Η χούντα προσπαθεί να είναι τυπική, με τους Παπαδόπουλο -Ζωιτάκη να εκφράζουν τα συλλυπητήρια τους στη σύζυγο Κυβέλη και προτείνοντας η κηδεία να γίνει δημοσία δαπάνη, κάτι που η οικογένεια αρνείται. Πίσω από τις τυπικότητες όμως, έχει ήδη ξεκινήσει η “μάχη της κηδείας”. Από την μία οι αντιδικτατορικές δυνάμεις βλέπουν μια τεράστια ευκαιρία μαζικής αντίδρασης στη χούντα, ενώ η τελευταία καταλαβαίνει ότι για πρώτη φορά πρέπει ν’ αντιμετωπίσει το λαό.
Έτσι, ξεκινά άμεσα μια τεράστια κινητοποίηση με ανάκληση αδειών όλων των αστυνομικών, το σύνολο σχεδόν της αστυνομικής δύναμης Πειραιά μεταφέρετε στην Αθήνα, υπάρχει συστράτευση μυστικών πρακτόρων Ασφάλειας και ΚΥΠ, ενώ ρόλους αναλαμβάνουν μέχρι και οι πρωτοετείς σπουδαστές των αστυνομικών σχολών…
Το διάστημα που η σωρός του Αχαιού πολιτικού παραμένει σε λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι του Αγίου Ελευθερίου, την φύλαξη- τιμητική φρουρά αναλαμβάνει η παλιά νεολαία της Ένωσης Κέντρου, ΕΔΗΝ. Την ημέρα της κηδείας στις 2 Νοεμβρίου παίζεται “σκάκι” ανάμεσα σε συγκεντρωμένους και αστυνομία.
Από τα ξημερώματα πολλοί νεολαίοι παριστάνοντας τους ευλαβείς χριστιανούς πιάνουν θέσεις μέσα στην Μητρόπολη αιφνιδιάζοντας αστυνομία και ιερείς που βλέπουν έκπληκτοι το “ποίμνιο” να είναι ξαφνικά εξαιρετικά αυξημένο, ενώ από τις 9.30 επικρατεί το αδιαχώρητο έξω από την Μητρόπολη.
Οι επικήδειοι που εκφωνούνται από τον βουλευτή της Ένωσης Κέντρου Νίκο Μπακόπουλο και τον πολιτικό του αντίπαλο Παναγιώτη Κανελλόπουλο, διακόπτονται από χειροκροτήματα και συνθήματα. Ο Μπακόπουλος τελειώνει την ομιλία του συγκινημένος :“Και αυτή την ιερή στιγμή που η καρδιά της Ελλάδος κτυπά μπροστά στο φέρετρό σου, και που η ιστορία σε στεφανώνει με την δόξα της, θέλομε μέσα από την συντριβή μας, να σε βεβαιώσουμε πως το πιστεύω σου και το πιστεύω μας, παραμένουν αμετάθετα: Η Δημοκρατία θα νικήσει”. Το φέρετρο του πρώην πρωθυπουργού βγαίνει από την Μητρόπολη σκεπασμένο με την ελληνική σημαία ενώ τέσσερις πρώην βουλευτές κρατούν τις μαύρες κορδέλες.
Οι μαρτυρίες μιλούν για μια πρωτοφανή συγκέντρωση κόσμου που ξεπερνά κάθε προσδοκία. Κι αν στην αρχή το πλήθος είναι βουβό, σιγά-σιγά αποκτά φωνή που μετατρέπεται σε κραυγή και οργή, άλλοτε με συνθήματα (“Σήκω γέρο να μας δεις”, “Σήμερα ψηφίζουμε” “Δημοκρατία”, “Να το 7%”), άλλοτε ψέλνοντας τον Εθνικό ύμνο και άλλοτε τραγουδώντας.
Τραγική ειρωνεία: Την ώρα που το τεράστιο λαϊκό ποτάμι περνά από την πλατεία Συντάγματος ο δικτάτορας βρίσκεται στο ναό της Δημοκρατίας που ο ίδιος βεβήλωσε. Δημιουργούνται διάσπαρτα επεισόδια μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών, στην οδό Φιλελλήνων νεαρός ανεβαίνει στο καμπαναριό της εκκλησίας και κτυπάει την καμπάνα, ενώ στην πύλη του Αδριανού υπάρχει καθιστική διαμαρτυρία.
Όταν ο μεγάλος όγκος του πλήθους φτάνει στο Α Νεκροταφείο, δημιουργούνται αψιμαχίες μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας που συνεχίζονται με πετροπόλεμο. Η επίθεση εναντίων των συγκεντρωμένων είναι άμεση ενώ υπάρχουν δεκάδες συλληφθέντες, οι περισσότεροι από τους οποίους θα καταδικαστούν στην συνέχεια με μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης. Όμως το πρώτο, εμφανές, ρήγμα στη σχέση δικτατορίας-κοινωνίας έχει έρθει, και θα ακολουθήσουν και άλλα…
Ροή Ειδήσεων 
