Πώς να μην είναι, άλλωστε, όταν το κατάμεστο Ολύμπιον τρανταζόταν συχνά από τα γέλια των θεατών με αυτήν την κωμωδία που μιλάει με τρόπο ελαφρύ και απενοχοποιημένο για τα σοβαρά υπαρξιακά ζητήματα της ζωής. Δίπλα της, άλλωστε, ήταν και σχεδόν όλοι οι συντελεστές της ταινίας, τους οποίους ο Αγγελος Φραντζής καλούσε έναν προς έναν στη σκηνή για να μοιραστούν όλοι μαζί το χειροκρότημα.

Αν και δεν το βλέπουμε συχνά, διαπιστώσαμε σε αυτήν την ταινία ότι έχεις το χάρισμα της κωμωδίας.

Νομίζω ότι δεν είναι το είδος αλλά η σύνθεση στα πάντα. Πολλές φορές στα γυρίσματα κόβαμε, γιατί πήγαινα να συγκινηθώ, ενώ η ηρωίδα δεν έκλαιγε. Η κωμωδία έχει κάτι τραγικό μέσα της και το αντίθετο με κάποιον τρόπο. Το βλέπουμε και στη δική μας καθημερινότητα, σε άσχημα πράγματα που μας έχουν τύχει όλως περιέργως βγαίνει μια κωμική κατάσταση που δεν θα το περίμενε κανείς.

Νομίζω ότι έχω κωμική φλέβα. Στη σχολή, μετά το δεύτερο έτος, οι καθηγητές μού έδιναν συνέχεια κωμωδίες. Οι ηρωίδες που επιλέγω -και είμαι τυχερή σε αυτό- έχουν ελευθερία, πολλά συναισθήματα, δεν είναι μονοδιάστατες, αντιφατικές, δυναμικές, ευσυγκίνητες. Τα χαρακτηριστικά αλλάζουν για τον κάθε χαρακτήρα. Ανάλογα με τον τρόπο που εκφραζόμαστε, μεταμορφώνονται και τα χαρακτηριστικά μας.

Πώς προσέγγισες την ηρωίδα που ενσαρκώνεις;

Και στο θέατρο και στο σινεμά η μέθοδος που ακολουθώ είναι ίδια, ο τρόπος που προσεγγίζω έναν χαρακτήρα είναι ίδιος. Δεν διαφέρει η δουλειά. Αυτό που το διαφοροποιεί κάποιες φορές είναι η διάρκεια. Στις ταινίες ο χρόνος προετοιμασίας είναι πολύ μεγαλύτερος σε αντίθεση με εκείνους που πιστεύουν ότι είναι πιο έντονες οι πρόβες.

Η ταινία κλείνει με μια μεγάλη σκηνή μιούζικαλ, όπου όλοι χορεύετε και τραγουδάτε.

Για την ταινία έμαθα κλακέτες, το μιούζικαλ είναι ταινία μέσα στην ταινία και ήταν πολύ απαιτητικό. Γυμνάστηκα κιόλας και αυτό είναι κάτι που δεν το κάνω από μόνη μου.

Σε μια άλλη ταινία μου, το «Ακίνητο ποτάμι», έκανα πολλά χειμερινά μπάνια, γιατί η ηρωίδα κάποια στιγμή βουτάει σε ένα παγωμένο ποτάμι. Μου αρέσει πολύ η προετοιμασία, είναι ένας τρόπος να θέτεις νέα όρια στον εαυτό σου. Τίποτα από αυτά δεν μου μένει, βέβαια, όταν τελειώσουν τα γυρίσματα. Επιστρέφω αμέσως στη δική μου ρουτίνα, που μου αρέσει και δεν θέλω να την αλλάξω.

Γιατί είναι τόσο μεγάλη σε διάρκεια η σκηνή του φινάλε με το μιούζικαλ;

Το κάναμε μεγάλο σε διάρκεια το κομμάτι του μιούζικαλ γιατί θέλαμε να χορέψουμε και να γελάσουμε. Αστειεύομαι. Βλέπουμε τον θλιμμένο άνθρωπο, που τον υποδύεται ο Θάνος Τοκάκης, και είναι η ελπίδα που δίνεται στο τέλος. Αυτή η κωμική απελπισία που έχει η ηρωίδα μετουσιώνεται σε κάτι πραγματικά ελπιδοφόρο. Φεύγει από το δικό της κέντρο και προσπαθεί να σώσει κάποιον και αυτό μέσα από τη σεκάνς του μιούζικαλ είναι που δίνει ζωή. Αυτό που δίνει τη συνέχεια, που την κάνει να συμφιλιωθεί. Κάναμε τόση δουλειά όλες οι ειδικότητες. Ο Σταμάτης Κραουνάκης έγραψε φοβερή μουσική για την ταινία, το σκηνογραφικό, η προετοιμασία όλων των ηθοποιών για αυτό, δεν θα το κάναμε μόνο για μία στιγμή.

Πιστεύεις ότι λείπουν οι καλές κωμωδίες από το ελληνικό σινεμά;

Λείπουν οι καλές κωμωδίες από το σινεμά στη χώρα μας. Εγώ λάτρεψα τα «Οπωροφόρα της Αθήνας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου και κάποιος μπορεί να πει ότι δεν ήταν κωμωδία αυτό. Ή τους «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας». Γελάω πάρα πολύ κάθε φορά που το βλέπω και κάποιες φορές την έβλεπα για χαλαρωτικούς λόγους. Πριν από τον ύπνο την έχω δει άπειρες φορές. Υπάρχει κενό με την κωμωδία στη χώρα μας. Δεν είναι εύκολο ως είδος. Είμαστε λίγο πιο επιρρεπείς στο να δημιουργηθεί κάτι που να έχει ένα νόημα, ένα μήνυμα και θεωρούμε ότι κάτι είναι σοβαρό μόνο όταν είναι δράμα. Ο «Νόμος του Μέρφυ» μιλάει για πολύ δύσκολα και βαθιά πράγματα, για υπαρξιακά ζητήματα με έναν καθόλου σοβαροφανή τρόπο. Στην Αμερική βλέπουμε ανεξάρτητες κωμωδίες, που είναι ένα τεράστιο κομμάτι της παραγωγής. Υπάρχει ανάγκη περισσότερο για να γελάς παρά να κλαις, αν και γίνονται και τα δύο στις ταινίες.

Πώς κολλάει μια κωμωδία με τους σκοτεινούς καιρούς που διανύουμε;

Ταιριάζει η κωμωδία στους δύσκολους καιρούς μας. Η Μαρία Αλίκη είναι μια αποτυχία με δύο πόδια, αποτυγχάνει στα πάντα. Είναι τραγικό, αλλά αυτό στο τέλος την απελευθερώνει. Γενικά, υπάρχει αυτή η ανάγκη να πετύχουμε, να είμαστε σε όλα σωστοί, που είναι τραγικό. Αυτή η προσπάθεια που κάνεις και στο τέλος πάντα νιώθεις ότι δεν είσαι αρκετός, το νιώθουμε όλοι κάθε μέρα. Είναι το σύστημα που βιώνουμε τέτοιο, κοινωνικά, πολιτικά, στο σπίτι, παντού. Αυτό, ενώ είναι τραγικό, μπορεί να είναι και πάρα πολύ αστείο. Δεν γίνεται να είσαι στα πάντα τέλειος.

Η Ακροδεξιά και ο διχαστικός λόγος επιστρέφουν. Ο Ντόναλντ Τραμπ επικράτησε εύκολα στις αμερικανικές εκλογές και γυρίζει στον Λευκό Οίκο. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Υπάρχει μεγάλος φόβος επιβίωσης, που αυτό σε κάνει να μην μπορείς να σκεφτείς και να έχεις καθαρό μυαλό. Δεν υπάρχει πλέον ελπίδα και αυτό προκαλεί θυμό και είναι αγκυλωτική κατάσταση. Δεν μπορείς, όταν είσαι θυμωμένος, να καταλάβεις τι γίνεται και να σκεφτείς. Στην εποχή μας νομίζουμε ότι μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα και να έχουμε θέση, αλλά είναι απλώς μια μικρή αποσυμπίεση για να μην έχουμε θέση πραγματική.

