Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εκτός της περίπτωσης κυβέρνησης ηττημένων και στην επόμενη Βουλή αντιπολίτευση λέει κάτι για τον πολιτικό λόγο της Ελλάδας που έχει μείνει πίσω κάτι δεκαετίες. Είναι ο ίδιος λόγος που επιτρέπει να υπάρχει ένα κομμουνιστικό κόμμα του +5%. Η αντίληψη ότι η πολιτική ζωή είναι μια διαρκής σύγκρουση ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά και κάθε απόφαση μπορεί να μπαίνει στο… κρεβάτι του Προκρούστη. Η ανάγκη να αναλυθεί κάθε γεγονός σε ένα πολιτικό μανιχαϊσμό που οδηγεί σε αδιέξοδα, όπως του Νίκου Ανδρουλάκη που μοιάζει να πιστεύει ότι το ΠΑΣΟΚ υπάρχει για να βάλει τη δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Στην πραγματικότητα πηγαίνουμε σε κόμματα λιγότερο μονολιθικά που οι συνεχείς εσωτερικές συγκρούσεις θα επαναπροσδιορίζουν τη γραμμή τους. Η Ν.Δ. για παράδειγμα ξεκινάει από τη συντηρητική πλευρά για να καταλήξει στην πλευρά που διεκδικεί περισσότερα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ. Επίσης, στην πολιτική δεν υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στη συντήρηση και την πρόοδο. Η σύγκρουση είναι ανάμεσα στη συντήρηση και την αλλαγή. Με την τελευταία να μην σημαίνει απαραίτητα και πρόοδο. Σαν απόδειξη θα αναφέρω το «προοδευτικοί» που για δεκαετίες στην Ελλάδα ήταν συνώνυμο του «αριστεροί». Μέχρι να αποδειχθεί ότι αυτό που θεωρείτο συντήρηση ήταν πολύ προτιμότερη επιλογή από την υποτιθέμενη πρόοδο.
Οι κυβερνήσεις, όμως, ψηφίζονται για το αύριο. Να αναλάβουν τα οικονομικά, την ασφάλεια της χώρας και τις διεθνείς σχέσεις. Επίσης, ο ψηφοφόρος κάνει τις επιλογές του συγκριτικά. Εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι στο σκίσιμο των μνημονίων πρέπει να δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία ή ότι το 2019 έγινε λάθος και τη μεταναστευτική κρίση του 2020, την πανδημία, τις διεθνείς σχέσεις και τα οικονομικά μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία θα είχε καλύτερα αντιμετωπίσει ο Αλέξης Τσίπρας με το επιτελείο του. Η επιλογή της Ν.Δ. είναι μονόδρομος. Κυβέρνηση με το vox populi, τη φωνή του λαού που άκουσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην προεκλογική του καμπάνια να τον βοηθάει να καταλάβει τι θέλουν οι πολίτες την επόμενη τετραετία.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ
Κοιτώντας τα προγράμματα των κομμάτων το μάτι μου έπεσε σε μια εξαγγελία του Νίκου Ανδρουλάκη για το πρόβλημα των ενοικίων στα αστικά και τουριστικά κέντρα. Το πρόβλημα είναι πραγματικό αφού με το Airbnb πολλοί ιδιοκτήτες διαμερισμάτων προτιμούν τη βραχυπρόθεσμη ενοικίαση σε τουρίστες παρά την κλασική μορφή ενοικίασης που και τα έσοδα είναι λιγότερα και αν δεν πληρώνει ο ενοικιαστής, χρειάζεται να κινηθεί διαδικασία έξωσης. Ο Ανδρουλάκης, λοιπόν, μεταξύ άλλων σαν λύση πρότεινε τη δημιουργία ενός αποθέματος κατοικιών προς ενοικίαση με κοινωνικά κριτήρια και με το κράτος να χρησιμοποιεί τα έσοδα για ανακαίνιση των σπιτιών. Η πρόταση πρέπει να έγινε με την άνεση του ανθρώπου που καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται να διαχειριστεί εξουσία.
Σύγχυση ταυτοτήτων, απώλεια ισορροπίας
Πρώτον, εάν το ελληνικό κράτος αναλάμβανε τις ανακαινίσεις σπιτιών, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έμοιαζαν με την καλύβα του Καραγκιόζη. Εδώ μια λακκούβα ανοίγει στους δρόμους και μετά την επισκευή είτε η άσφαλτος θα έχει πάει πέντε πόντους κάτω είτε το… σαμαράκι θα είναι πέντε πόντους υψηλό και το κράτος θα είναι ικανό να ελέγξει αν η ανακαίνιση ήταν σωστή.
Δεύτερον και κυριότερο, τι θα γίνεται εάν κάποιος αρνείται να πληρώσει τα ενοίκια; Θα τον πετάει το κράτος έξω; Θα υπάρξει κυβέρνηση που θα κάνει εξώσεις από κρατικά διαμερίσματα;
Ολο και λιγοστεύουν…
Στις 22 Ιανουαρίου 2015 την κεντρική ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Ομόνοια παρακολουθούσαν ζωντανά αντιπρόσωποι κομμάτων και κυβερνήσεων από όλον τον κόσμο. Στην πλατεία βρισκόταν τριμελής αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Εκπρόσωποι των Podemos με επικεφαλής τον Πάμπλο Ιγκλέσιας. Αντιπροσωπεία του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας. Οι πρόεδροι των Linke, των Φινλανδών και Σουηδών Σοσιαλιστών.
Αποστολές και αντιπροσωπείες από τη Δανία, την Ιρλανδία, το Βέλγιο, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Σκωτία, την Αργεντινή, τη Βραζιλία, την Αυστραλία, την Τουρκία και Ιταλοί κομμουνιστές και σοσιαλιστές, περιλαμβανομένου του Μάσιμο Τορέλι της οργάνωσης «Altra Europa con Tsipras». Μιας ευρωπαϊκής οργάνωσης που δημιουργήθηκε το 2014 με την πίστη ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα οδηγήσει την Ευρώπη στα αριστερά και έπαψε να υπάρχει το 2019. Αφού μετά τη συγκυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο μάλλον πολύ άντεξε.
Για τον Αλέξη Τσίπρα η μεγάλη στιγμή της ζωής του ήταν αυτός ο Ιανουάριος του 2019. Οταν η ικανότητά του στην… kolotuba δεν είχε γίνει γνωστή. Σήμερα, κανένας δεν πιστεύει ότι ο Ιανουάριος του 2019 μπορεί να ξαναζήσει. Μπορείς να ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους για όλο τον καιρό αλλά όχι όλους για όλο τον καιρό. Και αυτοί που ο Τσίπρας μπορεί να ξεγελάσει όλο και λιγοστεύουν.
Ροή Ειδήσεων 
