Αξίζει να σημειωθεί ότι, το 2000, ο Μπιλ Κλίντον προσυπέγραψε την ένταξη των ΗΠΑ στο ΔΠΔ, αλλά δύο χρόνια αργότερα ο Μπους την απέσυρε, για να εμποδίσει την παραπομπή Αμερικανών κατηγορουμένων για εγκλήματα πολέμου στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και όπου γης. Παρότι οι ΗΠΑ εξακολουθούν να μην αναγνωρίζουν τη δικαιοδοσία του ΔΠΔ (όπως άλλωστε η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και αρκετές ακόμη χώρες), ο Τζο Μπάιντεν συμφώνησε πως ο Πούτιν ευθύνεται για εγκλήματα πολέμου, κλείνοντας το μάτι σε έναν διεθνή θεσμό τον οποίο… δεν αναγνωρίζει, αλλά δεν διστάζει να εργαλειοποιεί.

Αφήνοντας κατά μέρος τις ηθικολογίες περί υποκρισίας κ.λπ., κ.λπ., που δεν έχουν νόημα στις διεθνείς σχέσεις, περιοριζόμαστε στην εξής διαπίστωση: από τη στιγμή που το ΔΠΔ εκβιάζει ουσιαστικά χώρες-μέλη του, όπως π.χ. η Γερμανία, η Γαλλία, η Σουηδία, η Αργεντινή, η Bραζιλία, η Ελλάδα, το Βέλγιο, η Αυστραλία, η Ν. Αφρική κ.ά., να συλλάβουν τον Ρώσο πρόεδρο, αν πατήσει το έδαφός τους, είναι σαν να καθιστά παρία του διεθνούς συστήματος τη Ρωσία (εμμέσως και την Κίνα), βάζοντας το πιστόλι στον κρόταφο της Ινδίας να διαλέξει στρατόπεδο. Ετσι όπως πάμε, μοναδικό κοινό φόρουμ διεθνούς διαλόγου θα απομείνει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου συμμετέχουν ως μόνιμα μέλη όλοι οι σημερινοί αντίπαλοι, ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, μαζί με Βρετανία, Γαλλία. Κι ο Θεός να βάλει το χέρι του…