Θα έμπαινε κανένας σε cockpit μαχητικού αεροπλάνου και θα προσπαθούσε να το σηκώσει επειδή είδε στον κινηματογράφο το Top Gun; Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ όμως το έκανε. Μαζί με τους ΑΝ.ΕΛ. ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας στην κρισιμότερη στιγμή της μεταπολιτευτικής της ιστορίας. Στη λογική του καφενόβιου που λέει «κάνε με εμένα μια μέρα πρωθυπουργό και θα τα λύσω όλα». Μέσα σε ένα εξάμηνο ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν έλυσε κανένα πρόβλημα, αλλά με τα capital controls και κυρίως το δημοψήφισμα δημιούργησε τραύματα που θα χρειαστεί μία γενιά για να ξεπεραστούν.

Ο λόγος που με την εκλογή του ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε χάος είναι ότι τα στελέχη του προσπάθησαν να εφαρμόσουν στην πραγματική ζωή τους μύθους που είχαν μεγαλώσει. Κυρίως το «οργή λαού, φωνή Θεού» που επανειλημμένα προσπάθησαν να πείσουν τον κόσμο ότι η επιθυμία του θα είναι εντολή για την Ευρώπη. Από την αξέχαστη επιτροπή για το παράνομο, επονείδιστο και επαχθές χρέος του σανδαλοφόρου Ερίκ Τουσέν και των παλικαριών του που εμπνεύσθηκε η Ζωή Κωνσταντοπούλου και συντόνιζε η Σοφία Σακοράφα. Μέχρι το δημοψήφισμα για το αν οι πολίτες εγκρίνουν «the completion of the Current Program and Beyond» και «The Preliminary Debt sustainability analysis». Είπε «θα σεβαστώ το αποτέλεσμα όποιο και αν είναι» αλλά κλείνοντας το μάτι στον κόσμο έλεγε «βάλτε εσείς τον σταυρό εκεί που πρέπει και ποιος Ευρωπαίος φλώρος θα τολμήσει να κουνηθεί». Το μόνο που ποτέ ο Αλέξης Τσίπρας δεν εξήγησε ήταν τι σκόπευε να διαπραγματευθεί στη μοιραία Σύνοδο Κορυφής της 12ης Ιουλίου 2015.

Σε κάθε διαπραγμάτευση οι δύο πλευρές πρέπει να έχουν κάτι για να διαπραγματευτούν. Εστω να εκβιάσουν τον άλλον. Στη Σύνοδο Κορυφής της 12ης Ιουλίου ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορούσε να κάνει ούτε καν το δεύτερο, αφού ο Σόιμπλε όχι μόνο δεν φοβόταν, αλλά πλήρωνε για να δει την Ελλάδα έξω από τη ζώνη του ευρώ. Μια αγγλική παροιμία λέει «οι επαίτες δεν μπορούν να είναι επιλεκτικοί». Μια ελληνική λέει «το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται». Η αγγλική ισχύει για μια διαπραγμάτευση που ο διαπραγματευτής πήγε σκληρός για να καταλήξει επαίτης. Η ελληνική ισχύει για το βράδυ του δημοψηφίσματος που ενώ ο κόσμος χόρευε στο Σύνταγμα, ο Γιάνης Βαρουφάκης άκουσε τον Αλ. Τσίπρα να του λέει «την πατήσαμε». Δυστυχώς, μαζί τους την είχε πατήσει και η Ελλάδα.

Ο Γιάνης και τα capital controls

Ο ΓΙΑΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ προσπάθησε να το εξωραΐσει στο βιβλίο του, αλλά είχε πει στο Bloomberg μετά τα capital controls ότι «θα ήταν ανάρμοστο για μένα να κάθομαι στην ουρά του ΑΤΜ».

ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ τα γνωστά ανέκδοτα του Τσακ Νόρις, «ο Βαρουφάκης δεν περιμένει στις ουρές, οι ουρές περιμένουν τον Βαρουφάκη». Στο φινάλε είναι σύμφωνο με τον χαρακτήρα του. Από το μπλε ελεκτρίκ πουκάμισο και το πέτσινο σακάκι στην επίσκεψη στην Downing str. στο Λονδίνο, που σύμφωνα με τον Guardian παρέπεμπε σε πορτιέρη σε παμπ, μέχρι τη Yamaha XJ 1200 ο Βαρουφάκης φώναζε «είμαι μοναδικός». Το ερώτημα είναι γιατί ο Ευκλείδης Τσακαλώτος να θέλει αυτό το εξωτικό πουλί της πολιτικής πίσω στον ΣΥΡΙΖΑ.

ΕΠΕΙΔΗ, ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ο Τσακαλώτος στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ, με την απλή αναλογική ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί κάθε βοήθεια ώστε να έχει ελπίδα να σχηματίσει κυβέρνηση; Ακόμα και να ίσχυε, δηλαδή οι βουλευτές του Βαρουφάκη σε περίπτωση που το κόμμα του έμπαινε στη Βουλή να έκαναν με τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, η λύση θα ήταν προσωρινή. Το να ελπίζει ότι ο Βαρουφάκης θα περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου είναι σαν να περιμένεις από τον Σεφερλή να παίξει Μπρεχτ. Θα το δοκιμάσει για λίγο, αλλά κάποια στιγμή δεν θα αντέξει και θα αρχίσει να βάζει τα δικά του στο κείμενο.

Το παράδειγμα του Κούρος

Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ του νεαρού Ιρανού Κούρος Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί στις εισαγωγικές εξετάσεις σηκώνει περισσότερες από μία αναγνώσεις.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ που προκύπτει είναι το «γιατί να αριστεύσει ένας μαθητής από το Ιράν;» όταν οι Ιρανοί πρόσφυγες αποτελούν ένα μικρό ποσοστό σε σχέση με τους μετανάστες από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και το Μαγκρέμπ. Πρώτον, επειδή από κουλτούρα η ενσωμάτωση του μέσου Ιρανού στην Ελλάδα είναι περισσότερο εύκολη από του μέσου Αφγανού. Δεύτερον, επειδή στην περίπτωση της οικογένειάς του μιλάμε για bona fide αστούς πρόσφυγες, που οι λόγοι που έφυγαν από τη χώρα τους ήταν θρησκευτικοί και πολιτικοί, και όχι για οικονομικούς μετανάστες που το τελευταίο που θα τους ενδιέφερε είναι οι εισαγωγικές.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ στην περίπτωσή του ήταν η επιθυμία του ίδιου να ενσωματωθεί. Στη δεκαετία του ΄40 στην Αμερική ήταν δημοφιλή τα διηγήματα του Λίο Ρόνστεν για την εκπαίδευση του Χάιμαν Κάπλαν, ενός 40άρη Εβραίου που προσπαθεί να ενσωματωθεί. Το μεγαλύτερο λάθος που έκανε η Δύση ήταν να αντικαταστήσει την ενσωμάτωση με την πολυπολιτισμικότητα.

ΤΡΙΤΟΝ, οι ευχαριστίες του στους καθηγητές του. Σε αυτή την έρμη τη δημόσια εκπαίδευση κάτι υπάρχει ακόμα που αξίζει να βοηθηθεί.