Οι τελευταίες εμφανίσεις, ακριβώς έναν χρόνο πριν (Δεκέμβριος ’23), αφορούσαν στην ανάληψη ευθύνης για την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού. Ηταν ένα κείμενο γεμάτο «επαναστατικές» μεγαλοστομίες, γλωσσικούς μιμητισμούς ανάλογων κειμένων του παρελθόντος και προσπάθεια συγκρότησης ενός τρομοκρατικού προφίλ που ακόμα ούτε οι ίδιοι οι συντάκτες του μπορούσαν να προσδιορίσουν. Κατά τα άλλα, το όνομα της τότε οργάνωσης, «Ενοπλη Προλεταριακή Δικαιοσύνη», επιβεβαίωνε την ύπαρξη της κοινής δεξαμενής άντλησης νέων στρατολογήσεων με παλιές συνταγές και μεθοδολογίες.

Για πολλά χρόνια, ο πολιτικός χώρος που βρίσκεται κοντά στην ελληνική εκδοχή της ένοπλης βίας είχε μια σχεδόν αλλεργική στάση έναντι σε μια φράση που δημοσιευόταν πολύ συχνά στον Τύπο, κυρίως μετά τις αποκαλύψεις για την ελληνική τρομοκρατία που ακολούθησαν τις συλλήψεις και τις καταδίκες για συμμετοχή στη «17Ν»: «συγκοινωνούντα δοχεία». Ηταν ο όρος- δημοσιογραφικό κλισέ που περιέγραφε τις διαδρομές και τις διασυνδέσεις διαφόρων πεδίων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, του «αντιεξουσιαστικού», των «μπαχαλάκηδων», των «καταληψιών», των «γηπεδικών», των ποινικών. Στην περίπτωση της έκρηξης στο διαμέρισμα των Αμπελοκήπων, μέχρι χθες το μεσημέρι, γνωρίζαμε ότι επρόκειτο για ανθρώπους που με τον έναν ή άλλον τρόπο είχαν εμπλακεί και σε παλαιότερες υποθέσεις και, κυρίως, για ανθρώπους της «διπλανής πόρτας». Ο νεκρός, μάλιστα, με σπουδές στο Πολυτεχνείο Πατρών, ταυτοποιήθηκε από δείγμα δακτυλικού αποτυπώματος μέσω Ιντερπόλ, καθώς είχε συλληφθεί σε επεισόδια έξω από το ελληνικό προξενείο στο Βερολίνο.

Ομως, ούτε και αυτό είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Είναι τουλάχιστον πολύπλοκο και εξαιρετικά θολό το τοπίο όπου ανθούν και θάλλουν οι αιτίες τις ριζοσπαστικοποίησης και της πολιτικής βίας τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα. Σε αυτό που διαφέρει με απόσταση η ελληνική κοινωνία είναι το γεγονός ότι ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει στο μυαλό της πως η καταδίκη της ένοπλης βίας δεν είναι πολιτικό ζήτημα και θέμα προσωπικών απόψεων. Είναι αυτονόητο ζήτημα πολιτισμού…