Σε 72 ώρες αργότερα, η εσωτερική διαμάχη επιλύθηκε και ο Kεμάλ Κιλιτσντάρογλου επιλέχθηκε ως ο ενιαίος προεδρικός υποψήφιος των «6» στις προσεχείς προεδρικές εκλογές του Μαΐου, ενώ ένα πλήθος ζητωκραύγαζε δείχνοντας την υποστήριξή του στον 74χρονο πολιτικό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα είναι καλά. Η διαμάχη ξέσπασε όταν η Mεράλ Ακσενέρ, ηγέτις του δεύτερου μεγαλύτερου αντιπολιτευτικού κόμματος του IYI Party/Καλό Κόμμα, είπε ότι δεν θα δεχόταν για προεδρικό υποψήφιο τον Kιλιτσντάρογλου. Οποια και αν είναι τα συναισθήματα των υποστηρικτών για αυτόν, ο συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, με το παρατσούκλι «Γκάντι», δεν εκτιμάται ούτε θαυμάζεται παγκοσμίως, ενώ η εσωτερική διαμάχη προκάλεσε τεράστια οργή και άφησε πολλούς σε απόγνωση για τις πιθανότητές τους να ανατρέψουν τον Ερντογάν και να τερματίσουν τα 21 χρόνια διακυβέρνησής του.

Η τουρκική κοινωνία παραμένει εξαιρετικά πολωμένη. Μαζί με τους ένθερμους υποστηρικτές του σημερινού προέδρου, υπάρχουν και εκείνοι που, για διάφορους λόγους, είναι ένθερμα κατά του Ερντογάν. Παρόλο που οι τελευταίοι αποτελούν σχεδόν το 60% των ψηφοφόρων, ίσως ευτυχώς για τον Ερντογάν, τα κόμματα της αντιπολίτευσης μέχρι πρόσφατα απέτυχαν να σχηματίσουν ένα ενιαίο μέτωπο. Χρειάστηκε μέχρι το 2019 για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης CHP του Kιλιτσντάρογλου να σχηματίσει ένα μπλοκ έξι πολιτικών κομμάτων, που ονομάζεται «Nation Alliance» (δηλαδή, «Εθνική Συμμαχία»). Με τέσσερα σχετικά μικρά κόμματα, σε μερικά εκ των οπίων ηγούνται πολιτικοί αποστάτες από το AKP του Ερντογάν, το IYI Party θεωρείται ως ο βασικός εταίρος του CHP.

Το ίδιο το IYI ιδρύθηκε μέσα από ένα υπερεθνικιστικό κόμμα (MHP), το οποίο ήταν και είναι ο διαχρονικά πολιτικός σύμμαχος του AKP. Το IYI λέει ότι αντιπροσωπεύει τους κοσμικούς, πιο δυτικούς και αστούς Τούρκους, ενώ είναι ένα εθνικιστικό κόμμα που καταλαμβάνει, κυρίως, την Κεντροδεξιά του τουρκικού πολιτικού φάσματος. Σε αυτό το σκηνικό πρέπει να εστιαστεί η απότομη απόφαση της Ακσενέρ και η ανατροπή της αρχικής θέσης της. Οι υποστηρικτές της βρέθηκαν ξαφνικά αντιμέτωποι με την πιθανότητα του διχασμού και της εκλογικής καταστροφής και αγκάλιασαν τη συμμαχία ακόμη πιο δυνατά, δημιουργώντας, προφανώς, ένα αντιπολιτευτικό μπλοκ πιο παγιωμένο και τρομερό. Κάποιος μπορεί ακόμη και να υποστηρίξει ότι, αν η συμμαχία είχε ανακοινώσει τον επίσημο υποψήφιό της πριν από την πολιτική «καταστροφή» της περασμένης εβδομάδας, πιθανότατα δεν θα μπορούσε να προκαλέσει αυτό το επίπεδο ευφορίας.

