Σε ένα σημείωμα το οποίο ανήρτησε στο προσωπικό της ιστολόγιο, με τίτλο «#moiaussi: για να αλλάξει στρατόπεδο η ντροπή», η Αριάν Φορνιά αφηγείται πολλές σεξουαλικές επιθέσεις που δέχτηκε σε ηλικία 13 και 19 ετών.

Η Φορνιά περιγράφει ότι η επίθεση που δέχτηκε από τον πρώην υπουργό Πιερ Ζοξ έγινε ένα βράδυ που συνόδευε στην Οπερα τον πατέρα της, τότε εν ενεργεία υπουργό Μετανάστευσης του Σαρκοζί.

Συγκεκριμένα γράφει:

«Δεν ήταν η χειρότερη φορά, αλλά ήταν αυτή που με καταρράκωσε διανοητικά. Γιατί για τις πρώτες δύο σεξουαλικές επιθέσεις έλεγα στον εαυτό μου ότι ίσως έφταιγα εγώ. Δεν είχα μπορέσει να πω όχι.

Αλλά αυτή την φορά κατάλαβα ότι μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε γυναίκα, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, ότι δεν μπορούσες να προφυλαχθείς.

Πρέπει να περιγράφω τις συνθήκες για να καταλάβετε σε ποιό βαθμό ήταν αδιανόητο, σε ποιό βαθμό αποκαλύπτει το συναίσθημα ατιμωρησίας των σεξουαλικών αρπακτικών, και ειδικά των ισχυρών αρπακτικών.
Ημουν 25 ετών. Εκείνη την εποχή ο πατέρας μου ήταν υπουργός. Ηταν πολύ εκτεθειμένος επικοινωνιακά και εγώ υπέφερα πολύ από αυτή την εξαιρετική ένταση, από αυτό το πολεμικό κλίμα που παραμόνευε γύρω από τον ίδιο και από την οικογένειά μας.

Η υπέροχη Οπερα του Παρισιού καλούσε συχνά τους υπουργούς να παραστούν στις εκδηλώσεις και ο πατέρας μου γνωρίζοντας την αγάπη που είχα στην λυρική τέχνη με καλούσε συχνά να τον συνοδεύω.

Εκείνο το βράδυ θα πηγαίναμε για να ακούσουμε Βάγκνερ στην Οπερα της Βαστίλλης (ήταν Parsifal, ήταν Ring, δεν θυμάμαι), και ήμουν ευτυχής. Ο πατέρας μου είχε μια επείγουσα δουλειά και θα ερχόταν να με συναντήσει στο διάλειμμα.

Ξαφνικά, εκεί που καθόμουν κάποιος ήρθε και κάθισε δίπλα μου, στα δεξιά μου, εκεί που θα ερχόταν αργότερα ο πατέρας μου.

Δεν ξέρω αν γνωρίζετε την Οπερα της Βαστίλλης. Σε αυτή την τεράστια και υπέροχη αίθουσα υπάρχει μια σειρά που θεωρείται VIP. Είναι η κατηγορία Optima, η πρώτη σειρά του πρώτου θεωρείου, στο μέσον της αίθουσας, όπου δεν υπάρχουν άλλοι θεατές μπροστά. Οι υπουργοί, οι σπουδαίες προσωπικότητες, οι σταρ πάντα κάθονται εκεί και ήταν τεράστια τιμή για εμένα να επωφελούμαι. Επιμένω για τη θέση για να σας εξηγήσω ότι δεν πρόκειται για διακριτικό σημείο, κάπου κρυμμένο στη σκιά. Είναι θέσεις όπου όλοι σας βλέπουν και παρατηρούν τι κάνετε.

Ενας ηλικιωμένος κύριος, με αξιοσέβαστο στιλ, κάθησε λοιπόν στα δεξιά μου. Η σύζυγός του κάθησε στα δεξιά του. Επιμένω: η σύζυγός του ήταν παρούσα. Το θέαμα ξεκινάει. Στα δέκα λεπτά, ο ηλικιωμένος κύριος βάζει το χέρι του στο μπούτι μου. Σκέφτομαι μήπως είναι πολύ γέρος και τα έχει χάσει. Τον απωθώ κομψά. Ξαναρχίζει. Και πάλι, τρίτη φορά.

Αρχίζει να μου ανεβάζει τη φούστα. Γλυστράει το χέρι του από μέσα, ανεβάζει το χέρι ως το εσώρουχο. Σπρώχνω το χέρι του πιο δραστήρια και βγάζω μια βουβή κραυγή απελπισίας, με κλειστό στόμα. Ολος ο κόσμος γυρίζει και με κοιτάζει. Σταματάει.

