Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ως παραδοχή ενοχής. Δηλαδή ο Τσίπρας, που δεν ζήτησε ως σήμερα συγγνώμη για τους εκατόν δύο καμένους συμπολίτες μας στο Μάτι, για τους είκοσι τέσσερις πνιγμένους στο ρέμα της Μάνδρας, νιώθει άνετος και ωραίος; Συμφώνησε με τον απίθανο Τόσκα ότι «όσο κι αν ερεύνησε την κατάσταση, δεν βρήκε κανένα λάθος»; Οφειλε να ζητήσει γονυπετής συγγνώμη για την κωμωδία στην οποία πρωταγωνίστησε, μεσάνυχτα 23ης Ιουλίου, στην ΕΡΤ, με κομπάρσους Πολάκη, Σπίρτζη, Παππά, Δούρου και ένστολους – γλάστρες. Εφταναν οι κίτρινοι σάκοι με τους καμένους στα νοσοκομεία κι εκείνος, ως τηλεπαρουσιαστής πρωθυπουργός, περίμενε την επόμενη μέρα να πέσει ο άνεμος για να μετρηθούν οι ζημίες…

Ο Τσίπρας και ο εσμός των σφουγγοκωλάριων κορόιδευαν χτες ότι ο πρωθυπουργός απαίτησε αποζημίωση 2.000 ευρώ από την εταιρία της Αττικής Οδού για τους 3.500 ανθρώπους που, παγωμένοι στα αυτοκίνητα, περίμεναν βοήθεια. Δεν μας εντυπωσιάζουν οι αντιδράσεις τους. Θυμόμαστε! Οταν, μετά από καιρό, πήγε ο Τσίπρας στο Μάτι, μια κυρία του είπε «εκείνες τις 2.000 ευρώ που μας είχες υποσχεθεί δεν τις πήραμε ποτέ» και ο επηρμένος πρωθυπουργός, αδιάντροπα και περιφρονητικά, της απάντησε: «Κι αν σ’ τις είχα δώσει, τι θα τις έκανες; Θα τις είχε φάει!». Θα απαντούσε ποτέ έτσι ένας άνθρωπος με ενσυναίσθηση, ένας πολιτικός που σέβεται τον πολίτη; Δεν γνωρίζω ανάλογο προηγούμενο στα 45 χρόνια που κάνω πολιτικό ρεπορτάζ.

Ο πρωθυπουργός ζήτησε συγγνώμη παίρνοντας έτσι επάνω του και λάθη που δεν αναφέρονταν στην κεντρική κυβέρνηση. Οπως, π.χ., για τους δρόμους που και χθες δεν είχαν καθαριστεί και ήταν έργο των δημάρχων. Η δε τηλεφωνική απάντηση -στις εκκλήσεις για βοήθεια πολιτών στους δήμους- «τι τηλεφωνείτε; Δεν ξέρετε ότι είναι αργία;» απέδειξε περίτρανα ότι πρέπει στις επόμενες εκλογές να προσέξουμε με ποια κριτήρια αναθέτουμε την καθημερινότητά μας στους λεγόμενους τοπικούς άρχοντες. Οπως, π.χ., για τα λάθη της περιφέρειας, που την προηγουμένη της χιονοθύελλας εμφανιζόταν ετοιμοπόλεμη, αλλά την ώρα του πολέμου έγινε μαγική εικόνα. Η αλήθεια είναι ότι για πενήντα χρόνια η Ελλάδα δεν εξοπλίστηκε ποτέ για να αντιμετωπίσει μεγάλες πυρκαγιές, τρομερές χιονοθύελλες, πλημμύρες. Ούτε με κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ούτε με Ν.Δ., ούτε και με ΣΥΡΙΖΑ. Εύκρατο γαρ κλίμα, λέγαμε. Αναρωτιέμαι τώρα που η κλιματική αλλαγή βροντά την πόρτα μας πώς θα αποκτήσουμε τα αναγκαία, όταν η αγορά και η συντήρησή τους στοιχίζουν δισ. ευρώ.

Ομως, η συγγνώμη του πρωθυπουργού ήταν εκ βαθέων. Γι’ αυτό πιστεύω ότι οι επόμενες κλιματικές επιθέσεις δεν θα μας ξαναβρούν ως μωραί παρθέναι. Εν τω μεταξύ, ας χαμηλώσει τους τόνους ο Τσίπρας, κοιτάζοντας πίσω την καμπούρα του. Ας μην τον ανταγωνίζεται ο Ανδρουλάκης. Αυτή η εμπειρία δεν έχει τίποτε να κάνει με τις παχιές αγελάδες των Βρυξελλών…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου