Η 21χρονη μίλησε για πρώτη φορά για το χρονικό της σύλληψής της, για το πώς βρέθηκε στο Χονγκ Κονγκ και για το πώς την παγίδευσε ο φίλος της.

Για την γνωριμία με τον «φίλο» της είπε:

«Βρισκόμαστε Αθήνα γιατί ήθελε να μου μιλήσει, είχα να τον δω αρκετό καιρό. Μου λέει έχω έτοιμα δύο εισιτήρια και θα πάμε Αφρική και λέω εντάξει καλή ιδέα θα γνωρίσουμε την κουλτούρα τους λαούς. Θα ήταν ο οδηγός μου γιατί δεν ήταν καλά τα αγγλικά μου. Για Αιθιοπία φύγαμε μαζί και ήταν άλλο ένα πρόσωπο μαζί, ο Νίκος, φίλος του Πέτρου. Φτάνουμε εκεί και καταλήγουμε σε ένα ξενοδοχείο, γνωρίσαμε κόσμο, πήγαμε να φάμε. Δεν μείναμε πολύ, λίγες ημέρες 4-5 ημέρες. Η σχέση μας ήταν φιλική γιατί είχε κοπέλα, σαν αδελφικό μου φίλο.

Το ταξίδι στην Αιθιοπία το είδα σαν περιπέτεια με έναν αδελφικό μου φίλο. Η ιδέα για το μόντελινγκ ήρθε στην Αιθιοπία. Είχαμε βγει με φίλους του Πέτρου – μιλούσαν, τους άκουγα, για μόντελινγκ.”Ειρήνη ο φίλος μου μου είπε ότι έχεις ωραίο σώμα, είσαι εμφανίσιμη, είσαι γλυκιά, ψηλή, αδύνατη”. Πολλά επίθετα, ευκολόπιστη εγώ. Σε ποια κοπέλα δεν θα άρεσε; Τον πίστεψα. Στην Αιθιοπία δεν θα έκανα μόντελινγκ γιατί ήταν τριτοκοσμική χώρα. Δεν είχα καμία ιδέα από μόντελινγκ και μου λέει “Χονγκ Κονγκ”, τον πίστεψα».

Η τσάντα με τα ναρκωτικά

«Είχαμε βγει το βράδυ, σηκώθηκα μεσημέρι. Πέταξα όλα τα πράγματα μέσα στη βαλίτσα. Στο δωμάτιο ήμασταν εγώ, ο Πέτρος και ο Νίκος. Είχα τελειώσει το μπάνιο, είχα βγει, το μαλλί βρεγμένο. Η βαλίτσα ήταν φουλ. Είπα στον Πέτρο “σε παρακαλώ, πάρε μου μία τσάντα. Εχεις λεφτά; Πάρε μου μία μεγάλη τσάντα γιατί μπορεί να αγοράσω και κάτι, στο Χονγκ Κονγκ.

Ο Πέτρος έφυγε και επέστρεψε λίγο αργότερα με μια ορειβατική τσάντα. Μου δίνει την τσάντα, την αφήνει πάνω στο κρεβάτι, άνοιξα τα φερμουάρ (…) Δεν είχα πάρει ορειβατικό σάκο και δεν ήξερα το βάρος του. Τσέκαρα ότι ήταν καθαρός, έβαλα τα πράγματα μέσα, πήρα και ένα μικρό τσαντάκι και τη βαλίτσα κι έφυγα».

Η σύλληψη στο Χονγκ Κονγκ

«Την βαλίτσα αυτή την είχα πάρει μέσα στο αεροπλάνο και πέταξα για Χόνγκ Κονγκ. Πέταξα με το φόρεμα, ήμουν έτοιμη να αρχίσω το μόντελινγκ. Για κάποιο λόγο με είχαν σταμπάρει που δεν ήξερα γιατί δεν ήξερα τι κουβαλούσα. Δεν είχα πάρει την βαλίτσα μου. Δείχνω το διαβατήριο και την θέση. Μετά από 10 λεπτά με σταματάνε δύο τύποι και μου λένε να ψάξουν.

Δίνω την τσάντα και την άνοιξαν και τα έβγαλαν όλα από μέσα. Δεν βρίσκουν κάτι και όλα καλά. Δεν είχα άγχος και έλεγα είναι πολύ φυσιολογικό. Πέρασα και από δεύτερο έλεγχο, δεν ήταν τίποτα σοβαρό και έφυγα και συνέχισα να περπατάω. Πήγα να πάρω την βαλίτσα και ρωτούσα αριστερά και δεξιά που μπορώ να αλλάξω τα λεφτά μου γιατί είχα χαθεί κιόλας. Έδειχνα σαν χαμένο.

