της Δρος. Άννας Κωνσταντινίδου*

Ωστόσο θεωρώ ότι εστιάζουν ίσως αποσπασματικά στον «πολιτικό πολιτισμό» που υιοθετήθηκε από τους δύο διεκδικητές της εξουσίας, που πέραν της «εκκεντρικής» ρητορικής που υιοθετήθηκε από τον κύριο Τσίπρα, από ένα σημείο και μετά η προεκλογική περίοδος δεν κατέληξε σε κάποια οξύτατη αντέγκληση ανάμεσα στους πολιτικούς ηγέτες της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Κι αυτό γιατί, οι εκλογές είχαν ήδη λάβει το κατά κάποιο τρόπο «παράδοξο» πρόσημο, ότι η «μάχη» θα κρινόταν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπως και ότι μέσω αυτών θα διοχετεύονταν στον Ελληνικό λαό οι θέσεις των κομμάτων που διεκδικούσαν την ψήφο του. Και όντως στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης έλαβε χώρα μία πραγματικά ανηλεής «μάχη χαρακωμάτων», ένας «πόλεμος ιδεών» που αναμφισβήτητα κερδήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία. Και αυτό γιατί επένδυσε αφενός σε απολύτως στοχευμένο και σαφές πρόγραμμα ως συνέχεια του κυβερνητικού έργου της, αφετέρου έμεινε μακριά από πρακτικές και εκδηλώσεις λαϊκισμού, που τις περισσότερες φορές έφτασαν σε ακραία επίπεδα (ενίοτε και σε απόλυτο φανατισμό) εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Όμως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τελικά όχι μόνον δεν είχε στόχους, αλλά κατέληξε με χαρακτηριστική εμμονή να επιδεικνύει άρνηση, δηκτικότητα και πρόθεση για διχασμό. Έδειχνε, όσο και όποτε μπορούσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα του 3%, που για να φτάσει το 2015 να κυβερνήσει, επένδυσε στην καπηλεία ιδεολογιών και χρήση αλλοπρόσαλων μεθόδων που επειδή αφορούσαν και άλλες εποχές, προκάλεσαν αρνητικό θυμικό στους Έλληνες που αποτυπώθηκε με απόλυτο τρόπο στην εκλογική διαδικασία.

Και αποτυπώθηκε με αυτό τον τρόπο στην τωρινή εκλογική διαδικασία, γιατί οι μηχανισμοί που χρησιμοποίησε για να παρουσιάσει ευρύτατα το πως θα κινηθεί στη «δεύτερη φορά ΣΥΡΙΖΑ», όχι μόνο θύμισαν εποχές που η χώρα μας δεν είναι καθόλου υπερήφανη για αυτές, αλλά στόχευσαν με εμμονή στη «δολοφονία χαρακτήρων», χρησιμοποιώντας μεταξύ άλλων απειλές ποινικών διώξεων εναντίον «αντιφρονούντων» πολιτών και δημοσίων προσώπων που ήθελαν να εκφράσουν τις απόψεις τους, ειδικά όταν δεν συμβάδιζαν με τις επιταγές του συγκεκριμένου κόμματος.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπάθησε δηλαδή να δημιουργήσει ένα νέο δικό του «καθεστώς», κι όχι απλά να αποτελέσει το δίαυλο ανάμεσα στο λαό και την Πολιτεία του. Και επένδυσε στη δημιουργία αυτού του ιδεοληπτικού «καθεστώτος» με σαφείς και δεδηλωμένους στόχους: α. τον εκφοβισμό και τη φίμωση, β. τον έλεγχο των αρμών της Εξουσίας και των Θεσμών και Αρχών της Πολιτείας, γ. τον άκρατο λαϊκισμό έναντι όλων και μάλιστα χωρίς ίχνος συναισθηματικής νοημοσύνης για καταστάσεις και γεγονότα που συγκλόνισαν τη χώρα μας.

