Γράφει ο Άρης Σώζος

Υπάρχουν πολλές ταινίες και σειρές για τον  Καίσαρα και τον Ναπολέοντα, αλλά όχι για τον Αλέξανδρο. Είναι δύο οι γνωστότερες δουλειές και οι σκηνοθέτες τους δεν τα κατάφεραν και τόσο καλά. Αυτές θα δούμε στο νέο τεύχος του ΕΤ Μagazine στο EleftherosTypos.gr.

Μέγας Αλέξανδρος του Ρόμπερτ Ρόσεν (1959)

Ο Ρίτσαρντ Μπάρτον ήταν μόλις 29 χρονών όταν αποφάσισε να δεχτεί τον ρόλο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η ταινία κόστισε πολλά λεφτά, παρουσίασε επικά σκηνικά για την εποχή της (μόνο το Κλεοπάτρα κατάφερε να την ξεπεράσει) και προσπάθησε να δώσει μία δυνατή και ουσιαστική άποψη για τη ζωή του μεγάλου στρατηλάτη. Η αλήθεια είναι πως δεν τα κατάφερε καλά. Αν εξαιρέσουμε τον Ρίτσαρντ Μπάρτον που δεν το πήγε καθόλου άσχημα, το σενάριο (αν και ενδιαφέρον) είχε πολύ κακούς διαλόγους και δεν έγινε και η καλύτερη επιλογή στο υπόλοιπο καστ. Και ξέρετε που αλλού έχασε; Στο γεγονός ότι βγήκε περισσότερο δράμα απ΄ ότι ήθελαν οι παραγωγοί.

Τόσο στο προσωπικό στόρι του Αλέξανδρου με την οικογένειά του, όσο και στις σκηνές που είχε αρχίσει να κατακτείται ο ίδιος από την μεγαλομανία του. Ο Μέγας Αλέξανδρος του Ρόμπερτ Ρόσεν πάτωσε στις κριτικές και δεν ήταν λίγος ο κόσμος που σκέφτηκε ότι η ταινία θα τα κατάφερνε καλύτερα με τον Τσάρλτον Ήστον, ο οποίος είχε απορρίψει τον ρόλο εξαρχής.  Ίσως κάτι να ήξερε.

Μέγας Αλέξανδρος του Όλιβερ Στόουν (2004)

«Νομίζω ότι τελικά δεν τα κατάφερα τόσο καλά όσο περίμενα». Αυτά ήταν τα λόγια του ίδιου του Όλιβερ Στόουν, λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων. Οι κριτικοί κέρωσαν πιστεύοντας πως ο Στόουν θα έχει κάνει οικτρά λάθη στο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας και της επιλογής των χαρακτήρων. Όμως ο Αλέξανδρος του (προσωπικά μιλώντας πάντα) δεν ήταν και τόσο τραγικός. Οπωσδήποτε περιείχε κάποιες ανακρίβειες (όπως έχουμε συνηθίσει πλέον σε κάθε ιστορική ταινία που αγγίζει το Χόλιγουντ), αλλά μετά την ταινία του Ρόσεν του 1959, περιμέναμε πολύ χειρότερα αποτελέσματα. Ο Στόουν παραδέχτηκε ωστόσο πως αν ο Κόλιν Φάρελ φάνηκε επικά κλάψας και πολύ λιγότερο δυναμικός, είναι επειδή ο ίδιος ο σκηνοθέτης άφησε απ’ έξω τις καλύτερες σκηνές του.

Ίσως ο καλύτερος χαρακτήρας της ταινίας, να ήταν ο Βαλ Κίλμερ στον ρόλο του Φίλιππου του Β’. Δεν φαντάζεστε ωστόσο πόσα κομμάτια έμειναν έξω από αυτή την ταινία. Η μάχη του Φίλιππου με την Αθηναϊκή Συμμαχία. Περισσότερες σκηνές του Κρίστοφερ Πλάμερ στο ρόλο του Αριστοτέλη και η διάλυση της εξέγερσης στην Ανατολή από τον ίδιο τον Αλέξανδρο. Σε  όποιον ωστόσο του άρεσε η ατμόσφαιρα της ταινίας, το καλύτερο που έχει να κάνει, είναι να βρει το Alexander Revisited: The Final Cut. Είναι το τρίτο και τελευταίο director’s cut του Στόουν, με επιπρόσθετες σκηνές που δεν τα κατάφεραν. Κάπου εκεί, ανάμεσα στο πονεμένο βλέμμα του Φάρελ και την μάχη των Γαυγαμήλων, ίσως ο Αλέξανδρος του Στόουν γίνει λίγο πιο συμπαθής.