωρίζει.

Το καστ;
Εννοείται ότι είναι θεμελιώδες στοιχείο, όμως δεν μπορεί να σε κρατήσει μόνο η καλή ομάδα ηθοποιών. Ο κόσμος, όσο κι αν αγαπά έναν ηθοποιό, δεν μπορεί να παρακολουθήσει τη σειρά για μία σεζόν αν δεν βρίσκει κάτι άλλο σε αυτή.

Καθώς μιλάμε για καστ, φέτος στον «Ηλιο» βλέπουμε πρόσωπα που αξίζουν την προσοχή μας. Νιώθεις ότι τις τελευταίες σεζόν ηθοποιοί με περγαμηνές στο θέατρο δίνουν άλλη νότα στην TV;
Το επίπεδο των Ελλήνων ηθοποιών είναι πολύ υψηλό. Tα τελευταία χρόνια, λόγω των δυσκολιών στο θέατρο, ήταν αναμενόμενο ότι θα γίνει αυτή η προσέγγιση. Φυσικά έχει ανέβει και το επίπεδο των ελληνικών σειρών. Κάποτε ήταν κατακριτέο για έναν ηθοποιό του θεάτρου να παίξει στη μικρή οθόνη. Ηταν σαν να κάνεις άλλη δουλειά.

Νιώθεις ότι πλέον δεν υπάρχει και ο διαχωρισμός εμπορικού-ποιοτικού; Κάποτε ήταν καραμέλα στο στόμα πολλών…
Ναι, νομίζω ότι έχουμε ξεπεράσει αυτό το στάδιο. Στην τηλεόραση πλέον δίνονται χρήματα για τις παραγωγές, οπότε δημιουργείται ένας κύκλος: δίνονται χρήματα, οι παραγωγοί επενδύουν, το αποτέλεσμα είναι καλύτερο και με εξαιρετικούς ηθοποιούς.

Ποια είναι η γνώμη σου για την ελληνική τηλεόραση;
Είναι παρωχημένη στο στήσιμό της, θέλει αλλαγή, αλλιώς θα μιλάμε για μουσειακό είδος! Εδώ και 20 χρόνια έχουμε πρωινό ενημερωτικό, ψυχαγωγικό, ειδήσεις, τηλεπαιχνίδια, prime time και πάλι τα ίδια. Υπάρχουν φορές που μπορεί να νιώθει κάποιος ότι βρίσκεται 20 χρόνια πίσω. Δεν γίνεται να μην αλλάζει κάτι…

Τα ριάλιτι νιώθεις ότι έρχονται στον αντίποδα των καλών σειρών πλέον;
Είναι εξευτελιστικά, ντροπή που βαραίνει τους ανθρώπους που αποφασίζουν να δίνουν αυτά τα προγράμματα στην κοινωνία. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αυτή τη στιγμή το «Bachelor» με έναν τύπο και 20 γυναίκες δίπλα του. Και όλα αυτά στην ελληνική κοινωνία που υποτίθεται υπάρχει φεμινισμός και σύγχρονο πνεύμα. Αυτά είναι σεξιστικά και φαλλοκρατικά. Δεν μιλάω για αισθητική, αλλά για κοινωνική παιδεία. Δεν μπαίνουν όλα στον βωμό της τηλεθέασης, αν το κάνουν κάποιοι, είναι υπόλογοι και απολίτιστοι.

Τι παρακολουθείς εσύ στην TV;
Κάποιες ενημερωτικές εκπομπές και σατιρικές, όταν υπάρχουν.

Ποια πρόσωπα σου λείπουν;
Μου έχει λείψει η παλιά καλή δημοσιογραφία. Εχω προλάβει τις εποχές που γίνονταν ρεπορτάζ, που οι δημοσιογράφοι έβγαζαν τις ειδήσεις, κανείς δεν ήταν υπάλληλος καναλιού, ήταν ρεπόρτερ. Υπάρχουν ακόμη κάποιες εκπομπές έρευνας τις οποίες παρακολουθώ, αλλά γενικά μου λείπουν, όπως και η εκπαιδευτική τηλεόραση. Θέλω να ανέβει ξανά ο πήχης για να προσπαθούμε όλοι να σπάμε τα ρεκόρ. Πρέπει ως θεατές να έχουμε λόγο και ύπαρξη. Δεν χρειάζεται να βλέπεις ένα αισχρό ριάλιτι για να γελάσεις, πρέπει να το μποϊκοτάρεις, να μην μετέχεις, να μην το βλέπεις.

Αυτό γενικότερα το έχεις ως αρχή στη ζωή σου;
Ναι, σαφέστατα. Ολα αυτά έχουν και ένα κοινωνικό αντίκρισμα. Ο τρόπος που αντρώθηκε, για παράδειγμα, η Χρυσή Αυγή ήταν ακριβώς ο ίδιος. Πολλοί έκαναν πλακίτσα με τα όσα έλεγαν, έτσι πέρασε μία φασιστική νοοτροπία. Ελεγαν πολλοί: «Σιγά που θα δείρουν στο Κοινοβούλιο»…

*Από την έντυπη έκδοση TΥΠΟΣ TV