Πρόκειται για έντεκα τοξικομανείς γυναίκες (για τρεις από τις οποίες η ποινική δίωξη έπαυσε λόγω θανάτου) οι οποίες αθωώθηκαν από την κατηγορία της βαριάς σωματικής βλάβης κατά συρροή, ενώ για το αδίκημα σχετικό με το νόμο περί εκδιδομένων γυναικών που επίσης αντιμετώπιζαν, είχε μετατραπεί σε πταίσμα και είχε παραγραφεί.

Το δικαστήριο στην απόφασή του υιοθέτησε την πρόταση της εισαγγελέως της έδρας η οποία και εισηγήθηκε την αθώωσή τους κρίνοντας ότι από την αποδεικτική διαδικασία «δεν προέκυψε ουδόλως ότι οι κατηγορούμενες εκδίδονταν, ουδόλως ότι ερχόντουσαν σε σαρκική επαφή χωρίς χρήση προφυλακτικού με άλλα άτομα, ουδόλως -εκτός της πρώτης κατηγορούμενης- ότι γνώριζαν την οροθετικότητά τους». Μάλιστα η εισαγγελέας στοιχειοθετώντας νομικά την αθωωτική πρότασή της σημείωσε ότι «προϋπόθεση για την πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης είναι ο δόλος, η μη χρήση προφύλαξης. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ περαιτέρω…».

Απολογούμενες νωρίτερα οι κατηγορούμενες αρνήθηκαν τα αδικήματα που τους αποδίδονταν ενώ μία από αυτές, απαντώντας σε σχετική ερώτηση της έδρας γιατί τις προσήγαγαν εκείνη τη μέρα, δήλωσε ότι «τη συγκεκριμένη ημέρα μας συνέλαβαν γιατί η εντολή τους ήταν τέτοια. Να μαζέψουν όλες τις γυναίκες γύρω από την Ομόνοια. Μάζεψαν 90-100 γυναίκες».

Την απόφαση του δικαστηρίου δέχθηκε με χειροκροτήματα το ακροατήριο και οι ίδιες οι κατηγορούμενες με δάκρυα χαράς και ανακούφισης.