Ούτε να δίνουμε σημασία όταν λέγεται ότι ο τάδε πολιτικός ενισχύθηκε προεκλογικά από τον δείνα επιχειρηματία ή, το χειρότερο, ο τάδε ευνόησε τον τάδε, προσθέτοντας, συνακόλουθα, «με το αζημίωτο, φυσικά». Ας δεχθούμε ότι είναι κακόβουλα σχόλια και πάντως άνευ αποδείξεων.

Ωστόσο, η συζήτηση δεν ενδημεί μόνον στην Ελλάδα, αλλά έχει παγκοσμιότητα. Στο προσκήνιο την έφερε ο Κασσελάκης, από τη Νέα Υόρκη, για να σκοτώσει «το ηθικό πλεονέκτημα» του προηγούμενου. Κι εγώ θα του έλεγα «μπράβο, είσαι μάγκας, γιατί κάλεσες στον ΣΥΡΙΖΑ μία από τις τρεις διεθνείς λογιστικές εταιρίες που ορίζουν την επιχειρηματική εντιμότητα στον πλανήτη, να μάθεις τι έκανε η προηγούμενη διοίκηση στο κόμμα, που μετονομάζεις σε “Κασσελάκι –μονομελής- Εταιρία Περιορισμένης Ευθύνης”». Αν το έκανε…

Η δήλωσή του «ο ΣΥΡΙΖΑ μου δεν πρόκειται να δεχθεί μαύρο χρήμα» είναι δημόσια μαρτυρία ότι ο «ΣΥΡΙΖΑ του άλλου» είχε δεχθεί μαύρο χρήμα. Δήλωση τρομερή για δύο λόγους: Αφενός, το πώς ακριβώς ο κυρ Στέφανος αντιλαμβάνεται το κόμμα που από πολιτική συγκυρία, λαθεμένους υπολογισμούς και εκδικητικότητα του απελθόντος προς τα στελέχη -στα οποία φόρτωσε τα μεγάλα του λάθη- του άνοιξαν διάπλατα την πόρτα της Αριστεράς, για την οποία είχε μαύρα μεσάνυχτα. Και αφετέρου, επειδή αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ ως ιδιοκτησία του και ως τιμάριο κληρονομηθέν. Ποιος Μπάμπης Δρακόπουλος, Κύρκος και ποιος Γρηγόρης Γιάνναρος θα είχε φανταστεί τέτοιο διάδοχο…

Επειδή, όμως, καμώνεται τον πολυτάλαντο και τον δήθεν επιτυχημένο, κατά πώς κάνουν οι ξερόλες και οι ημιμαθείς, κάποιος ας του πει ότι το να έχει «χορηγούς» ένα κόμμα, ούτε άγνωστο είναι ούτε μεμπτό, ούτε το κόμμα αναλαμβάνει υποχρέωση έναντι του χορηγού. Ετσι γίνεται σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες, θεσμική κάλυψη με απόδειξη και δημοσιοποίηση της δωρεάς. Πρόσφατο τρανταχτό παράδειγμα τα εκατομμύρια δολάρια της δωρεάς Μπάιντεν-Τραμπ για τον προεκλογικό τους αγώνα. Κι αν κάποιος θέλει να κάνει δωρεά για να ενισχύσει ένα κόμμα, επειδή είναι ιδεολογικά προσκείμενος ή πιστεύει στην ηγεσία του ή επειδή λειτουργεί με γνώμονα το καλό της χώρας του, είναι δικαίωμά του. Αυτό όφειλε να θέσει σε δημόσια συζήτηση ο ιδιοκτήτης του ΣΥΡΙΖΑ αντί να βγει γύρα στην Αμερική αναζητώντας ενισχύσεις για το «ίδρυμά» του. Οχι; Δεν ξέρω πόσα ευήκοα ώτα βρέθηκαν, αλλά δεν θα βρέθηκε και κάποιος να τον ρωτήσει βάσει τίνος προγράμματος και προοπτικών ζητά χρηματοδότηση;

Ολοι ξέρουν και δεν είναι ανάγκη να είναι οικονομολόγοι, πολιτικοί αναλυτές, πολιτικοί επιστήμονες, πολιτικοί συντάκτες, ότι πρόγραμμα δεν υπάρχει, σχέδιο δεν υπάρχει, προοπτική δεν υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ, σ’ ένα χρόνο (!) έγινε χρήσιμο «κασσελάκι»… με μπογιές και βούρτσες, για τα υποδήματα του Κασσελάκη. Αϊντε και του Tayler.