Πήρα την βαλίτσα και είχα περάσει την διαδικασία με τα διαβατήρια και με σταματάνε για τρίτη φορά. Με σταματάει ένας και του δίνω όλα τα στοιχεία μου και έκατσα κάτω και είχαν μαζευτεί 4- 5 άτομα και με κοίταζαν περίεργα. Τότε με έπιασε το άγχος. Μεταξύ τους μίλαγαν και κοίταγαν συνέχεια την τσάντα.

Κάτι μέσα μου δεν πήγαινε καλά. Σκίζουν την τσάντα και αυτό που είδα θα μείνει αξέχαστο για πάντα. Βλέπω μια τσάντα καφέ που δεν ήξερα ότι υπήρχε. Κρυμμένη. Ανοίγουν αυτή τη σακούλα την καφέ και βρίσκουν μια άσπρη σκόνη. Κάνουν το τεστ και ήταν κοκαΐνη. Δαχτυλικά αποτυπώματα, DNA, ήμουν καθαρή εκτός από αυτό το πράγμα που βρέθηκε. Δεν καταλάβαινα καλά τι λέγανε. Μου δείχνανε χαρτιά, στα κινέζικα στα αγγλικά, τίποτα στα ελληνικά. Είχα πάθει σοκ, έκλαιγα και ρώταγα γιατί. Μου βάζουν χειροπέδες και δεν καταλάβαινα τι έλεγαν. Με κρατάνε και έρχεται ο μεταφραστής την άλλη μέρα και μου εξήγησε τι έγινε»

Η ζωή στη φυλακή

«Ήμουν με το φόρεμα, με ρωτούν αν έχω τατουάζ, αν έχω χαρακωθεί, αν παίρνω κάποιο φάρμακο. Μου βγάλανε τα ρούχα, μου έδωσαν το κίτρινο το πουκαμισάκι και το πράσινο παντελόνι, για όσες περιμένουν το δικαστήριο. Οι καταδικασμένοι φοράνε καφέ ρούχα.

Φωτογραφία, νοσοκομείο φυλακής, κελί, εξετάσεις ούρων, αίματος, ψυχολογικά – ήμουν στα χειρότερα Ανοίγει το κελί, “έλα να μας δείξεις πως περπατάς”, είχε βγει η φήμη ότι είχε έρθει το μοντέλο από την Ελλάδα. Δεν υπάρχουνε φίλοι μέσα στη φυλακή.

Είχα δει τα πάντα. Να έρχονται στη μούρη μου μπροστά και να μου λένε: “Τι θέλεις; Πες μου τι θέλεις; Θέλεις να σε χτυπήσω ; Και με βρίζανε

Ένιωθα τρόμο, φόβο, θυμήθηκα τους γονείς μου, τον αδερφό μου. Λύγιζα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να κρατηθώ και μου έλεγαν “μην κλαις”. Ο αδερφός μου ο μικρός τι έφταιγε; Γιατί τους είχα φλομώσει στο ψέμα; Γιατί είχα κάνει τον Πέτρο θεό και τους γονείς μου τους πέταξα κάτω και τους πατούσα;».

Για την ανακοίνωση της απόφασης:

«Πάγωσα! Έτρεχε ο ιδρώτας, ήμουνα χάλια! Μόλις ακούστηκε το “not guilty” καταρρέει η μαμά μου, καταρρέει ο μπαμπάς, καταρρέει ο κύριος Κεχαγιόγλου, μέσα στη χαρά ήτανε!».

Ο συνήγορος, Σάκης Κεχαγιόγλου είπε για την υπερασπιστική γραμμή που ακολουθήθηκε: «Στόχος μας ήταν να δημιουργήσουμε όσες περισσότερες αμφιβολίες μπορούμε για την ενοχή της. Περιγράψαμε πώς αντέδρασαν οι τελωνειακοί όταν είδαν την αντίδραση της, είχε βάλει τα κλάματα , συγχυσμένη, και της είπα παίζοντας το ρόλο του διαβόλου, ότι “μπορεί να έβαλες τα κλάματα επειδή σε έπιασαν”, αλλά η πρώτη αμφιβολία δημιουργήθηκε. Δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, διευθύνσεις ανθρώπων που να την περιμένουν στο Χονγκ Κονγκ, κάποιον ανταποκριτή, δεν είχε τέτοιο θέμα η Ειρήνη. Είπε ότι πήγε να κάνει μια φωτογράφιση και φαινόταν αληθοφανές».

https://www.youtube.com/watch?v=2jPGEC-Na3U