της Δρος. Άννας Κωνσταντινίδου*

Και ως φαίνεται, από τις εξελίξεις του τελευταίου 24ωρου ο Λίβανος μπαίνει στην σύγκρουση που μαίνεται ήδη από τις 7 Οκτωβρίου στην περιοχή (παρά τις μέχρι τώρα προσπάθειες η συγκεκριμένη χώρα να κρατηθεί εκτός).Και φυσικά πλέον μόνο συγκεκριμένα κράτη μπορούν να τον συγκρατήσουν, τα οποία είναι Γαλλία, Αίγυπτος, Ιορδανία (λιγότερο, αλλά με ιδιαίτερη συμβολή και το κράτος του Αμπντάλα)… και εξυπακούεται η Σαουδική Αραβία

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το εν λόγω πολιτειακό μόρφωμα (Λίβανος) εδώ και παραπάνω από τρία χρόνια έχει εσωτερικά πολιτικά θέματα, ανάλογα με αυτά που επικρατούν στη Λιβύη (… για να έχουμε ένα παράδειγμα τού τι συμβαίνει). Και παρόλο που στη Λιβύη, τουλάχιστον ο εμφύλιος εδώ και δύο χρόνια έχει ύφεση έως και παύση στο ζήτημα σύγκρουση ανάμεσα στις ηγεσίες και τα φύλα των διαφόρων περιοχών που πρόσκεινται στα “επίσημα” σχήματα διοικητικής αρχής, αντίθετα, στον Λίβανο τα πράγματα κάθε άλλο παρά είναι ήρεμα μια και το τοπίο δυσχεραίνει εξαιτίας της τρομοκρατικής οργάνωσης Χεζμπολάχ, δηλαδή της παρουσίας του ίδιου δηλαδή του Ιράν. Και ας μην ξεχνάμε ότι οι κύριοι παίκτες και οι αντίπαλοι που διαμορφώνουν και ανταγωνίζονται στο σκηνικό του Λιβάνου είναι η “αφρόκρεμα” της στρατιωτικής ισχύος στη Μέση Ανατολή.

… Λοιπόν, έχουμε και λέμε… Ο Λίβανος ζητά σύγκλιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, προκειμένου να προστατευθεί από ενδεχόμενη επίθεση του Ισραήλ, μετά την εκτόξευση πυραύλου που στόχευε στο κτίριο όπου διέμενε ο υπαρχηγός της Χαμάς, Σαλέχ Αλ Αροούρι, ο οποίος σκοτώθηκε.

Η πρόταση για σύγκλιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν είναι απαραίτητα κακή έκβαση ή το στοιχείο αυτό που ενισχύει μία τεταμένη κατάσταση, με αποτέλεσμα μία πιθανή ανάφλεξη.Αντίθετα, ειναι μία συνθήκη που πρέπει να ιδωθεί ως το μέσο εκείνο που μπορεί να εμποδίσει…τον απόλυτο εκτροχιασμό.

Και πώς φαίνεται ότι είναι ίσως το στοιχείο αυτό που θα εξισορροπήσει πρόσκαιρα ως ένα βαθμό τα πράγματα; Πολύ απλά, ο ίδιος ο υπουργός Άμυνας της Γαλλίας, Σεμπαστιάν Λεκορνού επισκέφθηκε πριν λίγα 24ωρα τις γαλλικές δυνάμεις (700 άτομα ) που έχουν μεταβεί στην περιοχή μετά το τραγικό συμβάν της 7ης Οκτωβρίου, που οι τρομοκράτες επιτέθηκαν στο Ισραήλ, και ζήτησε άμεση ενίσχυση από κυανόκρανους του ΟΗΕ, προκειμένου να βοηθηθεί η UNIFIL (δηλαδή η γαλλική αποστολή).

Συγχρόνως δε, ο πρόεδρος του λιβανέζικου Κοινοβουλίου, Ναμπίχ Μπέρι σε δημόσια τοποθέτησή του απέρριψε κάθε πιθανότητα να υπάρχει οποιαδήποτε συνεννόηση με την Χεζμπολάχ, ώστε ο νέος πρόεδρος του Λιβάνου να είναι άτομο αποδεκτό από την τρομοκρατική οργάνωση.

Τα παραπάνω είναι δύο στοιχεία που πριμοδοτούν την άποψη, ότι η κίνηση αυτή του Λιβάνου να προτείνει σύγκλιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ κάθε άλλο παρά πυροδοτεί το οτιδήποτε ανάμεσα σε Λίβανο και Ισραήλ… και το πιθανότερο είναι να αποτελεί απόφαση των υγειών δυνάμεων που προσφέρουν επικουρία στο κράτος από το Ιράν και την τρομοκρατία.

Αυτό ωστόσο, που φοβίζει, είναι με πόσο γρήγορα αντανακλαστικά Αίγυπτος και Ιορδανία (και κυρίως η Αίγυπτος) θα κρατήσουν τον Λίβανο, δηλαδή θα ενισχύσουν άμεσα τη χώρα (διπλωματικά, στρατιωτικά κτλ)… και από δίπλα Γαλλία. Και επίσης, κατά πόσο όλο αυτό το κύμα αλυσιδωτων αντιδράσεων που δημιουργεί η Χεζμπολάχ, μέσω Υεμένης δεν θα δημιουργήσει πρόβλημα σε Σαουδική Αραβία. Ας έχουμε στο μυαλό μας δύο τινά: ότι η Υεμένη συμφώνησε σε ειρηνευτική διαδικασία πριν λίγες ημέρες που χαιρέτησε (και) η Σαουδική Αραβία. Αυτό ωστόσο κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι ηρεμούν τα πράγματα, αλλά αντίθετα, το Ιράν μετά από αυτήν την εξέλιξη είναι περισσότερο εξαγριωμένο και φυσικά οι Χούθι είναι μία παράμετρος που δημιουργεί τεράστια ζητήματα, έτσι κι αλλιώς. Ο Λίβανος είναι “περικυκλωμένος” (και δεν είναι αδόκιμος ο όρος να χρησιμοποιηθεί) από το Ιράν και ό,τι/όποιος συνεργάζεται μαζί του. Και αυτό δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα σε Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία… και φυσικά αυταποδεικτα στο Ισραήλ.

Και δεν είναι διόλου παρακινδυνευμένο να βάλουμε σε όλο αυτό και μία Συρία, που τη συγκρουσιακή συνθήκη θα την επιτείνει η Τουρκία, ως βοήθεια σε Ιράν και ως ένα είδος αντιπερισπασμού δυνάμεων από τα κέντρα των εξελίξεων, Ισραήλ και Λίβανο. Και οπότε δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε, ότι τα πράγματα κάθε άλλο παρά είναι ευοίωνα.

*Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΑΠΘ, διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ).