Αν θέλουμε να βρούμε ομοιότητες, υπάρχει το αντίστοιχο της Θάτσερ στο πρόσωπο της επίδοξης πρωθυπουργού, Λιζ Τρας. Μόνο ο νέος Αρθουρ Σκάργκιλ αναζητείται, αν και δεν είναι οπωσδήποτε απαραίτητος. Μπροστά στον όγκο των προβλημάτων, οι μάζες αυτο-οργανώνονται χωρίς ηγέτη, καθοδηγούμενες από το ένστικτο της επιβίωσης.

Οπως εκατομμύρια καταναλωτές στη Βρετανία, η Τζοσίνα, μια δασκάλα από το Σέφιλντ, οδηγείται στη φτώχεια από τους τερατώδεις λογαριασμούς του ρεύματος και του αερίου. Οταν από 1ης Οκτωβρίου θα έρθουν και νέες αυξήσεις, μπροστά στο δίλημμα να κόψει το φαγητό για την ίδια και τα τρία παιδιά της ή να μην πληρώσει το λογαριασμό, η απάντηση είναι εύκολη.

Η Τζοσίνα έχει ήδη προσχωρήσει στο κίνημα πολιτικής ανυπακοής «Don’t Pay UK» και μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλους ετοιμάζεται να κατέβει το φθινόπωρο στους δρόμους. Στη μεγάλη τους πλειονότητα δεν είναι τίποτε τροτσκιστές ή αναρχοσυνδικαλιστές, αλλά απελπισμένοι νοικοκύρηδες, που δεν βλέπουν άλλον τρόπο να πείσουν τις αδηφάγες εταιρίες ενέργειας να κάτσουν στο τραπέζι εκτός από αυτόν: Να αρνηθούν να πληρώσουν μαζικά τους ληστρικούς λογαριασμούς.

Πώς αλλιώς να αποκαλέσεις την επερχόμενη αύξηση της ετήσιας δαπάνης που καταβάλλει ένας μέσος Βρετανός καταναλωτής για ενέργεια από 1.400 λίρες τον Οκτώβριο του 2021 σε 3.400 ένα χρόνο αργότερα; Αν πρόκειται να λιμοκτονήσουν ή να ξεπαγιάσουν εκατομμύρια άνθρωποι για να μη ζημιωθούν οι εταιρίες του κλάδου, τότε αυτού του είδους η πολιτική ανυπακοή βρίσκεται στη «σωστή πλευρά της λογικής». Η βρετανική κυβέρνηση έχει καταγγείλει το «Don’t Pay UK» ως ανεύθυνο, προλειαίνει επικοινωνιακά το έδαφος για την καταστολή του και αντιπαραθέτει τα έκτακτα επιδόματα και τις συμβολικές εκπτώσεις στους λογαριασμούς ως επαρκή κοινωνικά μέτρα. Ο κύβος όμως ερρίφθη…