 Η υπόθεση της ταινίας

Επειτα από ένα ατύχημα, η Μαρία Αλίκη, μια αποτυχημένη ηθοποιός σε αναζήτηση μεγάλων ρόλων, εισέρχεται σε μια πραγματικότητα όπου καλείται να παίξει όλους τους πιθανούς ρόλους που θα μπορούσε να της έχει χαρίσει η ζωή, αν είχε κάνει διαφορετικές επιλογές.

Πού βρίσκεται; Ονειρεύεται, πέθανε ή λιποθύμησε; Προσπαθώντας να καταλάβει τι της συμβαίνει, αλλά και να βρει την έξοδο προς την αληθινή ζωή της, η Μαρία Αλίκη βλέπει τον εαυτό της να προσπαθεί να χωρέσει σε ρόλους που μοιάζει να έχουν σχεδιάσει άλλοι για εκείνη. Πώς μπορεί να γυρίσει πίσω; Κυρίως όμως: Θέλει να γυρίσει πίσω; Υπάρχει κάτι που αγαπάει στη ζωή της; Σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας, με πολλά ευτράπελα, η Μαρία Αλίκη θα αναμετρηθεί με τον εαυτό της και θα κληθεί να απαντήσει επί της ουσίας: «To be or not to be?».

Σε τελική ανάλυση, ποια είναι πραγματικά η Μαρία Αλίκη και πώς μπορεί να βρει την έξοδο για να επιστρέψει στη ζωή;

Μια ερμηνεία που θα θυμόμαστε για καιρό

Σε μια ταινία που είναι όλη στηριγμένη στους ώμους της, η Κάτια Γκουλιώνη υπογράφει μια ερμηνεία που θα θυμόμαστε για καιρό. Αν και η ίδια διστάζει να το αγκαλιάσει πλήρως, στον «Νόμο του Μέρφυ» γίνεται σαφές ότι η κωμική της φλέβα είναι πλούσια και ολοζώντανη. Μας είχε προϊδεάσει στην προηγούμενη ταινία του Αγγελου Φραντζή, την «Ευτυχία», αλλά εδώ ξεδιπλώνει όλο της το ταλέντο και το σωστό timing στην κωμωδία και παρουσιάζει μία άλλη πλευρά της, απρόσμενη ίσως, που δεν βλέπουμε και πολύ συχνά. Η μεγάλη προετοιμασία της για αυτήν την ταινία αποδίδει καρπούς και είναι σίγουρο ότι η ικανότητά της στο να μας κάνει να γελάμε, είτε κοιτώντας απευθείας την κάμερα είτε με ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα, θα προσελκύσει το ενδιαφέρον παραγωγών και σκηνοθετών, αν και το επόμενο βήμα της στη μεγάλη οθόνη είναι μια δραματική ταινία του Νίκου Περάκη για τις βιασμένες γυναίκες της Κύπρου, σε σενάριο της Κατερίνας Μπέη. Σε αυτό το αποτέλεσμα δεν γίνεται να μην επισημανθούν το εύστοχο μοντάζ του Λάμπη Χαραλαμπίδη, που δίνει γρήγορο ρυθμό στη δράση, το γειωμένο σενάριο της Κατερίνας Μπέη, του Κωστή Σαμαρά και του Αγγελου Φραντζή, που δεν «ονειροβατεί» σε άλλους γαλαξίες, αλλά και η καθοριστική καθοδήγηση του Αγγελου Φραντζή, που εδώ απελευθερώνεται και επιβεβαιώνει ότι γνωρίζει τα είδη αλλά και τον τρόπο να μεταφέρει τις γνώσεις και την άποψή του στους συνεργάτες του.

Η ταινία «Ο Νόμος του Μέρφυ» κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες στις 21 Νοεμβρίου.

Σκηνοθεσία: Αγγελος Φραντζής

Σενάριο: Κατερίνα Μπέη, Κωστής Σαμαράς, Αγγελος Φραντζής

Πρωταγωνιστούν: Kάτια Γκουλιώνη, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Κουρής, Τόνια Σωτηροπούλου, Θάνος Τοκάκης κ.ά.