ΠΟΙΑ θα είναι η επόμενη ημέρα στη Συρία; Αυτή η ερώτηση δεν μπορεί να απαντηθεί προς το παρόν. Και δεν πρόκειται για μια ερώτηση του ενός εκατομμυρίου δολαρίων, όπως λέμε συνήθως, αλλά για μια ερώτηση πολλών δισεκατομμυρίων, που θα επηρεάσει τις γεωπολιτικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και ακούγεται θετικό ότι έπεσε ένα σκληρό αυταρχικό καθεστώς, όπως αυτό της δυναστείας των Ασαντ. Θετικό φαίνεται και το γεγονός ότι χιλιάδες Σύροι πρόσφυγες που βρίσκονταν στην Τουρκία, την Ιορδανία και τον Λίβανο, τώρα επιστρέφουν στη χώρα τους, την οποία αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν κατά τη διάρκεια του 14ετούς και ανηλεούς εμφυλίου πολέμου.

ΑΠΟ την άλλη, όμως, η διεθνής κοινότητα οφείλει να παραμείνει ψύχραιμη. Γιατί, ακούγεται ως αστείο να χαρακτηρίζουν κάποιοι ως «μετριοπαθή τζιχαντιστή» τον ηγέτη των ανταρτών. Αλήθεια, τι σημαίνει «μετριοπαθής τζιχαντιστής»; Υπάρχει τέτοια έννοια; Σαν να λέμε για κάποιον, πως είναι «μετριοπαθής ναζιστής»; Ας σοβαρευτούμε. Μόνο ο χρόνος θα αποδείξει το αν η Συρία μπορεί να επιστρέψει σταδιακά σε μια κανονικότητα ή θα αποτελέσει και πάλι πεδίο μάχης για φυλές, εθνότητες και ξένα κράτη.

ΥΠΑΡΧΕΙ, όμως, κάτι που πρέπει να δουν προσεκτικά οι χώρες της Δύσης. Την πάτησαν για τα καλά, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, όταν «χαιρέτισαν» την «αραβική άνοιξη» και τους «αγώνες για εκδημοκρατισμό» στο μουσουλμανικό τόξο από τη Βόρεια Αφρική έως τη Μέση Ανατολή. Γιατί, τελικά, το αποτέλεσμα διέψευσε κάθε προσδοκία. Η πτώση του Καντάφι έφερε έναν ασταμάτητο εμφύλιο πόλεμο στη Λιβύη. Ενα αυταρχικό καθεστώς στην Τυνησία. Τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο, οι οποίοι έπεσαν στη συνέχεια από το νέο καθεστώς Σίσι. Στην Υεμένη ανέλαβαν δράση οι αντάρτες Χούθι, σκληροί σύμμαχοι του θεοκρατικού Ιράν. Στην υποσαχάρια Αφρική μαίνονται οι εμφύλιες συρράξεις. Στη Συρία ξεκίνησε ο διαμελισμός της χώρας. Στο Αφγανιστάν την εξουσία κατέλαβαν οι Ταλιμπάν.

ΑΣ μην υπάρχουν αυταπάτες. Ενας λαός που δεν έχει βιώσει μια δυτικού τύπου δημοκρατία, όπως τη γνωρίζουμε στην Ευρώπη ή την Ελλάδα, είναι απίθανό να κατανοήσει την αξία της και να σεβαστεί τις αρχές της. Δυστυχώς, στη συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμανικών κρατών υπάρχουν είτε στρατιωτικές δικτατορίες με φιλικές σχέσεις με τη Δύση είτε θεοκρατικά καθεστώτα. Αρα, συνολικά ευδοκιμούν μόνο αυταρχικοί ηγέτες. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Οποιος δεν θέλει να την αποδεχθεί, προφανώς δεν μπορεί να αντιληφθεί το DNA και την κουλτούρα αυτών των λαών.

ΚΑΙ, βέβαια, αυτό δεν ισχύει μόνο σε μουσουλμανικά κράτη. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί δυτικού τύπου δημοκρατία στη Ρωσία; Από τους τσάρους, στον κομμουνισμό και τώρα στον πουτινισμό, η φιλοσοφία διακυβέρνησης του αχανούς αυτού κράτους παραμένει η ίδια.