«Έχουν περάσει 15 χρόνια . Εγώ δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο αφαιρούν ανθρώπινη ζωή για το τίποτα. Ειδικά το παιδί αυτό, τον Άλκη, σταμάτησαν δύο αυτοκίνητα, κατέβηκαν κάτω, το μαχαίρωσαν το παλικάρι και σηκωθήκαν και φύγανε. Σαν κύριοι… Πάνε στο γήπεδο και πάνε οπλισμένοι, όπως ακριβώς το είπες. Πού πας ρε φίλε; Ένας αγώνας είναι, ένα παιχνίδι είναι. Τι δεν μπορούν να καταλάβουν στο «ένα παιχνίδι είναι»;

Η αστυνομία ξέρει τους πάντες, είναι δυνατόν να μην τους ξέρουνε; Όλους τους ξέρουνε, αλλά είναι δεμένα τα χέρια της Αστυνομίας. Δεν θέλουνε, πρώτα βάζω το κράτος και μετά τις ΠΑΕ, να το τελειώσουνε, που μπορούν να το τελειώσουν, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Είπανε θα βάλουν κάμερες, αν τα θυμάσαι, είπαν το ένα- είπαν το άλλο, έγινε τίποτα;

Δηλαδή εγώ πηγαίνω μετά από 15 χρόνια, για να στο πω απλά, ακόμα και ανάβω το καντηλάκι του παιδιού μου. Αυτός, αύριο- μεθαύριο, ο εκάστοτε που αφαίρεσε ζωή, θα είναι ελεύθερος. Όπως ήταν και του γιου μου, οι ένοχοι, είναι ελεύθεροι. Εγώ όμως εξακολουθώ και πηγαίνω εκεί, όπως θα κάνει και η μάνα του Άλκη και ο πατέρας του και οι συγγενείς του. Δηλαδή δεν έχουν καταλάβει, ότι εκτός από τον Άλκη, κλείνουν και ένα σπίτι ολόκληρο;».