Γράφει ο Βαγγέλης Λημνιώτης

Όχι ότι κάνει μπαμ τα προηγούμενα χρόνια, αλλά φέτος συνέβησαν και μια σειρά από γεγονότα που έκαναν ακόμα πιο έντονη αυτή την αίσθηση. Για να καταλάβετε τι εννοώ, θέλω να προσπαθήσετε να αφαιρέσετε από το κάδρο την Ελένη Φουρέιρα όταν δείτε την τηλεοπτική προβολή. Αν δεν υπήρχε η αύρα αυτής της αναδυόμενης popstar, θα μιλούσαμε για μια γιορτή της ελληνικής μουσικής που αγνοεί παντελώς τα μεγάλα μουσικά ονόματα και απλώς μάζεψε ό,τι μπόρεσε να βρει και ό,τι της επέβαλλαν οι δισκογραφικές και το χρήμα. Money talks, bullshit walks λένε οι Αμερικάνοι, αλλά εγώ θα πω Money talks, bullshit stays.

Γιατί μόνο ως bullshit μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι με εξαίρεση τη Φουρέιρα, τις Melisses και τον Κωνσταντίνο Αργυρό, βραβεύτηκαν τραγουδιστές και τραγουδίστριες που δεν αποτελούν ούτε καν δεύτερα ονόματα στην ελληνική μουσική. Ακόμα και ο Σάκης Ρουβάς με την Έλενα Παπαρίζου ήταν παλιά πρώτα ονόματα. Πλέον τα τραγούδια τους πατώνουν στις ψηφιακές πλατφόρμες όπου παίζεται το παιχνίδι.

Κι αν βιαστείς να μου αναφέρεις το Αν Με Δεις Να Κλαίω της Παπαρίζου, θα σου πω ότι η επιτυχία του οφείλεται περισσότερο στο παλικαράκι που τραγουδάνε μαζί παρά σ΄εκείνη. Θα σου πω επίσης ότι πριν απ΄αυτό η Παπαρίζου είχε να δει τραγούδι της που να αρέσει πάνω από 6-7 χρόνια. Όσα κυκλοφόρησε σε αυτό το διάστημα ήταν τόσο κακά ποιοτικά και τόσο αδιάφορα.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για τα φετινά Mad Awards είναι το βραβείο που απονεμήθηκε σε ένα συγκρότημα ονόματι The Players. Τρία παλικάρια σκέτες κόπιες των Boys ‘n’ Noise που έχουν μια μέτρια φωνή στην καλύτερη των περιπτώσεων. Και η σύγκριση δεν είναι τυχαία μιας και αναδείχτηκαν κι αυτοί μέσα από τον επικίνδυνα κακό διαγωνισμό της Amita Motion και φυσικά το βραβείο τους κάνει μπαμ ότι είναι πληρωμένο. Αυτό βέβαια είναι το μικρότερο πρόβλημα μιας και ευτυχώς η ελληνική μουσική έχει μάθει να ξεβράζει τους τόσο ατάλαντους. Τα 15χρονα που θα τους ακούσουν θα μεγαλώσουν και θα αναρωτιούνται γιατί τους άκουγαν.

Πάμε τώρα και στους απόντες. Πάολα, Νίκος Οικονομόπουλος. Τα δύο ονόματα που αυτή τη στιγμή κυριαρχούν στην ελληνική μουσική. Δεν είναι μόνο ότι γεμίζουν τις πίστες που εμφανίζονται. Δεν είναι ότι χωρίς αυτούς τους 2, τον Κιάμο και τον Αργυρό δε θα υπήρχαν βιώσιμα μπουζούκια. Είναι ότι τα τραγούδια τους σαρώνουν.

Ειδικά ο Οικονομόπουλος είναι ο Μίδας. Ό,τι τραγούδι κυκλοφορεί γίνεται χρυσός. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι έβγαλε ολόκληρο δίσκο πριν από 8 μήνες και μέσα σε μερικές εβδομάδες όλα τα τραγούδια είχαν εκατομμύρια προβολές. Είναι ότι πριν απ΄αυτά, έπαιζαν 3 καινούργια του κομμάτια στο ραδιόφωνο. Είναι ότι σε λίγες μέρες βγαίνει άλλο ένα από τον Sfera και το ζητάνε συνέχεια.

Πώς γίνεται να μην βραβεύεται αυτός ο τύπος; Πώς γίνεται να παίρνει βραβείο ο Σάκης Ρουβάς μόνο και μόνο με την αύρα του παρελθόντος, ενώ τα τραγούδια του μετά βίας πιάνουν το 1.000.000 προβολές στο Youtube;

Τελευταίο και εξίσου σημαντικό. Οι μουσικές συνεργασίες επί σκηνής. Φέτος είχαν τρομερά πεσμένη ποιότητα και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην έλλειψη καλών καλλιτεχνών. Οφείλεται και στους ανθρώπους που τα έστησαν. Όταν φτάνουμε στο σημείο να φτιάχνουμε ντουέτο με τη Συνατσάκη και έναν Κακουριώτη που το μόνο του χαρακτηριστικό είναι ότι έχει απήχηση στα κοριτσάκια κάτω των 18, τότε το πράγμα χωλαίνει. Και το πρόβλημα σε αυτό το παράδειγμα δεν είναι η μη τραγουδίστρια Συνατσάκη. Είναι ο αυτοαποκαλούμενος τραγουδιστής Κακουριώτης.

Προφανώς και όλα τα παραπάνω δεν είναι και για να τα παίρνουμε στα σοβαρά. Κουβέντα να γίνεται. Δεν είναι και καμία σημαντική παράμετρος τα Mad Awards. Δεν ανήκουν καν στις σημαντικές ασήμαντες. Είναι και γίνονται κάθε χρόνο όλο και πιο ασήμαντες. 

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]