Στο όνομα ενός «αρρωστημένου» δικαιωματισμού από καιρού σε καιρό αμφισβητούνται θεσμοί, πολιτισμικές σταθερές, το Κράτος Δικαίου, οι αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Τίθεται σε προβληματική αμφισβήτησης και οριοθέτησης η δημιουργικότητα στην τέχνη, επειδή καταφάσκουν κάποιοι με λογική οδοστρωτήρα μία «δήθεν» δημιουργικότητα με αποκλειστικό κυρίαρχο τo προσωπικό ιδεολογικό τους υπόστρωμα. Διαφεύγει συχνά ότι η τέχνη που δεν συνεισφέρει θετικά στον πολιτισμό είναι «καρικατούρα». H τέχνη, όταν προσβάλλει εθνικά ή θρησκευτικά σύμβολα, συνήθως ευτελίζεται στη χοάνη του κέρδους και της εμπορευματοποίησης.

Η λογική ενός παθογενούς και εμπαθούς δικαιωματισμού καταρρίπτει μονομερώς την αρχή του σεβασμού της ελευθερίας του ετέρου και αποσυντονίζει την ανάγκη έκφρασης της υπαρξιακής αναζητήσεως του καλλιτέχνη σε σχέση με τον συνάνθρωπό του, τελικού αποδέκτη κάθε καλλιτεχνικής πρότασης.

Στην ελληνική κοινωνία, καθώς κάποιοι συγχέουν το δικαίωμα κάθε πολίτη με τη μερικότερη δικαιωματιστική διεκδίκηση, η έννοια της συνοχής και της ενότητας του λαού μας τείνει να αποτελεί αμφίβολο ζητούμενο.

Η κατά καιρούς παρατηρούμενη αποσυμβολοποίηση της ελληνικής σημαίας με επίφαση έναν θολό ψευδοπροοδευτισμό, μίαν ατομική αποτύπωση του καλλιτέχνη, σαφώς και δεν μπορεί να διεκδικεί το εχέγγυο της δημιουργικότητας στη διατήρηση ή ενδυνάμωση του ιστορικώς και διαρκώς διαμορφούμενου πολιτισμού μας.