Όλα ξεκινούν τον Ιούλιο του 1960. Τότε, με την ολοκλήρωση του Β΄ Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με τον Μάνο Χατζιδάκι να κερδίζει τα πρώτα βραβεία με τα τραγούδια “Κυπαρισσάκι”-“Τιμωρία” και ερμηνεύτρια την Νανά Μούσχουρη, δημοσιεύονται κάποιες σκληρές δηλώσεις του κορυφαίου συνθέτη για τους συναδέλφους του:“Δε νομίζω ότι οι συνθέτες του ελαφρού τραγουδιού έχουν τη σοβαρότητα και την ευθύνη της δουλειάς τους. Υπάρχουν βέβαια ένας-δυο αξιόλογοι συνθέτες ελαφρού τραγουδιού που όμως δεν κατάφεραν να αλλάξουν την από χρόνια υπάρχουσα κατάσταση. Όλοι οι άλλοι είναι ανεπαρκείς, μέχρι χθες κομπλεξικοί απέναντι της αντίστοιχης μουσικής άλλων χωρών, σήμερα κυνηγοί, παρά τις οποιεσδήποτε αντιλήψεις τους, εύκολων επιτυχιών. Παράλληλα, έχουν όλοι ένα κοινό χαρακτηριστικό:Δεν γνωρίζουν μουσική!”.
Όπως είναι φυσικό, η συνέντευξη σημειώνει πολλές αντιδράσεις στο χώρο αλλά σήμερα θ’ ασχοληθούμε αποκλειστικά με το κομμάτι που αφορά την κόντρα του με τον Μίμη Πλέσσα. Ο τελευταίος, που έχει επιστρέψει ελάχιστα χρόνια πριν από τις ΗΠΑ, “σηκώνει το γάντι” και απαντά σε αντίστοιχο ύφος :“Θα ήταν ευτύχημα αν η συνέντευξη του Μάνου Χατζιδάκι μου προκαλούσε μόνο έκπληξη, πράγμα που θα γινόταν αν πίσω από τα πολλά και ποικίλα γραφόμενά του υπήρχε η, αστεία μεν, αλλ’ αγαστή προαίρεση. Δυστυχώς, αντί της εκπλήξεως μια βαθειά θλίψη με αναγκάζει να πω την παρακάτω φράση :Ανάμεσα στους ανθρώπου που με τιμά ν’ αποκαλώ συναδέλφους, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει το όνομα Χατζιδάκις”.
Ο Χατζιδάκις του απαντά μιλώντας για “διαφημιστή-μουσικό”, “πνεύμα της οδού Μαυρομματαίων” και για “εμπορικό δαιμόνιο που δεν αντέχει σ’ ένα σοβαρό κοίταγμα”. Η κόντρα γίνεται πλέον προσωπική και οι εκατέρωθεν δηλώσεις έρχονται “κατά ριπάς” :“Ο κ. Μάνος Χατζιδάκις με αποκαλεί διαφημιστή μουσικό. Έχει δίκιο. Διαφημίζω τη μουσική, ενώ αυτός διαφημίζει μακαρόνια (εκπομπή Κ.Ρ.Ε.Ε.Δ.Ε ημέρα Κυριακή ώρα 2 μ.μ). Δεν καταλαβαίνω τι εννοεί γράφοντας για το πνεύμα της οδού Μαυρομματαίων.
«Μαύρη» επέτειος: 20 χρόνια από το φονικό τσουνάμι με τους 230.000 νεκρούς στην Ασία
Δεν έχει σημασία. Κανείς δεν καταλαβαίνει αυτά που γράφει ο κ. Χατζιδάκις. Αν όμως τοποθετεί την έμπνευση ανά περιοχές, προτιμώ τη φωτισμένη από φως περιοχή της οδού Μαυρομματαίων από τα σκοτεινά δρομάκια του Υμηττού και τα περίπλοκα μυστικά τους. Γράφει ακόμη ότι η γνώμη μου ενδιαφέρει τους φίλους και την οικογένειά μου. Συμφωνώ απολύτως γιατί και οικογένεια έχω, και φίλους πολλούς, πάρα πολλούς και καλούς”. Παράλληλα, αναφερόμενος στα τραγούδια “Υμηττός” και “Ιλισός” αμφισβητεί τις στιχουργικές ικανότητες του Χατζιδάκι, ενώ αφήνει υπόνοιες για την μουσική πατρότητα του βραβευμένου τραγουδιού τα “Παιδιά του Πειραιά”.
Η αντίδραση Χατζιδάκι αναμενόμενη :“Τον αποκαλώ δημόσια ταπεινό και συκοφάντη. Αν τυχόν μπορέσει να αποδείξει, όπως ισχυρίζεται, ότι έχω “κλέψει” τα “Παιδιά του Πειραιά”, τότε θα δεχτώ τις συνέπειες των χαρακτηρισμών που του αποδίδω. Εάν όμως δεν το αποδείξει, δημόσια, τον συμβουλεύω να τυπώσει στις κάρτες του τις ιδιότητες αυτές που του αποκαλύπτω. Και από ανθρώπους σαν αυτόν δεν θέλω συγχαρητήρια ούτε φιλίες. Μου αρκεί ότι βρίσκονται στην αντιπέρα όχθη. Και τον συμβουλεύω αντί να εξιχνιάζει από πού απορρέουν οι μελωδίες μου, ας κοιτάξει τις δικές του και το φθηνό κυνήγι της εμπορικότητας που επιδιώκει αντιγράφοντάς με. Από εδώ και μπρος ότι έχει να πει για τα “Παιδιά του Πειραιά”, τον παρακαλώ να τα πει στα δικαστήρια και όχι σε εμένα, διότι δεν σκοπεύω ν’ ασχοληθώ μαζί του. Αρκετά”.
Με τον καιρό τα …μουσικά πάθη καταλαγιάζουν και επέρχεται η αρμονία και η αμοιβαία εκτίμηση στις σχέσεις των δύο κορυφαίων μας συνθετών. Σχεδόν εξήντα πέντε χρόνια μετά από αυτή τη μουσική διαμάχη, όλα αυτά μοιάζουν πολύ μακρινά και είναι βέβαιο ότι αν Μίμης Πλέσσας και Μάνος Χατζιδάκις συναντηθούν εκεί ψηλά θα δημιουργήσουν από κοινού μουσική για αγγέλους…
Ροή Ειδήσεων 
