Κάποιοι τον θεωρούν μια μόδα, όπως ο φωνόγραφος, που θα περάσει σύντομα :«Είναι σαν τα καπέλα των κυριών.

Ένα φτερό δεξιότερα, μια κορδέλα αριστερότερα, και τα σμήνη των απογόνων της Εύας μπορεί να μιλούν επί εξ μήνας δια την νέαν ταύτην εφεύρεσιν.

Όταν πρωτοήλθε ο κινηματογράφος εις την πόλιν δεν εξήγειρε τόσον ενδιαφέρον, το γενικόν, το λαϊκόν ενδιαφέρον που δημιουργεί σήμερα.

Το τίμημα της εισόδους σ’ όλα τα θεάματα αποτελεί μεταξύ αυτών και του πολλού λαού σινικόν τείχος.

Έκτοται ήλθαν κινηματογράφοι με πάμφθηνη είσοδον εις θέατρα και εκθέσεις, εις αιθούσας και ύπαιθρον.

Κόσμος έτρεξε, επλήρωσε και είδε, αλλά πάλιν απέμειναν πολλοί οι ανίδεοι, πάμπολλοι οι έξω του νυμφώνος.

[fwduvp preset_id=”test” playlist_id=”Test”]

Σήμερα η ευκαιρία της ρεκλάμας φέρει την γενικήν πανδαισίαν του θεάματος, αν ανακατευθή δε κανείς μέσα εις του πυκνούς αυτούς ομίλους των λαϊκών θεατών θα δει και θ’ ακούσει ότι από όλον αυτό το πλήθος οι μισοί δια πρώτην φοράν εις την ζωήν των απολαμβάνουν αυτήν την έκπληξιν. Κάποιος έλεγε ότι είδε μιαν γραίαν σταυροκοπουμένην προ της αποκαλύψεως».

Οι σκαπανείς του κινηματογράφου στην Ελλάδα σε φωτογραφία του 1920. Από αριστερά, κάτω σειρά : Π. Μεραβίδης, Μ. Γαζιάδης, Μπ. Γαζιάδης, Γ. Δριμαρόπουλος, Δ. Μεραβίδης, Ε. Τζανετής. Πίσω   σειρά : Κ. Παπαδούκας, Μ. Δημητροκάλης, Α. Γκόνης, Γερ. Δριμαρόπουλος, Δ. Βρατσάνος.

Η τεράστια απήχηση της νέας μορφής τέχνης, ξεσηκώνει περισσότερο τους αμφισβητίες της. Ειδικά όταν ακόμα και η κεντρικότερη περιοχή της πρωτεύουσας, πλατεία Συντάγματος, μετατρέπεται το καλοκαίρι του 1900 σε δημόσιο χώρο κινηματογραφικών προβολών, κάποιοι  γράφουν για «απόλυτη οχλαγωγία», «ελεεινά θεάματα» και όχι μόνο… :

«Και μόλα ταύτα, παρά τας ρητάς αστυνομικάς διατάξεις, η πλατεία αυτή μετεβλήθη από τινός εις πλατείαν των Ηρώων, του Ψυρρή.

Όλον το απόγευμα και όλην την νύχτα σείεται από τας κραυγάς του όχλου του συρρέοντος εκεί δια να θαυμάσει τον κινηματογράφον και παρέχει το ελεεινόν θέαμα πανηγυριζούσης αγοράς, όπου κυλίονται μέθυσοι και χασισοπόται.

Διαφήμιση της ταινίας «Μαρία Πενταγιώτισσα» στον κινηματογράφο «Αθήναιον» της Θεσσαλονίκης το 1929, «..εις φωτισμόν και σκηνοθεσίαν, όπως τα ευρωπαϊκά».

Το πεζοδρόμιον ολόκληρο καταλαμβάνεται από το πλήθος των χαμινίων και αθλίων βωμολοχούντων, αναιδώς συμπεριφερομένων.

Ένας εκ των πρωτοπόρων της κινηματογραφικής τέχνης Λουί Λιμιέρ με την πρώτη μηχανή χειροκίνητη μηχανή προβολής.

Άνθρωποι με αυτιά είναι αδύνατον να διέλθουν από εκεί. Αλλά επιτρέπονται τοιαύτα θεάματα εις το κεντρικώτερον μέρος της πόλεως, προ των Ανακτόρων, προ των βασιλικών οφθαλμών και προ των οφθαλμών τόσου άλλου κόσμου καλού ;

Πρόκειται περί συναθροίσεων ακόσμων, περί θεάματος ελεεινού εκθέτοντας την πόλιν και τας αρχάς και δίδοντος αφορμήν εις απελπιστικάς σκέψεις».

 

Από την έντυπη έκδοση