Δέκα λεπτά αργότερα ξαναρχίζει. Του μπήγω τα νύχια στο χέρι. Είναι μια σιωπηλή μάχη, ασύλληπτη, μέσα στην Οπερα της Βαστίλλης. Ο Βάγκνερ στη σκηνή, ο γέρος ανώμαλος εναντίον μιας νεαρής που κάνει παντομίμα μέσα στην αίθουσα.

Στο διάλειμμα φθάνει ο πατέρας μου. Τον βλέπω προβληματισμένο και δεν θέλω να τον στρεσάρω περισσότερο. Φοβάμαι ότι θα πάει να σπάσει τα μούτρα αυτού του τύπου μέσα στην μέση της Οπερας και δεν θα μπορέσουμε να δούμε το τέλος. Είναι βλακώδες, αλλά σέβομαι και την γυναίκα του που κάθεται δίπλα του -δεν θέλω να ζήσει μια ταπείνωση.

Δεν λέω τίποτα στον πατέρα μου. Αλλά αλλάζω θέση στο διάλειμμα και ρωτάω τον αστυνομικό του πατέρα μου: «Μπορείτε να μου πείτε ποιός είναι αυτός ο κύριος;». Πέντε λεπτά αργότερα μου λέει το όνομά του, επιβεβαιώνω στην Google, αυτός είναι. Νιώθω να θέλω να ξεράσω.

Είναι ένας πρώην υπουργός του Φρανσουά Μιτεράν, μέλος πολλών κυβερνήσεων, υπουργός σε σημαντικά οικονομικά πόστα, ένα ιστορικό στέλεχος του σοσιαλιστικού κόμματος, με παράσημα γαλλικά και ευρωπαϊκά. Ενας ζωντανός θρύλος. Η όπερα ξεκινάει εκ νέου, δεν με ενοχλεί πλέον, αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε ό,τι βλέπω ή ακούω.

Κάνω την σύνοψη όσων συνέβησαν. Είμαι κόρη εν ενεργεία υπουργού, στη θέση VIP ενός από τα σημαντικότερα θέατρα του Παρισιού. Ο άνθρωπος που κάθεται δίπλα μου κατείχε τις υψηλότερες δημόσιες θέσεις, είναι σεβάσμιος και συνοδεύεται από την σύζυγό του. Μου επιτέθηκε σεξουαλικά και επέμενε, παρά την αντίδρασή μου.

Σκέφτομαι τι σημαίνουν όλα αυτά και με πιάνει ίλιγγος. Αν αυτό μπορεί να μου συμβεί σε αυτό το σημείο, σε εμένα, από εκείνον, τότε μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε γυναίκα, παντού. Κανείς δεν μπορεί να προφυλαχθεί.
Στο αυτοκίνητο, καθώς γυρίζαμε, τα διηγούμαι όλα στον πατέρα μου και στον αστυνομικό του. Γινόμαστε έξαλλοι αλλά αποφασίζουμε να μην κάνουμε τίποτα. Εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να πω τίποτα για να μην εκθέσω τον πατέρα μου.

Αλλά έχουν περάσει οκτώ χρόνια και τα βράδυα ονειρεύομαι ότι του δίνω μια γροθιά, μπροστά στη γυναίκα του, μέσα στο θέατρο, μπροστά σε όλο τον κόσμο. Το να ονειρεύεσαι ότι γρονθοκοπείς έναν γέρο, αυτό είναι πραγματικά αίσθημα αδυναμίας να αντιδράσεις αλλιώς!

Θα μου πείτε «δώσε όνομα». Ενα υπόλοιπο φόβου με συγκρατεί, αλλά νομίζω ότι σας έδωσα πολλές ενδείξεις. Και αν αναγνωρίσει τον εαυτό του και τούρθει όρεξη να μου κάνει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση, να ξέρει ότι ο πατέρας μου και ο αστυνομικός του μπορούν να είναι μάρτυρες εναντίον του. Να ξέρει επίσης ότι τον περιφρονώ βαθύτατα και λυπάμαι τη γυναίκα του».

Η νεαρή γυναίκα δήλωσε λίγες ώρες αργότερα, στο περιοδικό L’Express ότι αυτός που της επιτέθηκε ήταν ο πρώην υπουργός Πιέρ Ζοξ: «Δεν ήθελα να αρχίσουν να υποπτεύονται όλους τους πρώην υπουργούς του Φρανσουά Μιτεράν», δήλωσε.