Το 2017, λίγο πριν τον θάνατο του 92χρονου μηχανικού, κινηματογραφιστές που είχαν ανακαλύψει την ιστορία του κατάφεραν να τον πείσουν να τους αφήσει να την αποτυπώσουν στην μεγάλη οθόνη.

Μέχρι τότε, το «νησί» που είχε χτίσει ο μηχανικός Τζόρτζιο Ρόζα λίγο έξω από το ιταλικό θέρετρο Ρίμινι την δεκαετία του ’60, αποτελούσε το αντικείμενο αφηγήσεων των ντόπιων στα παιδιά τους, όπως και αντικείμενο προβληματισμού των τοπικών αρχών, οι οποίες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να «σβήσουν» το…κρατίδιο από το χάρτη.

Όλα ξεκίνησαν το 1967, όταν ο Ρόζα σχεδίασε και χρηματοδότησε την ανέγερση μιας εξέδρας 400 τ.μ. στην θάλασσα, 12 χιλιόμετρα μακριά από την ακτή του Ρίμινι και σε περιοχή που ανήκε σε διεθνή ύδατα.

Η πλατφόρμα αιωρείτο πάνω σε πυλώνες από ατσάλι και σε ύψος 26 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ φιλοξενούσε ένα εστιατόριο, ένα μπαρ, ένα κατάστημα σουβενίρ, ακόμη και ένα ταχυδρομείο με τα δικά του γραμματόσημα.

Με την ολοκλήρωση των εργασιών στο τεχνητό νησί του, ξεκίνησε να δέχεται επισκέπτες στην ανεξάρτητη «Δημοκρατία του νησιού Ρόουζ», της οποίας είχε αυτοανακηρυχθεί Πρόεδρος.

Σύντομα, οι ιταλικές εφημερίδες έκαναν λόγο για το ιδιόμορφο κρατίδιο που είχε ξεπηδήσει από το πουθενά μόλις λίγα χιλιόμετρα από το Ρίμινι.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, η αναταραχή που είχε προκληθεί εν πολλοίς από τον πόλεμο στο Βιετνάμ έδωσε ώθηση σε ακτιβιστές και νέους από πολλές χώρες να αναζητήσουν καταφύγιο, ασφάλεια και διασκέδαση στην αυτόνομη δημοκρατία του Ρόζα.

Το νησί, το οποίο είχε ανεγερθεί χωρίς άδεια και γινόταν ολοένα και πιο δημοφιλές,  δεν διέφυγε για πολύ της προσοχής των τοπικών αρχών, οι οποίες φάνηκαν να δυσαρεστούνται από το γεγονός ότι ο Ρόζα απολάμβανε έσοδα από τον τουρισμό, διαφεύγοντας παράλληλα της φορολογίας.

Εκτός από τις ανησυχίες των αρχών ότι ο χώρος χρησιμοποιούνταν παράνομα για τζόγο και οινοποσίες, ορισμένοι πολιτικοί έφτασαν να ισχυριστούν ότι το νησί αποτελούσε απειλή και για την εθνική ασφάλεια, καθώς θα μπορούσε, σύμφωνα με τους ίδιους, να αποτελέσει τη βάση για σοβιετικά πυρηνικά υποβρύχια.

Μόλις 55 ημέρες έπειτα από την διακήρυξη της ανεξαρτησίας του νησιού Ρόουζ στις 24 Ιουνίου του 1968, η ιταλική κυβέρνηση έστειλε στρατιωτικές δυνάμεις στο νησί, οι οποίες το οδήγησαν στην ολική του καταστροφή στις 11 Φεβρουαρίου του 1969, χρησιμοποιώντας δυναμίτη.

Λίγο καιρό αργότερα, σχεδόν ό,τι είχε απομείνει από το «νησί» καταβυθίστηκε εξαιτίας μιας καταιγίδας, η οποία άφησε πίσω της ελάχιστα απομεινάρια, ορατά στην επιφάνεια της Αδριατικής μέχρι και σήμερα.

«Όλα όσα έλεγαν [οι αρχές] σχετικά με το νησί αποσκοπούσαν στο να καταστρέψουν τη φήμη του, έφτασαν ως και να ισχυρίζονται ότι κάτω από την επιφάνειά του βρίσκονταν υποβρύχια των Σοβιετικών. Μια άλλη κατηγορία που του επέρριπταν ήταν ότι ήταν ασταθές. Παρόλα αυτά, χρειάστηκαν τρεις γύροι εκρήξεων με δυναμίτη για να το διαλύσουν», θυμάται ο Λορέντζο Ρόζα, γιος του Τζόρτζιο.

«[Ο Ρόζα] κατασκεύασε το νησί μέσα σε έξι μήνες με τη βοήθεια τεσσάρων φίλων του και μιας μικρής ομάδας εργατών. Ήταν πολύ περήφανος για την τεχνολογία που χρησιμοποίησε, την οποία και ανέπτυξε μόνος του. Όταν τον προσεγγίσαμε για την δημιουργία μιας ταινίας, δεν τον ενδιέφερε πολύ να μας πει την ιστορία, αλλά μας μίλησε με ενθουσιασμό για το πώς κατάφερε να αναγείρει την πλατφόρμα», σχολίασε ο τηλεοπτικός παραγωγός, Ματέο Ροβέρε.

Πράγματι, η πολυπλοκότητα και ο όγκος της απαιτούμενης εργασίας για την ανέγερση ενός τέτοιου νησιού έγιναν προφανής κατά την ανακατασκευή του νησιού για τις ανάγκες της ταινίας.

Ο σκηνοθέτης, Sidney Sibilia, δήλωσε σχετικά:

«Κάθε μέρα ήταν ένας εφιάλτης, καθώς έπρεπε να ανατινάξουμε κάτι ή να κάνουμε κάτι περίπλοκο μέσα στο νερό. Οι ταινίες συνήθως προορίζονται για γύρισμα σε σταθερό έδαφος. […]»

«Συχνά με ρωτάνε τι συμβουλή θα έδινα στους νέους σκηνοθέτες. Η συμβουλή μου είναι αυτή: Παιδιά, γυρίστε ό,τι είναι να γυρίσετε στην στεριά».

ΠΗΓΗ: BBC