Την ώρα που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μετά το τυπικό  αναλαμβάνω την ευθύνη τα έριξε στους άλλους για τη συντριβή του κόμματός του, ο Γιώργος Τσίπρας δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να μιλήσει με ειλικρίνεια και αυτοκριτική για το εκλογικό αποτέλεσμα.

«Η περίοδος της παιδικής χαράς τελειώνει με ένα χαστούκι. Μας έφτυσαν, δεν βρέχει. Το χαστούκι είναι η τελευταία ευκαιρία να σοβαρευτούμε. Η δεύτερη ευκαιρία που μας δόθηκε με το 32% του 2019 δεν υπάρχει πια. Την κατασπαταλήσαμε τόσο που χειρότερα δε γινόταν. Η υπόσχεση του Αλέξη Τσίπρα το βράδυ των εκλογών του 2019 για τη μεγάλη προοδευτική παράταξη και μετασχηματισμό του κόμματος, που γέννησε ελπίδα σε χιλιάδες δημοκρατικού κόσμου, ενταφιάστηκε πανηγυρικά σε εσωκομματικές ισορροπίες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πολλοί σύντροφοι θεωρούσαν το 32% του 2019 ως βάση εκκίνησης. Απογείωση από την πραγματικότητα. Απ’ την αρχή λοιπόν» τόνισε χαρακτηριστικά και θα έπρεπε να ακουστεί από όλους και εδικά από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Και είπε και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: «Στις χθεσινές εκλογές το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο θριάμβευσε. Ζει και βασιλεύει παρά τις διαβεβαιώσεις της Κουμουνδούρου περί του αντιθέτου. Δεν ισχύει το «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε». Το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο δεν είναι μόνο τα κανάλια και οι καναλάρχες. Είναι κυρίως η απογοήτευση, επιφύλαξη, τσαντίλα πολλών διαφορετικών κοινωνικών «φυλών» για πλευρές της πολιτικής μας και πριν και μετά το 2019. Για πολλές πλευρές από αυτές έχει δίκιο ο κόσμος και όχι εμείς. Η αυτοαναφορικότητα και αλαζονεία απέναντί του δεν αποτελεί απάντηση, είναι ό,τι χειρότερο. Η άρνηση ακόμη και να δούμε σε τι συνίσταται το διαβόητο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο είναι στρουθοκαμηλισμός. Και το πληρώσαμε».

Αλήθειες τις οποίες όμως δεν φαίνεται να ενστερνίζεται ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος στην προσπάθειά του να κρατηθεί στην καρέκλα του είναι δεδομένο ότι πάλι θα αρχίσει τις επιθέσεις. Θα το παίζει Πόντιος Πιλάτος και θα του φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εκείνον.

Μόνο που δεν έχει καταλάβει ότι αυτή η τακτική θα τον οδηγήσει αργά ή γρήγορα στην πολιτική απομόνωση και τότε το κόμμα θα πρέπει να επιλέξει αν θα ακολουθήσει τον καπετάνιο στον… βυθό ή θα δώσει αλλού το τιμόνι ελπίζοντας σε καλύτερες ημέρες;