«Είχα ξυπνήσει όταν ακούστηκαν οι σειρήνες, γεγονός συνηθισμένο στην περιοχή όπου ζούμε. Το πρωτόκολλο της οικογένειας λέει ότι πάμε όλοι στο δωμάτιο-καταφύγιο του σπιτιού, ο μπαμπάς ελέγχει τη σοβαρότητα της κατάστασης και μετά αποφασίζω αν θα βγούμε ή αν θα τους πάρω να φύγουμε. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι αυτό που συνέβαινε ήταν κάτι καινούργιο. Ακουγα ταυτόχρονα τις ρουκέτες της Χαμάς, το Iron Dome -το σύστημα του Ισραήλ που τις αναχαιτίζει- και ύστερα από λίγο αυτόματα όπλα σε κοντινή απόσταση. Πήραμε μήνυμα από τον στρατό όχι απλώς να μπούμε στα καταφύγια αλλά να κλειδώσουμε κιόλας. Τα Κιμπούτς, που δέχθηκαν επίθεση, ήταν τα προηγούμενα από το δικό μας, γι’ αυτό η ομάδα ασφαλείας είχε τον χρόνο να προετοιμαστεί και να τους αποστρέψει στον φράχτη».

Οπως λέει ο κ. Λεβί, έπειτα από 40 ώρες που πέρασαν στο καταφύγιο, βγήκαν οικογενειακώς με προορισμό το αεροδρόμιο για να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Στους δύο γιους του, 8 και 10 ετών, δεν έχει πει ακόμα όλη την αλήθεια, αλλά σταδιακά τους προετοιμάζει για την κατάσταση που θα αντιμετωπίσουν όταν γυρίσουν στο Ισραήλ. «Οταν ο ένας γιος μου θα γυρίσει στο σχολείο, από τους 30 μαθητές της τάξης του θα βρει τους 15, οι άλλοι έχουν σκοτωθεί. Αλλά και την νταντά, που τα κρατούσε τα απογεύματα, η Χαμάς την έκαψε μέσα στο σπίτι της», λέει ο Μάκης Λεβί, που δραστηριοποιείται στον τομέα των επιχειρήσεων και του real estate. Οι 40 ώρες στο καταφύγιο κύλησαν δύσκολα με ενημέρωση μετ’ εμποδίων, καθώς το κινητό δεν έχει καλό σήμα στα καταφύγια λόγω της μεγάλης ποσότητας μετάλλου και μπετόν. «Το Ισραήλ δεν έχει ξαναζήσει ποτέ κάτι τέτοιο, με 1.300 νεκρούς, πολλοί εκ των οποίων άμαχοι», σημειώνει για το πρωτοφανές αιματοκύλισμα.

ΤΖΟΥΛΙΑΝΑ ΠΕΣΑΧ-ΝΑΧΜΙΑΣ

«Τα παιδιά μου επιστρατεύτηκαν»

Η Τζουλιάνα Πεσάχ-Ναχμίας ζει στο Ισραήλ 29 χρόνια και αυτή η περίοδος είναι η πιο δύσκολη της ζωής της στη χώρα της Μέσης Ανατολής. Οχι μόνο γιατί η σφαγή της Χαμάς τη σόκαρε και οι συνεχόμενοι συναγερμοί την εξαντλούν αλλά και γιατί όλα τα παιδιά της έχουν επιστρατευτεί.

«Εχω δύο γιους και μία κόρη, που επιστρατεύτηκαν πριν από λίγες ημέρες. Κάθε τρεις ώρες προσπαθούν να μου στέλνουν ένα μήνυμα, όσο ακόμα αυτό είναι δυνατόν. Από την κυβέρνηση έχουμε οδηγίες να προμηθευτούμε νερό και ξηρά τροφή και να είμαστε σε ετοιμότητα για να βρεθούμε ανά πάσα στιγμή στα καταφύγια», λέει η Τζουλιάνα, που μένει σε μια περιοχή έξι χιλιόμετρα νότια της Ιερουσαλήμ. Οι γονείς της και ο αδελφός της, που ζουν στην Αθήνα, είναι επίσης πολύ ανήσυχοι και παρακολουθούν τις εξελίξεις λεπτό προς λεπτό.

«Ολα τα σπίτια που χτίστηκαν τα τελευταία χρόνια στο Ισραήλ έχουν ένα δωμάτιο-καταφύγιο, γιατί αυτό προβλέπει ο νόμος. Σ’ εμάς καταφύγιο είναι το μπάνιο των παιδιών, ένας μικρός χώρος χωρίς παράθυρο», λέει η Ελληνίδα εκπαιδευτικός, τονίζοντας ότι καμία στιγμή δεν σκέφτηκαν να φύγουν. «Δεν μας πέρασε καν από το μυαλό να φύγουμε για την Ελλάδα, γιατί εδώ είναι πια ο τόπος μας. Ετοιμάζουμε τον γάμο του μεγάλου μου γιου, που έχει προγραμματιστεί σε επτά μήνες. Πήραμε τροφές και νερά, ό,τι βρήκαμε, δηλαδή, γιατί υπάρχουν ελλείψεις, αλλά φέρνουν συνέχεια καινούργια φορτία. Εδώ είναι το μέλλον μας, δεν έχουμε άλλη χώρα», λέει η κ. Πεσάχ.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΠΕΤΡΟΥ

