«Στις αρχές της εβδομάδας με τις δυνατές βροχές νομίζαμε πως θα πνιγούμε», λένε καθισμένοι γύρω από μια φωτιά στην οποία καίνε ό,τι στην κυριολεξία μπορεί να καεί. Πλαστικά μπουκάλια, ξύλα από φράκτες του γειτονικού άλσους, ακόμα και σκουπίδια…

Εγκλωβισμένοι στο σύνολο τους στη Λέσβο εδώ και πολλούς μήνες. Φτάνοντας στο νησί ζήτησαν άσυλο, μια και «έτσι μας είπαν να κάνουμε, από την Τουρκία ακόμα όταν φτάσαμε εκεί», λένε. Φύγανε από την πατρίδα τους ταξιδεύοντας μέσα σε φορτηγά με εμπορεύματα. Στην Κωνσταντινούπολη όλοι έναντι 300 έως 500 ευρώ ο καθένας ενημερώθηκαν ότι μπορούσαν να πάνε στην Ελλάδα απ΄ όπου θα περνούσαν εύκολα στην Ευρώπη. Το μόνο που θα έπρεπε να κάνουν είναι «μόλις φτάσουν να ζητήσουν άσυλο. Όλα τα άλλα μετά θα ήταν εύκολα».

Κάπως έτσι βρέθηκαν στη Λέσβο στις αρχές ή στα μέσα του περασμένου καλοκαιριού, τότε όμως -όπως λένε- «κατάλαβαν ότι η Λέσβος είναι φυλακή». Δεν μπορούσαν να πάνε πουθενά.

Καθημερινή τους έννοια, το πώς θα μπουν σε κάποιο φορτηγό να φύγουν για τον Πειραιά. Τους συλλαμβάνουν και τους πάνε στη Μόρια απ΄ όπου στη συνέχεια φεύγουν και ξανακατεβαίνουν στη Μυτιλήνη. «Στη Μόρια δεν χωράν», λένε

«Δεν πάμε στη Μόρια», λένε και ξαναλένε. Υποστηρίζουν ότι «εκεί είναι επικίνδυνα».

Το κάτω κάστρο της Μυτιλήνης, χτισμένο από τους Οθωμανούς στα μέσα του 17ου αιώνα επικοινωνούσε με τα βυζαντινά τμήματα μέσω μιας πυλίδας. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή εκεί στεγάστηκαν πρόσφυγες από τη Μικρασία και μετά το 1930 το σύνολο των εγκαταστάσεων λειτούργησε σαν συγκρότημα οίκων ανοχής. Ο κεντρικός δε πύργος στη βόρεια πλευρά λειτούργησε σαν δημοτικό σφαγείο! Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 όλες οι λειτουργίες σταμάτησαν και ξεκίνησε η κατεδάφιση όλων των νεότερων κατασκευών. Οι Οθωμανικές κατοικίες αναστηλώθηκαν και χρησιμοποιούνται σήμερα για δράσεις πολιτισμού και για στέγη των εργαστηρίων συντήρησης της Εφορείας Αρχαιοτήτων. Ο δε πύργος σχεδιαζόταν από τον Δήμο να μετασκευασθεί σε αναψυκτήριο! Αφού δεν λειτούργησε όμως σαν αναψυκτήριο μετατράπηκε σε… πρόχειρο καταυλισμό!