Εως σήμερα έχει υπογράψει πολλά σάουντρακ για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ έχει «ντύσει» μουσικά και θεατρικές παραστάσεις. Συνθέτης με χαρακτήρα, ο Χρήστος Παπαδόπουλος, που ξεκίνησε από τα «Παιδιά από την Πάτρα», εδώ και πολλές δεκαετίες χαράζει τη δική του προσωπική πορεία στη μουσική.

[fwduvp preset_id=”test” playlist_id=”Test”]

Την επόμενη Κυριακή το σάουντρακ που έγραψε για την τηλεοπτική σειρά «Το Κόκκινο Ποτάμι», που γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία, με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη να ερμηνεύει το τραγούδι των τίτλων, κυκλοφορεί αποκλειστικά με τον «Ε.Τ.» της Κυριακής.

Με αφορμή αυτήν τη μοναδική προσφορά για το αναγνωστικό κοινό, ο Χρήστος Παπαδόπουλος μίλησε τόσο για τον ρόλο της τηλεόρασης στη δημιουργία κορυφαίων επιτυχιών όσο και για τα μελλοντικά του σχέδια για τον κινηματογράφο και το θέατρο.

-Τι σημαίνει τη σημερινή εποχή, που οι πωλήσεις δίσκων πλέον είναι πολύ χαμηλές, η κυκλοφορία ενός CD, όπως το «Κόκκινο Ποτάμι», την επόμενη Κυριακή 1η Νοεμβρίου με τον Ελεύθερο Τύπο;

Το σάουντρακ «Το Κόκκινο Ποτάμι» είναι μία από τις πιο σπουδαίες δουλειές μου. Ευτυχώς, στις μέρες μας υπάρχουν εφημερίδες και έντυπα που κυκλοφορούν δισκογραφικές δουλειές, γιατί οι δισκογραφικές εταιρίες δεν τυπώνουν πλέον δίσκους.

Θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Μπενέκο, ο οποίος δέχτηκε να εκδώσει αυτήν τη δουλειά, που περιέχει τα τραγούδια και τα ορχηστρικά αυτής της σειράς, που έχει γυριστεί στην Ελλάδα, στη Γαλλία και τη Ρωσία, και οι μουσικές της έχουν γραφτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να παραπέμπουν στην εποχή 1904-1922.

-Τι περιέχει το CD;

Το CD περιέχει 5 τραγούδια και 12 ορχηστρικά. Το «Κόκκινο Ποτάμι» με τη Μαρία Πεΐδη, σε στίχους Γιώργου Θεοδωρίδη (ένας φόρος τιμής στις 300.000 ψυχές που χάθηκαν). Θα περιλαμβάνει, επίσης, ένα τραγούδι αφιερωμένο στην κόρη μου, σε στίχους Τούλας Τσιαντή, και το «Χαμηλά δεν μπορώ να πετάω» σε στίχους Στέλλας Βερτινάκη.

Επίσης, δύο τραγούδια, το «Είσ’ η ακριβή μου» και το «Μη λησμονείς, πουλόπο μ’» με τον Αλέξη Παρχαρίδη. Στο δεύτερο συμμετέχουν και οι αδελφοί Τσαχουρίδη. Τα ορχηστρικά είναι ένα πάντρεμα κλασικών ήχων από τσέλα και βιολιά με παραδοσιακά όργανα (ούτι, βιολί, λύρα κ.λπ.).

-Πώς ήταν η συνεργασία με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη, που τραγούδησε το τραγούδι των τίτλων;

Η Ελεωνόρα είναι μία από τις καλύτερες σύγχρονες ερμηνεύτριες και η συνεργασία μας ήταν άψογη. Στο τραγούδι έδωσε το χρώμα και την τραγικότητα που ήθελε η σειρά του Μανούσου Μανουσάκη.

-Η τηλεόραση είναι ένα μέσον για να γίνονται γνωστά τα τραγούδια σήμερα στο κοινό;

Οχι μόνο σήμερα. Πάντα η εικόνα, είτε από τηλεόραση είτε από κινηματογράφο, έγινε αφορμή για μεγάλες επιτυχίες τραγουδιών (μην ξεχνάμε τις επιτυχίες των τραγουδιών του ασπρόμαυρου κινηματογράφου).

Εγώ είχα τη χαρά και την τιμή να συνεργαστώ σε σάουντρακ με μεγάλες φωνές του ελληνικού τραγουδιού (Μητροπάνος, Νταλάρας, Τερζής, Γλυκερία, Μητσιάς κ.ά.) και μέσω της τηλεόρασης να αναδείξω τα τραγούδια μου.

-Υπάρχουν σήμερα νέοι, αξιόλογοι ερμηνευτές;

Κάθε εποχή έχει αξιόλογους ερμηνευτές. Η Ζουγανέλη, ο Μπάσης, ο Κότσιρας είναι πολύ καλοί τραγουδιστές. Απλά πιστεύω ότι η Ελλάδα τη δεκαετία του ’60 έκανε ένα μεγάλο άλμα σε όλες τις μορφές της τέχνης.

Τότε βγαίναμε από έναν πόλεμο, η ζωή δεν έτρεχε με τους σημερινούς ρυθμούς. Ετσι, τότε είχαμε τεράστιους ποιητές, δημιουργούς τραγουδιών και τραγουδιστές με απίστευτη προσωπικότητα. Κάτι που λείπει σήμερα…

-Πώς νιώθεις στη σημερινή εποχή ως δημιουργός;

Είπαμε ότι σήμερα όλα τρέχουν με ταχύτητα φωτός, ειδικά η τεχνολογία. Αγοράζεις ένα μηχάνημα 2.000€ για το studio και σε έναν μήνα έχει αντικατασταθεί από ένα πάτημα κουμπιού.

Το περιτύλιγμα, δηλαδή η ενορχήστρωση του κομματιού, έχει φτάσει σε εξωφρενικά υψηλό επίπεδο, όμως όχι και η συγκίνηση. Ακούς τρεις νότες από ένα τραγούδι του Τσιτσάνη και συγκινείσαι.

-Οι ζωντανές εμφανίσεις σήμερα έχουν γίνει πολύ δύσκολες και λόγω κορονοϊού. Πώς νιώθεις γι’ αυτό και πόσο αισιόδοξος είσαι ότι θα αλλάξει η κατάσταση;

Τα πράγματα στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολα για τους καλλιτέχνες, ιδίως για τους μουσικούς και τους ηθοποιούς. Γενικότερα για όσους ασχολούνται με το θέαμα, όπως τεχνικοί ήχου, φωτιστές κ.ά., και μπορεί να γίνουν ακόμη πιο δύσκολα.

Κάποτε το επάγγελμα του μουσικού ήταν πολύ προσοδοφόρο, κάποτε ήταν εξαήμερα τα μεροκάματα. Πιστεύω ότι το 2030 ο μουσικός δεν θα είναι επάγγελμα, αλλά ένα χαρτζιλίκι στο βασικό επάγγελμα.

-Αναπολείς ποτέ την εποχή των «Παιδιών από την Πάτρα», απ’ όπου ξεκίνησες την πορεία σου; Θα κάνατε πάλι κάτι με το συγκρότημα;

Αναπολώ εκείνη την εποχή γιατί ήταν τα ωραία φοιτητικά χρόνια και γιατί με τα «Παιδιά από την Πάτρα» κάναμε κάτι στο σωστό timing και πήγαμε πολύ δυνατά τη δεκαετία του ’80. Κατά καιρούς εμφανίζομαι σταδιακά με διάφορα μέλη του συγκροτήματος, όμως δεν βλέπω επανένωση.

Συναντήσαμε τον Χρήστο Παπαδόπουλο στο στούντιό του, το «Χάριν ευφωνίας», στην Κυψέλη, ας μην ξεχνάμε ότι είναι ένας ολοκληρωμένος μουσικός, που όχι μόνο γράφει, αλλά και παίζει μπουζούκι και κιθάρα.

