Συνυφασμένος με το γαλλικό σινεμά της δεκαετίας του ’60, πρωταγωνιστής σε ταινίες των Zαν -Πιερ Μελβίλ, Zακ Ντερέ, Ρενέ Κλεμάν, Λουί Μαλ αλλά και των Ιταλών γιγάντων Λουκίνο Βισκόντι και Μικελάντζελο Αντονιόνι, υποδύθηκε τον εκτελεστή, τον αστυνομικό, τον τυχοδιώκτη, τον σκληρά εργαζόμενο νέο που γίνεται θυσία για τα αδέλφια του, πάντα, σχεδόν, με ανέκφραστο πρόσωπο, αλλά με γαλάζια μάτια που ζαλίζουν ακόμα και τη Μαριάν Φέιθφουλ σε εκείνη την περίφημη φωτογραφία που δίπλα τους κάθεται, σε εμφανή αμηχανία, ο σύντροφος της Φέιθφουλ, Μικ Τζάγκερ.

Τα ιδρύματα

Γεννημένος στις 8 Νοεμβρίου του 1935 σε ένα προάστιο του Παρισιού, ο Αλέν Ντελόν έζησε τα πρώτα του χρόνια περιφερόμενος από οικογένεια σε οικογένεια και από το ένα ίδρυμα στο άλλο, καθώς οι γονείς του χώρισαν νωρίς. Αυτό είχε ως συνέπεια να αποβάλλεται από τα σχολεία εξαιτίας της προβληματικής συμπεριφοράς του. Στα 14 του χρόνια ήταν πλέον προφανές ότι δεν είχε καμία διάθεση να ολοκληρώσει τη σχολική του εκπαίδευση και τα παράτησε.

Στα 17 του έκανε τη θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό, κατά τη διάρκεια της οποίας συμμετείχε στον πόλεμο της Ινδοκίνας (1954). Γυρνώντας στο Παρίσι, χωρίς να ξέρει τι θα κάνει στη ζωή του, καταλήγει στο Φεστιβάλ των Καννών στο πλάι της Μπριζίτ Ομπέρ, εντοπίζεται από τους κυνηγούς ταλέντων του παραγωγού ταινιών, Ντέιβιντ Ο. Σέλτζνικ και του προσφέρεται συμβόλαιο συνεργασίας στις ΗΠΑ. Χωρίς να έχει καμία σχέση με την υποκριτική, έκανε την πρώτη του, μικρή, εμφάνιση το 1957 στην ταινία «Quand la femme s’en mêle» του Ιβ Αλεγκρέ. Τα εξωπραγματικά όμορφα χαρακτηριστικά του τον εκτόξευσαν γρήγορα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους και το 1958 έπαιξε δίπλα στη Ρόμι Σνάιντερ στο «Christine», ενώ η περιβόητη σχέση τους «ανέβασε τις μετοχές» του ως ερωτικό ίνδαλμα.

Το 1960 έκανε το μεγάλο άνοιγμα της καριέρας του με δύο ταινίες, το «Γυμνοί στον ήλιο» του Ρενέ Κλεμάν και το «Ο Ρόκο και τα αδέλφια του» του Λουκίνο Βισκόντι, με το πρώτο να αποτελεί την κινηματογραφική μεταφορά του «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» της Πατρίσια Χάισμιθ. Η φήμη του εξαπλώθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ ακολούθησε η συνεργασία του με τον Μικελάντζελο Αντονιόνι στην «Εκλειψη» (1962) και η εκ νέου συνάντησή του με τον Λουκίνο Βισκόντι στον «Γατόπαρδο» (1963). Εκεί προσπάθησε να κάνει καριέρα πέρα από τον Ατλαντικό παίζοντας δίπλα στον Αντονι Κουίν, τον Κερκ Ντάγκλας και τον Ντιν Μάρτιν, αλλά επέστρεψε στη Γαλλία χωρίς να έχει καταφέρει να κάνει τη διαφορά.

Το 1967 όμως πρωταγωνίστησε στον «Δολοφόνο με το αγγελικό πρόσωπο» του Zαν-Πιερ Μελβίλ, ταινία με μεγάλη εμπορική επιτυχία εκείνη την εποχή και πλέον σήμερα θεωρείται μια από τις καλύτερες νουάρ αστυνομικές ταινίες. Σε αυτή την κατεύθυνση συνέχισε τις εμφανίσεις του ο Αλέν Ντελόν πρωταγωνιστώντας σε ταινίες όπως στη «Συμμορία των Σικελών» (1969) του Ανρί Βερνέιγ, το «Μπορσαλίνο» (1970) του Zακ Ντερέ, παρέα με τον άλλο γίγαντα του γαλλικού σινεμά, τον Zαν-Πολ Μπελμοντό και το επίσης σπουδαίο «Κόκκινος κύκλος» (1970) του Zαν-Πιερ Μελβίλ με τον Ιβ Μοντάν. Το 1969 είχε πρωταγωνιστήσει στη θρυλική «Πισίνα» του Zακ Ντερέ πλάι στη Ρόμι Σνάιντερ, με την οποία είχε χωρίσει «δραματικά» πριν από δύο χρόνια. Η επανασύνδεσή τους στην ταινία προκάλεσε το μεγάλο ενδιαφέρον του κοινού και παράλληλα, με την αδιαμφισβήτητη χημεία τους στη μεγάλη οθόνη, εκτόξευσαν την ταινία σε μυθικές σφαίρες.

Στη δεκαετία του ’70 ο Ντελόν συνέχιζε να πρωταγωνιστεί σε ταινίες χωρίς όμως να απολαμβάνει αντίστοιχη επιτυχία με εκείνη της δεκαετίας του ’60. Το 1977 το «Μίστερ Κλάιν» του Τζόζεφ Λόουζι, δίπλα στη Zαν Μορό, κέρδισε το Σεζάρ καλύτερης ταινίας και το 1985 κέρδισε το Σεζάρ καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για «Το αρσενικό» του Μπερτράν Μπλιέ με τη Ναταλί Μπάιγ.

Στη δεκαετία του ’90 αραίωσε τις εμφανίσεις του στη μεγάλη οθόνη, αφού νωρίτερα είχε ιδρύσει τη δική του εταιρία παραγωγής, είχε δοκιμάσει τις δυνάμεις του στη σκηνοθεσία και είχε συνεργαστεί με τον Zαν-Λικ Γκοντάρ στο «Νέο Κύμα» του 1990. Το 1997 ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από την υποκριτική, αλλά τελευταία φορά τον είδαμε στη μεγάλη οθόνη το 2008 να υποδύεται τον Ιούλιο Καίσαρα στο «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες».

Το 2019 το Φεστιβάλ Καννών τού απένειμε τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα για το σύνολο της προσφοράς του στον κινηματογράφο με τον συγκινητικό ευχαριστήριο λόγο του να σπάει καρδιές και να καταχειροκροτείται από το κοινό.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ

Οι γυναίκες με τις οποίες συνδέθηκε ήταν αμέτρητες. αλλά η Ρόμι Σνάιντερ ήταν ο έρωτας της ζωής του, όπως άλλωστε έχει και ο ίδιος παραδεχθεί δημόσια πριν από λίγα χρόνια, νιώθοντας μετανιωμένος που ποτέ δεν παντρεύτηκαν. Απέκτησε τουλάχιστον τρία παιδιά, τον Αντονι, την Ανούτσκα και τον Αλέν Φαμπιέν οι οποίοι μάλιστα είχαν πρόσφατα δημόσια διαμάχη σχετικά με τα κληρονομικά του πατέρα τους.

Τα τελευταία χρόνια, επίσης, η υγεία του ήταν αρκετά κλονισμένη μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε τον Ιούνιο του 2019, ενώ αργότερα, το 2022 είχε γίνει γνωστό ότι υποβαλλόταν σε πειραματική θεραπεία για την αντιμετώπιση λεμφώματος. Το 2021 είχε δηλώσει ότι ήταν υπέρ της ευθανασίας και φήμες υποστήριζαν ότι σχεδίαζε να φύγει από τη ζωή με αυτό τον τρόπο. Πριν από τρία χρόνια, στην κηδεία του φίλου του, Zαν-Πολ Μπελμοντό, ο Ντελόν είχε δηλώσει συντετριμμένος ότι «δεν θα ήταν άσχημο να φεύγαμε κι οι δυο μαζί. Είναι μέρος της ζωής μου, ξεκινήσαμε μαζί πριν από 60 χρόνια».

Το 2013 αντιδράσεις προκάλεσε η δήλωση υποστήριξης στο «Εθνικό Μέτωπο» της Μαρίν Λεπέν, λέγοντας ότι «είναι ένα πολύ σημαντικό κίνημα. Το αγκαλιάζω και το κατανοώ απόλυτα».

«ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ»

Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, σε ανάρτησή του στα social media, έγραψε για τον δημοφιλή ηθοποιό: «Κύριος Κλάιν ή Ρόκο, ο Γατόπαρδος ή ο Δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο, ο Αλέν Ντελόν ενσάρκωσε μυθικούς ρόλους και έκανε τον κόσμο να ονειρεύεται. Δίνοντας το αξέχαστο πρόσωπό του για να ανατρέψει τις ζωές μας. Μελαγχολικός, δημοφιλής, εσωστρεφής, ήταν περισσότερο από ένας σταρ: ένα μνημείο της Γαλλίας».