«Δεν υπάρχει σπίτι χωρίς φίλο ή συγγενή μεταξύ των νεκρών»

Με αγωνία παρακολουθεί τις εξελίξεις και η γιατρός Παναγιώτα Πέτρου, που έφυγε από τη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως νευρολόγος σε νοσοκομείο της Ιερουσαλήμ. Η ειδικότητά της δεν έχει εμπλακεί στην περίθαλψη των τραυματιών από το μακελειό του περασμένου Σαββάτου, όλοι όμως βρίσκονται σε ετοιμότητα. «Το νοσοκομείο προσπαθεί να ελευθερώσει κλίνες, δίνοντας εξιτήριο σε όλους τους ασθενείς που δεν έχουν κάτι πολύ σοβαρό, ώστε να υπάρχουν διαθέσιμα κρεβάτια για την περίθαλψη τραυματιών. Εχουν ήδη μεταφερθεί στο νοσοκομείο μας πολλοί τραυματίες από την επίθεση του προηγούμενου Σαββάτου», λέει η κ. Πέτρου, επισημαίνοντας ότι οι προετοιμασίες είναι συνεχείς για το ενδεχόμενο κλιμάκωσης της βίας και για το ενδεχόμενο να πληγούν από νέες επιθέσεις οι τελευταίοι όροφοι των κτιρίων. «Πλέον, εκκενώνονται οι τελευταίοι όροφοι των νοσοκομείων για λόγους ασφαλείας και, έτσι, περιορίζεται ο χώρος για περίθαλψη», επισημαίνει. Στο Ισραήλ ζει τα τελευταία 17 χρόνια και παρότι έχει κυπριακό διαβατήριο την κάλεσαν από την ελληνική πρεσβεία για να την ενημερώσουν ότι θα υπήρχαν πτήσεις για την Αθήνα.

«Δεν σκέφτηκα να φύγω. Αλλωστε, εδώ στην Ιερουσαλήμ είναι πιο ήρεμα τα πράγματα. Η πόλη, βέβαια, είναι έρημη, λίγα αυτοκίνητα κυκλοφορούν, ο κόσμος πάει, κυρίως, στα σούπερ μάρκετ, καθώς υπάρχουν ελλείψεις και όσοι έχουν αποθέματα ανεβάζουν τις τιμές. Ωστόσο, δεν τους έχω δει ποτέ ξανά στο παρελθόν τους ανθρώπους εδώ τόσο σοκαρισμένους και τρομαγμένους. Στην αρχή δεν καταλάβαμε τι ακριβώς έχει συμβεί, αλλά, όταν είδαμε τις εικόνες με τους ακρωτηριασμένους και τους καμένους ανθρώπους, παγώσαμε, ήταν κάτι πρωτοφανές. Προσπαθούσαν οι Αρχές να βρουν τους συγγενείς να παραλάβουν τα πτώματα, γιατί δεν είχαν πού να τα βάλουν. Δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει φίλο, γνωστό ή συγγενή μεταξύ των νεκρών. Πολύς κόσμος έχει ήδη φύγει από το Ισραήλ για άλλες χώρες μέχρι να περάσει η κρίση».

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ

«Εχω ζήσει δέκα πολέμους»

Η ασφαλής επιστροφή των Ελλήνων προσκυνητών που είχαν ταξιδέψει στους Αγίους Τόπους ήταν η προτεραιότητα μετά τη σφαγή, όπως εξηγεί ο Αναστάσιος Δαμιανός, πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας του Ισραήλ. «Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων του Ισραήλ ζει εδώ στην Ιερουσαλήμ, όπου είναι πιο ήμερα τα πράγματα. Εγώ δεν φοβάμαι, είμαι Ελληνας τρίτης γενιάς και έχω ζήσει δέκα πολέμους. Θα ταξιδέψω στην Αθήνα για να δω τα παιδιά και τα εγγόνια μου, όχι από φόβο», λέει ο κ. Δαμιανός και προσθέτει: «Είναι φοβερό αυτό που έγινε, υπάρχουν τόσα θύματα, γυναίκες και παιδιά, αλλά ούτε προμήθειες έκανα ούτε τίποτα. Πηγαίνω και στο καφενείο και στα μαγαζιά, εδώ μόνο τα σχολεία είναι κλειστά». Τον φόβο στο Ισραήλ, πάντως, διαδέχονται η αβεβαιότητα για το μέλλον και η ανησυχία για μια γενικότερη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή, την οποία, ωστόσο, όσοι Ελληνες της περιοχής μίλησαν στον Ελεύθερο Τύπο δεν θεωρούν πολύ πιθανή.

Ειδήσεις σήμερα