Το στούντιο είναι αληθινό ορμητήριο για εκείνον, αλλά και για τον 18χρονο γιο του, Περικλή (φωτό), ο οποίος στο πλευρό του μαθαίνει τα μυστικά του ήχου και της μουσικής: «Περνάμε εδώ αρμονικά με τον Περικλή, ο οποίος είναι ηχολήπτης, αλλά και πολύ καλός κιθαρίστας και έχει ήδη γράψει τα δικά του τραγούδια, που θα κυκλοφορήσουν πολύ σύντομα.

Αν και αισθάνομαι υπερήφανος για εκείνον, του λέω ότι σήμερα η μουσική έχει γίνει χόμπι, ότι πλέον οι εποχές δεν είναι λαμπρές, όπως αυτές που ζήσαμε εμείς κάποτε, και για να υπάρξει χρειάζεται να πάρει και κάποιο άλλο πτυχίο».

Συνθέτης που έχει υπογράψει έως σήμερα αρκετές κινηματογραφικές ταινίες, τις «I love Καρδίτσα» με τους «ONIRAMA», «Λάρισα Εμπιστευτικό» με τον Νίκο Μακρόπουλο, «Οι γαμπροί της Ευτυχίας» με τις «ΜΕΛΙSSES», «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο Κοντός», με τον Γιάννη Πλούταρχο, «Μαζί τα φάγαμε» με τον Κώστα Μακεδόνα, ο Χρήστος Παπαδόπουλος γράφει αυτή την εποχή τη μουσική για την ταινία «Karditsafourever» με τη Δήμητρα Σταθοπούλου.

«Ολες οι ταινίες για τις οποίες έχω γράψει μουσική είναι κωμωδίες, ενώ στην τηλεόραση και οι είκοσι σειρές που έχω γράψει είναι δράματα.

Σίγουρα όταν γράφεις δραματική μουσική, μπορείς να ξετυλίξεις πιο άμεσα το ταλέντο σου και να δημιουργήσεις συναισθήματα λύπης, πόνου κ.λπ., όμως στην κωμωδία είναι πιο δύσκολο να ντύσεις μια σκηνή. Οπως και να ’χει, είναι μεγάλη ψυχοθεραπεία να έχεις την εικόνα στο στούντιο και να προσπαθείς να της βάλεις μουσική».

-Και στο θέατρο ετοιμάζεις κάτι;

Στο ανακαινισμένο Θέατρο Αλάμπρα γράφω τη μουσική στη διασκευή του Χάρη Ρώμα για την παράσταση του Τσιφόρου «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο Κοντός».

-Γράφεις με τον ίδιο τρόπο για την τηλεόραση, τον κινηματογράφο, το θέατρο;

Η δουλειά του συνθέτη για τηλεόραση και κινηματογράφο είναι μοναχική. Μου στέλνουν τις σκηνές, γράφω τη μουσική και τις στέλνω πίσω. Με το θέατρο όμως έχει πολλή πλάκα, γιατί έρχονται όλοι οι ηθοποιοί στο studio κι έτσι υπάρχει μια τριβή μεταξύ καλλιτεχνών από δύο διαφορετικούς χώρους.

-Ετοιμάζεις, επίσης, κάποια σειρά ή δίσκο νέων τραγουδιών σου;

Το «Karditsafourever» θα κυκλοφορήσει ψηφιακά από την F.M. Records. Παράλληλα κυκλοφορώ τραγούδια με νέα παιδιά, όπως είναι οι Κώστας Τσιμπίδας, Ζήσης Μπεληγιάννης, Πάνος Μπλέτζας, Λευτέρης Σαββάκης κ.ά.

Επίσης, έχω μια πολύ καλή συνεργασία με τον DimAngelo, έναν αναγνωρισμένο dj παγκόσμιας κλάσης, ο οποίος διασκευάζει μελωδίες μου για club και όχι μόνο. Οπως το «Sunset in Aegean», που κυκλοφορεί από τη διεθνή πλατφόρμα «Café de Anatolia».

Από την έντυπη έκδοση