Την Κυριακή η «Bild» δημοσίευσε έρευνα του Ινστιτούτου Insa, σύμφωνα με την οποία τα δύο τρίτα των Γερμανών άνω των 65 θεωρούν καλύτερο μεταπολεμικό καγκελάριο τον σοσιαλδημοκράτη Χέλμουτ Σμιτ. Εναν μεγάλο φίλο της Ελλάδας, που αντιτάχθηκε στη δικτατορία των συνταγματαρχών και ακολούθως τη βοήθησε να μπει στην ΕΟΚ. Κατά διαβολική σύμπτωση, ο Χέλμουτ Σμιτ έμεινε στην καγκελαρία από τον Μάιο του 1974 ως τον Οκτώβριο του 1982. Δηλαδή τη χρυσή περίοδο της Ελληνικής Μεταπολίτευσης, όταν εδραιώθηκε η Δημοκρατία από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και διευρύνθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Οι Ελληνες που έζησαν εκείνα τα χρόνια έχουν κάθε λόγο να τα νοσταλγούν.

Η αναπάντεχη ταύτιση των Γερμανών με την ίδια περίοδο οφείλεται μάλλον στο απόγειο του μεταπολεμικού Κράτους Πρόνοιας λίγο-πολύ σε όλη τη Δυτική Ευρώπη, προτού στη Δυτ. Γερμανία αρχίσει να ξηλώνεται μεθοδικά από τον Χριστιανοδημοκράτη Χέλμουτ Κολ και γίνει σμπαράλια στην ενωμένη Γερμανία το 2004 από τον μεταλλαγμένο σοσιαλδημοκράτη -μετέπειτα πειθήνιο όργανο του Πούτιν- Γκέρχαρντ Σρέντερ. Σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα  φαίνεται πως η ευημερούσα Γερμανία του ’70, του ’80 και του ’90 έχει γίνει μακρινή ανάμνηση – με μέτρο φυσικά το δικό της επίπεδο ανάπτυξης.

Για παράδειγμα, σήμερα οι 4 στους 10 από τους 65άρηδες+ που ρώτησε το Insa θεωρούν δύσκολο να γερνάει κάποιος στη Γερμανία (τι να πουν και οι συνομήλικοί τους στην Ελλάδα), ενώ 1 στους 3 παραπονιέται ότι τα εισοδήματά του δεν του φτάνουν για να ζήσει καλά. Δεδομένου, άλλωστε, ότι 3 στους 4 Γερμανοί «ηλικιωμένοι» θεωρούν ότι οι πολιτικοί δίνουν ελάχιστη σημασία στα προβλήματά τους, φαίνεται ότι η ατζέντα των γερμανικών κομμάτων εξουσίας δεν δίνει την ίδια βαρύτητα στην ψήφο των συνταξιούχων με εκείνη των ελληνικών. Που τους έχουν (υποτίθεται) στα όπα όπα…