«Ως προς τον τρόπον μεταδόσεως των αχράντων Μυστηρίων εις τους πιστούς, η Εκκλησία, σεβομένη την Ιεράν Παράδοσιν, την συνυφασμένην αρρήκτως με την καθ’ ημέραν εκκλησιαστικήν πρακτικήν και κενωτικήν εμπειρίαν, διακρατεί τα από αιώνων και μέχρι σήμερον ισχύοντα, ως φύλαξ και φρουρός ανύστακτος των παραδοθέντων υπό των Αγίων Πατέρων, και ουδεμίαν ανάγκην ευρίσκει δι’ αλλαγήν του τρόπου τούτου και μάλιστα υπό την πίεσιν εξωγενών παραγόντων.

Η οποιαδήποτε, λοιπόν, εκκλησιαστική οικονομία, ασκείται μόνον όταν συντρέχουν οι δύο ικανές και αναγκαίες συνθήκες: α) να υπάρχει από τον νόμο του κράτους κάποια απαγόρευση σχετικά με τη θεία λατρεία λόγω της πανδημίας και β) ύστερα από τη σύμφωνη γνώμη και την προς τούτο άδεια της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.

Πάντως δεν αφορά στην αλλαγή του τρόπου μεταδόσεως, πολλώ δε μάλλον στη χρήση πολλαπλών ή μίας χρήσεως αγίων λαβίδων».