Η τεράστια αλλαγή στην καριέρα του έρχεται όταν ο Μίκης Θεοδωράκης, που τον έχει γνωρίσει στη Μακρόνησο, τον καλεί να ερμηνεύσει τον εμβληματικό δίσκο του ελληνικού τραγουδιού “Επιτάφιο”. Στην πρώτη δημόσια παρουσίαση του έργου ο Μπιθικώτσης βιώνει την δυσκολότερη στιγμή του επί σκηνής.

Είναι Δευτέρα 20 Μαρτίου 1961 όταν στο θέατρο “Κεντρικόν” γίνεται η πρώτη από τις δύο (η δεύτερη είναι στις 22 Μαρτίου) συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη, που η απλή παράθεση ονομάτων των συμμετεχόντων, αρκεί για να κατανοήσουμε την ιστορικότητα των στιγμών : ο Μίκης Θεοδωράκης διευθύνει την ορχήστρα του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, πιάνο παίζει ο Μάνος Χατζιδάκις, σολίστ στο μπουζούκι ο Μανώλης Χιώτης, τραγουδούν οι Στέλιος Καζαντζίδης, Μαρινέλλα, Μαίρη Λίντα, Γρηγόρης Μπιθικώτσης και ο Τέρης Χρυσός στην πρώτη του εμφάνιση, παρουσιάζει η Μάρω Κοντού, ενώ η συναυλία καλύπτεται ζωντανά από το ΕΙΡ…

Μπροστά σε αυτή την παρέλαση προσωπικοτήτων, με ένα κοινό που απέχει αρκετά από αυτό στο οποίο απευθύνεται μέχρι τότε, σε ένα θεατρικό χώρο που ο ίδιος αγνοεί τους κανόνες, με την παρουσία όχι λαϊκής αλλά συμφωνικής ορχήστρας και όλα αυτά αυτά σε ζωντανή μετάδοση σε όλη τη χώρα, ο άμαθος Μπιθικώτσης πανικοβάλλεται. Βρίσκεται πίσω από τις κουίντες και λέει στην παρουσιάστρια Μάρω Κοντού ότι δεν μπορεί να βγει. Η τελευταία αρχικά προσπαθεί να τον πείσει λέγοντας “δεν γίνονται αυτά τα πράγματα”, αλλά εν συνεχεία τον σπρώχνει στη σκηνή να τραγουδήσει το “Σε πότισα ροδόσταμο” ρίχνοντάς του μια σφαλιάρα…

Όμως η …ενέργεια του χαστουκιού κρατά ελάχιστα. Η συνέχεια στον ίδιο τον Μπιθικώτση :“Η ορχήστρα παίζει. Έχει δώσει σήμα ο Μίκης κουνώντας τα χέρια του: πουμ, παμ, πουμ, παμ, πουμ, παμ. Εγώ δε μπαίνω στο τραγούδι. Κάποια φορά, μπαίνω και λέω: “Στον ά…” Σταμάτησα. Έχασα τα λόγια μου και λέω: “Με συγχωρείτε, έχω τρακ, δεν μπορώ να συνεχίσω”. Χειροκροτήματα, κακό. Ιδρωμένος, γύρισα πίσω στο καμαρίνι. Ωστόσο, το πρόγραμμα συνεχίστηκε, αφού ο Μίκης Θεοδωράκης είπε ο ίδιος τα τραγούδια που επρόκειτο να τραγουδήσω εγώ”.

Φεύγει τρέμοντας και κάθιδρος στα παρασκήνια, όπου η λύση βρίσκεται με μια πατέντα :“Μου λέει ο Αλεξανδράκης: “Άκου να δεις, κι εγώ έχω πάθει αυτό το τρακ”. Ανοίγει ένα σπιρτόκουτο και είχε μέσα κάτι χάπια. Πήρα ένα, ήπια κι ένα ποτήρι και συνήλθα, μου πέρασε το τρακ. Όταν ο Μίκης τελείωσε τα τραγούδια, ανέβηκα και πάλι στη σκηνή. Πρώτα πρώτα, είπα τον “Αητό” του Χατζιδάκι. Χειροκροτήματα και λουλούδια. Είπα ολόκληρο το πρόγραμμά μου, τη “Μαργαρίτα – Μαργαρώ” και τον “Επιτάφιο” του Γιάννη Ρίτσου”.

Δεν γνωρίζουμε αν ο “σερ” του ελληνικού τραγουδιού μαθαίνει ποτέ, ότι το “θαυματουργό” χάπι του Αλεξανδράκη δεν είναι τίποτα άλλο από ψίχα ψωμιού που φέρνει ο γνωστός πρωταγωνιστής, αλλά το βέβαιο είναι ότι ο ερμηνευτής στη συνέχεια χαλαρώνει, και ερμηνεύει τα κλασικά αυτά τραγούδια με τον μοναδικό τρόπο που γνωρίζουμε όλοι. Η αρχή έχει γίνει…

H αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το ELEFTHEROSTYPOS.GR με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.