Το περιστατικό έχει επιπτώσεις στα προηγούμενα μαθήματα του τουρκικού λαού από την «πρακτική δημοκρατία». Η σημερινή αγαλλίαση μοιάζει λίγο με το «Πνεύμα του Γκέζι», όταν οι διαμαρτυρίες για τα σχέδια ανάπτυξης ενός πάρκου στην Κωνσταντινούπολη το 2013 συγκέντρωσαν ένα μαζικό κίνημα από όλα τα κοινωνικά στρώματα και με διαφορετικές πολιτικές τάσεις. Στο βιαστικό πείραμα, που κατέστειλαν βίαια οι ερντογανικές Αρχές (χιλιάδες ξυλοκοπήθηκαν και κρατήθηκαν σε φυλακές), αναγνωρίστηκε ο σημαντικός ρόλος του πολιτικού ακτιβισμού χωρίς αρχηγό.

Οι ηγέτες των κομμάτων, που ανησυχούν για μια πιθανή αντίδραση των ψηφοφόρων, υποχωρούν. Αυτό είναι τόσο αξιοσημείωτο όσο και ασυνήθιστο σε μια χώρα όπου η λαϊκή εξουσία έχει συχνά αντισταθμιστεί από μη δημοκρατικές δυνάμεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι το αποτέλεσμα των εκλογών είναι σχεδόν βέβαιο. Υπάρχουν τώρα κάποια σημάδια ότι το στρατόπεδο AKP-MHP έχει πληγωθεί από τη νέα ενότητα της αντιπολίτευσης (και ίσως από τους καταστροφικούς σεισμούς του Φεβρουαρίου, που άφησαν πάνω από 50.000 νεκρούς.) Υπάρχουν, επίσης, τεράστια οικονομικά προβλήματα. Στις 11 Μαρτίου, οι προβληματικές και μερικές φορές ανεδαφικές δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι ο Kιλιτσντάρογλου προηγείται του Ερντογάν κατά 55% έναντι 44% και η «Εθνική Συμμαχία» της αντιπολίτευσης προηγείται, επίσης, στις κοινοβουλευτικές εκλογές.

Πάντως, ο Τούρκος πρόεδρος, ευρισκόμενος σε δύσκολη φάση, προχωρά τελευταία σε υιοθέτηση μιας πιο «ευέλικτης» στάσης απέναντι στη Δύση, με χαρακτηριστικές (προς στιγμήν περιπτώσεις) την επικύρωση από την τουρκική εθνοσυνέλευση του αιτήματος της Φινλανδίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ, καθώς και ο πρόσφατος σχολιασμός του για το ότι η χώρα του δεν έχει πλέον ανάγκη το ρωσικό αντιαεροπορικό/αντιπυραυλικό σύστημα S-400 (που επί χρόνια το θεωρούσε ως λίαν απαραίτητο).

Το κουρδικό HDP, ρυθμιστής των εκλογών

Προηγούμενες δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι το κυβερνών κόμμα διατηρεί την υποστήριξή του (παρά το σεισμικό χάος). Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο ρόλος του κουρδικού HDP θα είναι σημαντικός. Ο Ερντογάν έχει ήδη προσπαθήσει να δελεάσει το HDP και απέτυχε. Είναι, επομένως, πιθανό ότι θα βασίσει την εκστρατεία του σε μια υπερεθνικιστική ατζέντα που στοχεύει τόσο στο HDP όσο και την τρομοκρατική ομάδα, το PKK. Μπορεί να επιτεθεί στην αντιπολίτευση υποστηρίζοντας ότι συνεργάζονται με τον «εχθρό» περιγράφοντας το HDP ως τον έβδομο (κρυφό) εταίρο του «Table of Six». Θα μπορούσε να προσπαθήσει να κινητοποιήσει το κοινό γύρω από μια εθνικιστική υπόθεση που να απεικονίζει την αντιπολίτευση ως προδότες και υποστηρικτές της «τρομοκρατίας». Ως εκ τούτου, είναι ένα κρίσιμο αλλά λεπτό ζήτημα ως προς το πώς το HDP μπορεί να υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Kιλιτσντάρογλου. Γιατί όποιες και αν είναι οι πολιτικές επιταγές, οι Τούρκοι εθνικιστές εξακολουθούν να επαναστατούν στη σκέψη να εμφανιστούν στο ίδιο φωτογραφικό πλαίσιο με το HDP.

Ειδήσεις σήμερα