Για τους Κούρδους και τους Αλεβίτες που την κατοικούν κατά πλειοψηφία -παιδιά ενός κατώτερου θεού στην ισλαμοκεμαλική Τουρκία-, το δίλημμα δεν είναι Ερντογάν ή Κιλιτσντάρογλου. Είναι «τι θα φάω σήμερα και πού θα βρω μείνω». Ετσι ακριβώς το έθεσε στον απεσταλμένο του Γαλλικού Πρακτορείου ο Μουσταφά Καϊκί, που δεν τον λες και εχθρό της εξουσίας.

Είναι δημοτικός σύμβουλος της παράταξης Μπαχτσελί, δηλαδή του κόμματος των Γκρίζων Λύκων, που έχει συμμαχήσει με τον Ερντογάν εδώ και χρόνια. Ο εθνικιστής σύμβουλος δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τις εκλογές στη ρημαγμένη πόλη του, την οποία έχουν εγκαταλείψει οι 20.000 από τους 70.000 κατοίκους της. «Οι ψηφοφόροι μας σκορπίστηκαν, όλο το Παζαρτζίκ σκορπίστηκε», θρηνεί ο Καϊκί, παρέα με τους Κούρδους και Αλεβίτες συντοπίτες του.

Στα ερείπια, τις σκηνές και τα άθικτα κτίρια του Παζαρτζίκ δεν θα βρει κανείς αφίσες ή εκλογικά κέντρα. Δύο οικοδόμοι που ανακαινίζουν ένα ισόγειο κατάστημα λένε ότι όσοι είχαν λεφτά εγκατέλειψαν την πόλη κι εκείνους τους πληρώνει ένας μετανάστης από τη Γερμανία.

Ας είναι καλά τα εμβάσματα των ξενιτεμένων, γιατί αν περίμεναν από τις υποσχέσεις του Ερντογάν… σώθηκαν. «Στις 9 Φεβρουαρίου από το Γκαζιαντέπ ο Ερντογάν έταξε στους σεισμόπληκτους 10.000 λίρες (σ.σ.: 465 ευρώ). Ακουσα ότι κάποιοι τα πήραν, αλλά εμείς δεν τα είδαμε ποτέ. Δεν έχω ιδέα γιατί», είπε η 36χρονη κουρδικής καταγωγής Φουντά Οζντιλί, που μένει σε σκηνή (όχι του κράτους, αλλά κάποιου φιλάνθρωπου) μαζί με τον άνδρα και την 15χρονη κόρη τους.

Οι σεισμόπληκτοι σκηνίτες στην Τουρκία φτάνουν τα 2,7 εκατομμύρια και περιμένουν να δουν τι θα γίνει με τα 450.000 «αντισεισμικά» σπίτια που έταξε ο Ερντογάν σε ένα χρόνο. Οχι ότι δίνουν μεγάλη βάση στα λεγόμενά του. Αλλά από κάπου πρέπει να πιαστούν.