Το ανέκδοτο μου θυμίζει την κριτική που γράφεται και επαναλαμβάνεται ότι ένα μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι ότι δεν υπάρχει σοβαρή αντιπολίτευση. Πάντα ακολουθείται από μια σιωπή με νοήματα. Αφού ποιος είναι υπεύθυνος να υπάρχει μια γερή αντιπολίτευση στην Ελλάδα; Η κυβέρνηση. Δηλαδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Ποτέ δεν θυμάμαι κυβέρνηση να έχει βοηθηθεί από την ύπαρξη μιας γερής αντιπολίτευσης. Οι αντιπολιτεύσεις, αν είναι κεντρώες και θεσμικές, βρίσκουν ό,τι κάνει μια κυβέρνηση στραβό και ανάποδο. Αν είναι αριστερές και εξωθεσμικές, παραλύουν τις πόλεις. Είτε με τα συνδικαλιστικά σωματεία που κάνουν πορείες είτε, ακόμα χειρότερα, με τους «εξωκοινοβουλευτικούς αγωνιστές» που ελέγχουν.

Επίσης, οι αντιπολιτεύσεις δεν είναι κάτι σαν τις πίτσες για να παραγγείλεις μία. Για να υπάρχει ισχυρή αντιπολίτευση μπορούν να συμβαίνουν δύο τινά. Το πρώτο είναι ένα κόμμα να έχει κυβερνήσει ένα μεγάλο διάστημα και το άλλο μεγάλο κόμμα να συγκεντρώσει αυτούς που για πολύ καιρό ήταν στην «απέξω» για να πάρουν την εξουσία. Ας πούμε η περίπτωση του ΠΑΣΟΚ της πρώτης κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου. Η δεύτερη περίπτωση είναι η κατάσταση να είναι τόσο ανώμαλη που πολιτικές ομάδες να συνενωθούν ώστε να πάρουν την εξουσία ή να μπορέσουν να επιβιώσουν. Η πρώτη περίπτωση είναι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ του 2015-19. Η δεύτερη των «μενουμευρώπηδων» του δημοψηφίσματος που αποτέλεσαν τη μαγιά που έφερε τον Μητσοτάκη στην εξουσία.

Σήμερα τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης ψάχνονται. Το ΠΑΣΟΚ ανάμεσα στο ρετρό του Ανδρουλάκη, την αντιπολιτευτική «οργή» της Διαμαντοπούλου απέναντι στη Ν.Δ. που μοιάζει τόσο γνήσια όσο των κατσέρ του ‘60 στη Λεωφόρο και την αστείρευτη γοητεία του Δόγη των Αθηνών (μετά την πλημμύρα της Τρίτης) Χάρη Δούκα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνεται να βρει τι θα κάνει στη μετά τον Κασσελάκη εποχή. Αν βάλει τον Πολάκη, για να γίνει κυβέρνηση θα πρέπει να περιμένει η Ελλάδα να ξαναμπεί στα μνημόνια και οι Ελληνες να χάσουν τη λογική τους. Φάμελλος, Φαραντούρης και οι ανάλογοι είναι για δεύτερους ρόλους. Η Δούρου δεν δείχνει να έχει διάθεση και ο Νίκος Παππάς είναι για ρόλους πίσω από τον θρόνο του αρχηγού.

Οπότε; Οπότε για όλα φταίει ο Κυριάκος, που άφησε την Ελλάδα χωρίς αντιπολίτευση.

Ιστορίες επικοινωνιολόγων πίσω από τα ντιμπέιτ

Η ιστορία με τα ντιμπέιτ ξεκινάει το 1960 όταν ο Τζον Κένεντι αντιμετώπισε τον Ρίτσαρντ Νίξον. Ο Νίξον έμοιαζε αδυνατισμένος και χλομός, ο Κένεντι χαμογελούσε δείχνοντας την τέλεια οδοντοστοιχία του και στις εκλογές ήταν ο νικητής. Με το ντιμπέιτ να έχει παίξει καθοριστικό ρόλο ή τουλάχιστον οι επικοινωνιολόγοι να λένε έτσι μετά το εκλογικό αποτέλεσμα.

Κάτι ανάλογο συνέβη και με το ντιμπέιτ του Μπακογιάννη με τον Δούκα. Αρχικά ο Δούκας ήταν νευρικός. Μετά χαλάρωσε και άρχισε να χαμογελάει. Τελικά, η ατελείωτη γοητεία του Δούκα θριάμβευσε της αλαζονείας του Μπακογιάννη ή τουλάχιστον έτσι ανακάλυψαν οι επικοινωνιολόγοι μετά τις δεύτερες εκλογές.

Επειδή δεν υπάρχει ντιμπεϊτόμετρο, όποιον στηρίζει ο κάθε ένας τον δίνει και νικητή. Αυτό συνέβη και με το ντιμπέιτ της Κάμαλα Χάρις με τον Ντόναλντ Τραμπ που τα ελληνικά Μέσα, που είναι συντριπτικά με την υποψήφια των Δημοκρατικών, την έδωσαν νικήτρια.

Επόμενο κρίσιμο ντιμπέιτ θα είναι τον Οκτώβριο ανάμεσα στους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ. Κρίσιμο όχι μόνο για τους υποψηφίους, αλλά και για τον νέο πρόεδρο της ΕΡΤ Γιάννη Παπαδόπουλο. Οποιους δημοσιογράφους και να διαλέξει για το ντιμπέιτ, κάποιοι θα βρεθούν να τον καταγγείλουν για να δοκιμάσουν τις αντοχές του.

ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΤΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗ

Κάποια στιγμή αυτοί που είχαν στηρίξει τον Κασσελάκη κατάλαβαν ότι αντί για καθαρόαιμο είχαν μπλέξει με Αστραχάν. Και ψάχνονται για τον επόμενο. Το θέμα είναι ποιος θα είναι η επόμενη Μεγάλη Αριστερή Ελπίδα που θα αντιμετωπίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πολλοί θέλανε τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη.

Οσο για τον όρο «Μεγάλη Ελπίδα» έρχεται από την πυγμαχία. Στις αρχές του 20^ού αιώνα ο μαύρος Τζακ Τζόνσον είχε κερδίσει τον τίτλο των βαρέων βαρών στην πυγμαχία. Οι Αμερικάνοι έψαχναν να βρουν έναν λευκό να επανακτήσει τον τίτλο. Μεγάλες Λευκές Ελπίδες εμφανίστηκαν πολλές αλλά ο Τζες Γουίλαρντ ήταν αυτός που κατάφερε να τον νικήσει το 1915 στην Αβάνα.

Στη ΔΕΘ ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, η Μεγάλη Αριστερή Ελπίδα, έπινε τον καφέ του στο Ντορέ Ζύθος με τον Νάσο Ηλιόπουλο και τον Νίκο Μαραντζίδη. Τι έλεγαν ήταν δύσκολο να το καταλάβεις αλλά πιο λάβρος αντιμητσοτακικός από όλους ήταν ο Μαραντζίδης.

Η υποψηφιότητα του Γαβριηλίδη έχει ενδιαφέρον.

Οχι αποκλειστικά με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με Νέα Αριστερά, με ΠΑΣΟΚ και ό,τι άλλο υπάρχει στο ψυγείο. Αλλωστε αυτό θέλουν και αυτοί που θα τον στηρίξουν.

Ο Σακελλαρίδης δεν θα μπλεχτεί εύκολα. Υπάρχουν όμως βαριά -κυριολεκτικά και μεταφορικά- ονόματα που θα τον πιέσουν. Αν το καταφέρουν, μετά τον Τσίπρα και τον Κασσελάκη, ο Σακελλαρίδης θα είναι ο επόμενος που ανεβαίνει με τον Κυριάκο στο ρινγκ.