της Δρος. Άννας Κωνσταντινίδου*

Εάν εκλεγόταν ο Κιλιτσντάρογλου, η ομιλία την 29η Μαΐου θα είχε χροιά των νικητήριων λόγων του Μουσταφά Κεμάλ στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, και τώρα που ο Ερντογάν βγήκε νικητής, η φιέστα που ετοιμάζεται στην Αγία Σοφία θα έχει τη χροιά του Μωάμεθ Β’, τους -για τους Τούρκους- επονομαζόμενο πορθητή…

Η Τουρκία, εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον, κινείται στα πλαίσια της σημειολογίας, προκειμένου διαρκώς να δημιουργεί αφηγήματα ενοποίησης ενός λαού που δεν φέρει μεταξύ του εθνοτικά χαρακτηριστικά. Κι αυτό γίνεται από όλους τους ηγήτορες της τουρκικής, πολιτικής σκηνής, πολλώ δε περισσότερο από τον Ερντογάν που την πολιτική του επιβίωση την έχει βασίσει στο λαϊκισμό…

Η νίκη του ήταν σίγουρη… Ήταν βέβαιη και αυταπόδεικτη… Διότι έχει δημιουργήσει ερείσματα στα λαϊκά στρώματα… Και σημειωτέον, η πατριδοκαπηλία (οποιαδήποτε μορφής και με οποιοδήποτε μέσο εκπεφρασμένη), ειδικά στον 21ο αιώνα, μετά δε τη Συμφωνία της Λισαβόνας (2009) “πουλάει”… και όχι μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά γενικά στο διεθνές σύστημα που προσπαθεί να δημιουργήσει επίπλαστες πολιτικοκοινωνικές ταυτότητες για τους λαούς του… Και το βλέπουμε, ακόμα περισσότερο στην ελληνική κοινωνία, που υποτίθεται ότι φέρει διαφορετικά κοινωνιολογικής φύσης χαρακτηριστικά από την Τουρκία…

Η γειτονική χώρα εδώ και χρόνια έχει επιλέξει να ανήκει στην Ανατολία, με όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που δημιουργεί αυτή η επιλογή… Οι εκλογές, της 28ης Μαΐου το μόνο που θα επιτύγχαναν/διαμόρφωναν θα ήταν ένας επανακαθορισμός των σχέσεων (σε ταχύτερο, βραδύτερο ή σε ρυθμό επαμφοτεριζουσας διάθεσης) με τη Δύση. Ο Ερντογάν, μέχρι στιγμή, δείχνει δείγματα ότι είναι πολύ δύσκολο να επανατοποθετήσει τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ του Μπάιντεν στα επίπεδα των αμερικανοτουρκικών σχέσεων που υπήρχαν μέχρι και την περίοδο διακυβέρνησης του Τραμπ.

Σε ότι αφορά την Ελλάδα, και μόνο που επιλέγει ο επανεκλεγμένος πρόεδρος (για 21 συναπτά έτη στα ύπατα κυβερνητικά αξιώματα του τουρκικού κράτους) να εκφωνήσει το νικητήριο λόγο του μέσα στην Αγία Σοφία και μάλιστα την 29η Μαΐου, ημέρα μνήμης για τον Ελληνισμό, αποδεικνύει έμπρακτα ότι κάθε άλλο παρά η Τουρκία αφενός εγκαταλείπει το αφήγημα αυτό που είναι το κυριότερο για να συνενώσει το λαό της, το οποίο είναι οι επεκτατικές βλέψεις προς τη χώρα μας αφετέρου δεν πρέπει να τρέφει κανείς αυταπάτες από το πολιτικό, ακαδημαϊκό και κοινωνικό κατεστημένο της Ελλάδας, ότι η γειτονική χώρα μπορεί κάποια στιγμή να γίνει αξιόπιστη συνομιλήτρια.

Ακόμα κι αν είναι επιβεβλημένο να υφίστανται δίαυλοι ανοικτοί με την Τουρκία μέσω της διπλωματικής τεχνικής του διαλόγου, πλέον είναι ακόμα πιο επιβεβλημένο στα δημόσια fora εκτός από το παράνομο casus belli, η χώρα μας είναι αναγκαίο να βάλει στην ατζέντα των καταγγελιών της την παράνομη αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών, την οποία κοινωλογεί η Τουρκία ως ταυτόσημο επιχείρημα με το casus belli… Διότι, όσο η ελληνική πολιτική σκηνή δεν προσφεύγει σε διεθνείς μηχανισμούς, όπως πχ το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (και φυσικά στο ΝΑΤΟ), για να καταγγείλει τις παράνομες αξιώσεις του τουρκικού κράτους, είναι βέβαιο ότι η τουρκική πλευρά θα “ανακαλύπτει” νέα αφηγήματα που θα πυροδοτούν μια συνεχιζόμενη στάση αναθεωρητισμού απέναντι στην Ελλάδα.

*Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΑΠΘ, διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ).

Ειδήσεις σήμερα

Συντάξεις: Αυξήσεις πάνω από 8% στις νέες [αναλυτικοί πίνακες]

Εκλογές στην Τουρκία: Θέλει να γίνει «ισόβιος» πρόεδρος ο Ερντογάν

ΣΥΡΙΖΑ: Αρνητής της πραγματικότητας ο Τσίπρας – Επιμένει σε λαϊκισμό και καταστροφολογία