Ο λόγος είναι ότι από τη στιγμή που θα αναφέρει κάποια άλλη ευτυχισμένη Ελλάδα θα σημαίνει ότι μια χώρα μπορεί να ευτυχήσει στον καπιταλισμό χωρίς να χρειάζεται κυβέρνηση Αριστεράς. Για ολόκληρη την Αριστερά μόνο μια Ελλάδα μπορούσε να είναι ευτυχισμένη. Η Ελλάδα του ΕΛΑΣ, του Βελουχιώτη και των βουνών. Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να προσθέσει πιο πρόσφατα παραδείγματα. Ας πούμε την Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα. Το 2015-19 παραείναι κοντά ώστε ο κόσμος να έχει ξεχάσει. Οπότε η προπαγάνδα επικεντρώνεται στην Ελλάδα που καταρρέει.

Μια λοιπόν που έχω ζήσει σχεδόν όλη τη μεταπολεμική Ελλάδα, κάποιες συγκρίσεις μεταξύ του τότε και του τώρα. Στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο τα εγκλήματα ήταν οικογενειακά. «Τον σκότωσε για λόγους τιμής διότι ατίμασε την αδελφή του» ή «σκότωσε τον θείο του για κτηματικές διαφορές». Μάλιστα οι λόγοι τιμής αντιμετωπίζονταν επιεικώς από το δικαστήριο. Ειδικά όταν συνοδευόντουσαν από το ελαφρυντικό του «βρασμού ψυχής».

Η κατάσταση άλλαξε από τη δεκαετία του ’70. Οταν η αστυφιλία διάλυσε τις γειτονιές των μεγαλουπόλεων, που μέχρι τότε, αν εμφανιζόταν ξένος στο καφενείο, τα κεφάλια γύριζαν όπως στα σαλούν του Φαρ Ουέστ. Και τη δεκαετία του ’90 όταν μετανάστες που είχαν συνηθίσει να ζουν σε περιβάλλοντα πιο σκληρά από ό,τι η Ελλάδα, ανέβασαν τους δείκτες βίας, αρχικά με ληστείες σε σπίτια και αργότερα όταν ενσωματώθηκαν, με συμμορίες που πουλούσαν προστασία.

Η παιδεραστία είναι μια άλλη ιστορία. Πριν από 50+ χρόνια το θέμα της παιδεραστίας σπάνια αναφερόταν στις εφημερίδες. Οχι γιατί δεν υπήρχε αλλά επειδή σε μια μικρή κοινωνία θα καταστρεφόταν η ζωή του παιδιού. Οπότε αν συνέβαινε κάτι, κουκουλωνόταν ή η οικογένεια και οι φίλοι έπαιρναν εκδίκηση χωρίς το θέμα να γίνει γνωστό, όπως γράφει εύστοχα για μια τέτοια περίπτωση ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο «Εκ Πειραιώς». Η παρουσία των ενεργητικών ομοφυλοφίλων στον Πειραιά ήταν τόσο συνηθισμένη που είχαν όνομα. Τους φώναζαν «θείους». Επειδή αν τους σταμάταγε κάποιος αστυφύλακας στον δρόμο για να τους ρωτήσει «τι είναι το παιδί» που συνόδευαν, απαντούσαν «ανιψιός μου».

Ολα τα προηγούμενα επειδή ελλείψει κάποιας καλύτερης προπαγάνδας, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ξεζουμίσει το θέμα της παιδεραστίας. Μέχρι να αποκαλυφθεί ότι ανάμεσα στους 213 που είχαν έρθει σε επικοινωνία με τη 12χρονη ήταν ένας δικός του. Και να ξαναγυρίσει στις υποκλοπές.

«Πρώην παίκτης reality» και click bait

ΕΧΩ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ άνθρωπο που συστηνόταν σαν πρώην ποδοσφαιριστής στο τοπικό της Αργολίδας. Εχω ακούσει για άλλον που είχε τυπώσει κάρτα που για επάγγελμα ανέφερε «πρώην ένορκος». Χρειάστηκε όμως η υπόθεση με τη σύλληψη για την κατοχή 235 γραμμ. κοκαΐνης για να μάθω ότι κάποιος μπορεί να αναφέρεται σαν πρώην παίκτης reality.