Και θέλω εδώ να τονίσω ότι δεν «παίζεις» πάνω στους νεκρούς σου… είναι Ύβρις με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου… και μάλιστα απολύτως αδικαιολόγητη έναντι του μνημειώδους Επιταφίου του Περικλή, εκείνου δηλαδή του έργου με το οποίο η ιστορική και η εθνική μας παράδοση και πολιτισμική κληρονομιά ακουμπούν με σεβασμό το χέρι τους στην αιωνιότητα…

Δυστυχώς, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης φέρθηκε με ναρκισσισμό, μισαλλοδοξία και αυταρέσκεια. Τα περισσότερα μέλη της που την εκπροσώπησαν σε δημόσια πάνελ, αλλά και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, έδειχναν έναν εμμονικό εγωκεντρισμό που τους εμφάνιζε ωσάν «μικρούς Ναπολέοντες», με εφόδιο το «αλάθητο του Πάπα» και θέσφατο τις πλάκες ενός δικού τους Μωϋσή, που δεν τον είχε όμως υπόψη του κανένας άλλος. Αλλά ο λαός βλέπει, συγκρίνει και εξάγει συμπεράσματα, γιατί πλέον προβληματίζεται. Και μπορεί να προβληματίζεται παραγωγικά, γιατί πλέον έχει πολλούς τρόπους να λαμβάνει πληροφορίες και να τις επεξεργάζεται και αναλύει με τρόπους που μέχρι πρότινος δεν ήταν διαθέσιμοι.

Και έτσι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατέληξε να αντιλαμβάνεται τη χώρα που ήθελε να κυβερνήσει ξανά, ως ένα κατ’ εξοχήν προνομιακό για αυτό περιβάλλον, εντός του οποίου ο λαός του δεν διέθετε τα πολιτικά, κοινωνικά και πνευματικά ερείσματα για να αντιληφθεί το λαϊκισμό σε όλους του τις μορφές και εκδηλώσεις. Υποτίμησε δηλαδή τους πολίτες που ήθελε να κυβερνήσει και οι συνέπειες της Ύβρεως που διέπραξε, φάνηκαν περίτρανα στο καθ’ όλα εντυπωσιακό εκλογικό αποτέλεσμα.

Η επόμενη μέρα βρίσκει τη Δημοκρατία μας δυνατή, γιατί ο λαός μίλησε με το πιο δυνατό «όπλο» του, που είναι η ψήφος. Σίγουρα, οι εσωκομματικές διεργασίες στο ΣΥΡΙΖΑ, εάν δεν έχουν ήδη αρχίσει, θα αρχίσουν σύντομα, μια και ως κόμμα κατέδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι έχτιζε πύργους πάνω στην άμμο. Μία άμμο ωστόσο που είχε «καπηλευτεί» επιτήδεια και σχεδόν ατιμώρητα, σε συνεργασία μάλιστα με παρόμοιας αντίληψης με αυτό πολιτικές δυνάμεις που (καθόλου τυχαία) είδαν και αυτές την πόρτα της εξόδου από τη Βουλή των Ελλήνων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Εν κατακλείδι, το χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα πάει την Ελλάδα μπροστά, γιατί και η ισχύς της κοινής λογικής αποκαταστάθηκε και ο λαϊκισμός ηττήθηκε κατά κράτος. Η δουλειά όμως δεν έχει τελειώσει. Έχουμε και την 25η Ιουνίου, στην οποία καλούμαστε να οριστικοποιήσουμε οριστικά και αμετάκλητα το χθεσινό επίτευγμα του Ελληνικού λαού, ο οποίος μίλησε και είπε όχι μόνο τι ακριβώς θέλει, αλλά και ποιος θέλει να το υλοποιήσει!

*Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΑΠΘ, διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ).

Ειδήσεις σήμερα – Εκλογές 2023

Εκλογές 2023: Δείτε live τον διαδραστικό χάρτη με όλα τα αποτελέσματα

Ιστορικός θρίαμβος Μητσοτάκη – Η Ελλάδα πάει μπροστά!

Η πολιτική κατάρρευση του Τσίπρα – Βαθιά εσωκομματική κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