Ο γιος του, Αλέξανδρος, λόγω Σμύρνης είχε ιδιαίτερη συμπάθεια στον Πανιώνιο και, αν δεν συνέβαινε το μοιραίο δυστύχημα με το αεροσκάφος του, δεν αποκλείεται η ιστορία να είχε γραφτεί διαφορετικά για το σύλλογο της Νέας Σμύρνης.

Αντίθετα, ο Αριστοτέλης κρατούσε αποστάσεις. Δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για τις προσφυγικές ομάδες αλλά δεν τρελαινόταν κιόλας. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 εμφάνισε «ερυθρόλευκες» τάσεις, θαυμάζοντας υπέρ το δέον την ομάδα που σάρωνε στο διάβα της και εξαιτίας αυτού έλαβε την προσωνυμία Θρύλος. Το είχε αποδείξει έμπρακτα αυτό, όταν τον Ιούνιο του 1959 μετά την κατάκτηση του έκτου συνεχόμενου πρωταθλήματος (1954-1959) είχε συμπέσει στο ναυπηγείο του Κιέλου στη (Δυτική) Γερμανία να καθειλκύει το νέο του πετρελαιοφόρο στο οποίο είχε δώσει την ονομασία «Ολυμπιακός πρωταθλητής». Ενα προγενέστερο πετρελαιοφόρο το είχε βαφτίσει «Ολυμπιακός διεκδικητής».

Αρκετά χρόνια αργότερα και ενώ η περιουσία του εκτινασσόταν μέρα με την ημέρα ο Αρίστος, όπως τον έλεγαν οι φίλοι του, συνέχιζε την πολυτάραχη κοσμική του ζωή σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Βάση του όμως ήταν πάντα η Αθήνα και οι βραδιές του στα «μπουζούκια» έχουν μείνει αξέχαστες.

Σε μία από αυτές στην παραλιακή «Νεράιδα» συνέπεσε να τα… σπάει την ίδια ώρα που η διοίκηση του Παναθηναϊκού παρέθετε επίσημο δείπνο στους επικεφαλής της αποστολής της Γιουγκοπλάστικα, της γιουγκοσλαβικής ομάδας με την οποία διεκδικούσε πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο μπάσκετ σε ένα περίεργο σύστημα που ίσχυε τότε.

Στο πρώτο ματς στο Σπλιτ οι «πράσινοι» είχαν χάσει με 87-63 και έπρεπε να καλύψουν διαφορά 25 πόντων για να πάρουν την πρόκριση απέναντι σε μία από τις κορυφαίες ομάδες εκείνης της εποχής. Παρά την έξοχη εμφάνιση του Χρήστου Ιορδανίδη (πέτυχε ρεκόρ καριέρας στην Ευρώπη με 31 πόντους), ο Παναθηναϊκός επικράτησε με 94-83 αλλά η πρόκριση είχε χαθεί.

Ξαναγυρνάμε στη «Νεράιδα», όπου ένας από τους πλέον δραστήριους παράγοντες του Παναθηναϊκού, ο αντικέρ Μιχάλης Πολέμης, δεν έχασε την ευκαιρία και πλησίασε τον Ελληνα κροίσο.

Μετά τις τυπικές χαιρετούρες ο Ωνάσης δεν έκρυψε στον Πολέμη τον ενθουσιασμό αλλά και την υπερηφάνεια του για το κατόρθωμα της ομάδας να φθάσει στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Βρισκόμαστε, άλλωστε, στις αρχές Φεβρουαρίου του 1972, οκτώ μήνες μετά τον τελικό του Γουέμπλεϊ.

Ο Πολέμης, που είχε τότε την ιδιότητα του αρχηγού του ποδοσφαιρικού τμήματος, πήρε το θάρρος και του πρότεινε να γίνει τακτικό μέλος του συλλόγου. Παρά τον αρχικό του αιφνιδιασμό, ο παμπόνηρος Σμυρνιός επικαλέστηκε φόρτο εργασίας και αρνήθηκε αλλά ταυτόχρονα έδωσε την υπόσχεση να μετέχει σε εκδηλώσεις του συλλόγου και να βρίσκεται στο γήπεδο σε μεγάλα ματς.

Ετσι, δέχθηκε να γίνει η εγγραφή του ως μέλους, που θα γινόταν πράξη λίγες μέρες αργότερα στη γενική συνέλευση του συλλόγου.

Η γενική συνέλευση, που είχε ως βασικό στόχο την έγκριση του προϋπολογισμού για την περίοδο 1972-1973 (52 εκατ. δραχμές), έγινε μεν αλλά χωρίς ο Ωνάσης να εγγραφεί μέλος.

Οπως δικαιολογήθηκαν στον Παναθηναϊκό, αυτό δεν έγινε για τυπικό λόγο που δεν ήταν άλλος από το γεγονός ότι δεν είχε υποβάλει επίσημα αίτηση!

Το θέμα δεν συζητήθηκε καν έπειτα από πρόταση του προέδρου Κίτσιου και παρά τις συνεχείς οχλήσεις του Πολέμη τις επόμενες μέρες ο Ωνάσης ποτέ δεν απάντησε. Αλλωστε, ήταν απλά μια κουβέντα υπό τον ήχο των μπουζουκιών και την επήρεια του αλκοόλ.

Απλώς είχε χαθεί μια εξαιρετική ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό, όπως χάθηκε πρόσφατα μια ανάλογη με ένα άλλο κορυφαίο όνομα του εφοπλιστικού και επιχειρηματικού κόσμου…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής