Το μεγάλο έθνος της Ασίας γιόρτασε αυτές τις μέρες τα 75χρονα της ανεξαρτησίας από τους Βρετανούς και ο αυταρχικός ινδουιστής ηγέτης τoυ, Ναρέντρα Μόντι, υποσχέθηκε να τη μετατρέψει από αναπτυσσόμενη σε αναπτυγμένη χώρα πριν από το 2050. Αρκετοί πρώην «τριτοκοσμικοί» ονειρεύονται ηγεμονικό ρόλο στα παγκόσμια πράγματα (Τουρκία, Ινδονησία), αλλά η Ινδία έχει σαφές προβάδισμα λόγου του πληθυσμού της, που σύντομα θα είναι νούμερο 1 στον πλανήτη (προς το παρόν είναι η πέμπτη οικονομία).

Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 μεγαλώσαμε με το στερεότυπο του φακίρη με τα καρφιά, του γητευτή φιδιών στους σκονισμένους δρόμους, τις αγελάδες να σουλατσάρουν ανέμελα και τουρμπανοφόρους να περιφέρονται καβάλα σε ελέφαντες. Η Ινδία ήταν τότε συνώνυμο της απόλυτης φτώχειας και προορισμός εράνων. Το παζλ της θλιμμένης συμπάθειας συμπλήρωνε η ασκητική μορφή του Μαχάτμα Γκάντι. Αυτά, όμως, ανήκουν εν μέρει (όχι εν όλω) στο παρελθόν. Η παλιά Ινδία επιβιώνει στους 190 εκατομμύρια ανθρώπους που κοιμούνται νηστικοί το βράδυ, στους 700 εκατομμύρια χωρίς τουαλέτες, στο ρατσιστικό σύστημα της κάστας, στην υψηλή ανεργία στις πόλεις και στην ανέχεια των αγροτών, που έκαναν πρόσφατα μια κοσμοϊστορική κινητοποίηση διαρκείας κατά των πολυεθνικών. Επίσης, στο φίμωμα του Τύπου και των ακαδημαϊκών ελευθεριών, στις αέναες συγκρούσεις ινδουιστών-μουσουλμάνων.

Στην πρόσοψη, όμως, ξεπήδησε μια Ινδία με φιλοδοξίες παγκόσμιας ειρηνικής υπερδύναμης, πρωτοπόρος στη διαστημική τεχνολογία, την τεχνητή νοημοσύνη, τις μεθόδους καλλιέργειας, την ενεργειακή παραγωγή και την τεχνολογία, που διαθέτει 750 εκατομμύρια χρήστες του Ιντερνετ και θα μπορούσε, χάρις στην παραδοσιακή της ουδετερότητα και στην απουσία επεκτατικών βλέψεων, να γεφυρώσει το γεωπολιτικό χάσμα Ανατολής-Δύσης.

Ο πρώην πρωθυπουργός της Αυστραλίας, Τόνι Αμποτ, έγραψε πρόσφατα: «Η Ινδία προβάλλει ως δημοκρατική υπερδύναμη, ικανή να προσφέρει στον ελεύθερο κόσμο την ηγεσία που χρειάζεται. Αυτό μπορεί και πρέπει να γίνει σε 50 χρόνια…».