Ο ΛΟΓΟΣ είναι απλός. Εάν ένα site γράψει «συνελήφθη ο Τάδε» ή «συνελήφθη πρώην παίκτης του Power of Love» η πρώτη είδηση θα πήγαινε άπατη, αφού ποιος θυμάται τα ονόματα των παλιών παικτών των reality και αν γραφόταν το δεύτερο θα ενδιαφερόντουσαν μόνο όσοι έβλεπαν το Power of Love. Με το φλου όμως «πρώην παίκτης reality» η είδηση γίνεται για όλη την οικογένεια. Δηλαδή κάθε ένας να μπορεί να φορτώσει τη σύλληψη σε κάποιον που δεν γούσταρε. «Ανοιξέ το και θα δεις. Είναι ο χοντρός από το Survivor που την έπεφτε σε αυτόν με τα τατουάζ επειδή του έκανε τα γλυκά μάτια η ξανθιά». «Είναι η κοντή που φόραγε το φόρεμα με τα πουά στο GNTM».

ΦΥΣΙΚΑ ΜΕ ΑΥΤΑ και με αυτά, με τα… click bait, όπως λέγονται οι τίτλοι που αφήνουν ερωτηματικά που χτυπάς μια σελίδα και σου λέει αν θέλεις να μάθεις το όνομα χτύπα μια άλλη, δηλώνω πρώην αναγνώστης.

Κλασικά μυθιστορήματα στον κινηματογράφο

«ΤΟ ΟΥΔΕΝ ΝΕΩΤΕΡΟΝ από το Δυτικό Μέτωπο» είναι ένα κλασικό αντιπολεμικό βιβλίο της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Με πλέον αξιομνημόνευτη στιγμή το τέλος, όταν ο Πάουλ Μπόιμερ, κύριος χαρακτήρας του βιβλίου, πεθαίνει λίγο πριν από το τέλος του πολέμου σε μια μέρα που τίποτα δεν συμβαίνει. Στη νέα έκδοση της ταινίας ο Πάουλ Μπόιμερ με τους συναγωνιστές του πεθαίνουν λίγο πριν απ’ το τέλος μετά από μια ανώφελη επίθεση. Ο τίτλος του βιβλίου υπαγορεύει το τέλος. Ο Εριχ Μαρία Ρέμαρκ (το όνομά του ήταν Κράμερ αλλά σαν διαμαρτυρία στον γερμανικό μιλιταρισμό το αναγραμμάτισε) έχει τον Πάουλ να πεθαίνει χωρίς να υπάρχει αιτία, αφού αυτοί που επέζησαν του Μεγάλου Πολέμου ήταν ζωντανοί νεκροί.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΛΑΣΙΚΑ μυθιστορήματα που ταλαιπωρήθηκαν στον κινηματογράφο. Κανένα όμως όσο η Παναγία των Παρισίων. Στο μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκό ο Καμπούρης κλείνεται στην κρύπτη μαζί με το πτώμα της Εσμεράλντα. Ομολογουμένως πολύ gothic για ένα μυθιστόρημα που έχει περάσει σαν παιδικό. Οπότε δικαιολογείται το έργο να τελειώνει στον κινηματογράφο με τον λοχαγό και την Εσμεράλντα να είναι έτοιμοι να πουν «Αχ καλέ, κοίτα. Πέφτει» όταν ο Κουασιμόντο φουντάρει από την ταράτσα στην ταινία του 1982. Τίποτα όμως σαν το καρτούν του Ντίσνεϊ. Oπου Εσμεράλντα, λοχαγός και κατσίκα παρακολουθούν από τα ψηλά τον Κουασιμόντο να οδηγεί τον λαό του Παρισιού σε πορεία σαν εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ.