Είναι τρίτης γενιάς Ελληνας από το τόσο μακρινό… Μαλάουι και πλέον σπουδάζει Γεωργία Ακριβείας στο Perrotis College της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής. Ο 22χρονος Γρηγόρης Γιαννάκης δεν έχει ξεχάσει την ελληνική καταγωγή του. Ωστόσο, ανυπομονεί πότε να τελειώσει τις σπουδές του στη Θεσσαλονίκη για να επιστρέψει στο Μαλάουι, το οποίο θεωρεί και αυτό πατρίδα του.

«Η οικογένειά μου καλλιεργεί στην περιοχή Ναμουέρα 1.500 στρέμματα με καπνά και έχουμε και 34.000 κότες για παραγωγή αβγών. Μόλις ολοκληρώσω τις σπουδές μου στο Perrotis College, θα επιστρέψω με λαχτάρα πίσω για να βοηθήσω τον πατέρα και την αδελφή μου, οι οποίοι δουλεύουν στη φάρμα μας», είπε στον «Ε.Τ.». Τελείωσε το λύκειο σε αγγλόφωνο ιδιωτικό σχολείο στην πόλη Μπλαντέρ, η οποία βρίσκεται σε απόσταση 250 χιλιομέτρων από τη φάρμα όπου διαμένει η οικογένειά του. «Μέχρι και την αποφοίτηση από το λύκειο δεν είχα καμία ιδιαίτερη επαφή με τα καπνά ή τις κότες. Πριν επιλέξω κολέγιο, αποφάσισα να βοηθήσω για ένα χρόνο τον πατέρα μου. Τότε αντιλήφθηκα ότι θέλω να μείνω εκεί. Να ασχοληθώ με τη φάρμα. Να καλλιεργώ καπνά και να επεκτείνω την επιχείρηση», πρόσθεσε.

Εμαθε για το Perrotis College από έναν γνωστό. «Γίνεται εξαιρετική δουλειά εδώ. Υπάρχει μεθοδικότητα, επαγγελματισμός και όλα λειτουργούν άψογα. Είναι καλύτερα από ό,τι φανταζόμουν», είπε και πρόσθεσε ότι ανυπομονεί να πάρει το Β.Sc. στη Διαχείριση Αγρo-Περιβαλλοντικών Συστημάτων.

«Και μετά πίσω στο Μαλάουι, όπου όλα είναι τόσο διαφορετικά. Εκεί έχει μόνιμα ζέστη, η φύση είναι καταπληκτική. Οπου κοιτάξεις υπάρχει πράσινο. Βέβαια, έχει και να μειονεκτήματά της. Στη φάρμα μας, στη Ναμουέρα, δεν υπάρχει… Ιντερνετ ενώ είναι εξαιρετικά απίθανο να βρεις σήμα στο κινητό τηλέφωνό σου. Ομως, έχει μαϊμούδες, ηρεμία, ησυχία και κάθε δύο χρόνια ελέφαντες που περνούν από μπροστά μας κατευθυνόμενοι στη γειτονική Μοζαμβίκη», είπε.

Στην ερώτηση αν αισθάνεται περισσότερο Ελληνας ή Μαλαουιανός απάντησε: «Και τα δύο.Στην Ελλάδα αισθάνομαι περισσότερο Μαλαουιανός και στο Μαλάουι περισσότερο Ελληνας». Πάντως, διατηρεί επαφές με την Ελλάδα, καθώς ο παππούς και η γιαγιά του (γονείς της μητέρας του) εξακολουθούν να ζουν στην Αθήνα. «Τους επισκέπτομαι όσο πιο συχνά μπορώ. Αλλά δεν είναι εύκολο το ταξίδι. Πρέπει να αλλάξεις τουλάχιστον τέσσερα αεροπλάνα και να είσαι με τη βαλίτσα για περίπου 26 ώρες», είπε.

Η οικογένεια Γιαννάκη είναι από τις παλιότερες ελληνικές οικογένειες στο Μαλάουι. Φέτος, η οικογένεια γιορτάζει τα 90 χρόνια από την έλευση του πρώτου μέλους της στη μικρή νοτιοανατολική αφρικανική χώρα. Το μακρινό 1928 ο Νικόλαος Γιαννάκης έφυγε από τη Λήμνο και βρέθηκε στη λίμνη Νιάσα του Μαλάουι. Εκεί συνειδητοποίησε ότι η αλιεία που γνώριζε πολύ καλά από το νησί του θα μπορούσε να δώσει μεγάλα κέρδη. Αρχικά προσκάλεσε όλα τα αδέλφια του και μεταπολεμικά άλλους συγγενείς και συγχωριανούς, οι οποίοι -9.600 χιλιόμετρα μακριά από τη Λήμνο- έκαναν τις δουλειές που ήξεραν καλά στο νησί. Εγιναν ψαράδες στη λίμνη και αγρότες στις γύρω εύφορες πεδιάδες, αλλά με σαφώς καλύτερα οικονομικά αποτελέσματα. Στο δρόμο προς την επιτυχία ξεπέρασαν πολλές δυσκολίες, αντιμετωπίζοντας αρχικά αντίξοες συνθήκες και έχοντας ως αντιπάλους εμπορικούς ανταγωνιστές, πρωτόγονες φυλές και άγρια ζώα, όπως κροκόδειλους και αιλουροειδή.

Τα μέλη της οικογένειας Γιαννάκη υπήρξαν πρωτοπόρα στον τομέα τους και κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα μεγάλο δίκτυο επιχειρήσεων με έδρα το Λίμπε, το οποίο περιλάμβανε στολίσκο αλιευτικών σκαφών στη λίμνη, εργοστάσιο πάγου, αυτοκίνητα ψυγεία, εταιρίες μεταφορών, εμπορικά καταστήματα, φυτείες καπνού, βενζινάδικα, αρτοποιεία και πρατήρια ποτών. Σήμερα, η οικογένεια Γιαννάκη θεωρείται ότι εκπροσωπεί σχεδόν το 50% της ελληνικής κοινότητας στη χώρα, η οποία υπολογίζεται σε 300 άτομα.

Αγγελος Αγγελίδης
[email protected]
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου