Χρειάζεται εκ βάθρων συστημική πολιτική αλλαγή, και χρειάζεται τώρα». Πολλοί θα διαφωνήσουν στο διά ταύτα, ελάχιστοι με το σκεπτικό του. Καλός και «άγιος» ο πόλεμος στην Ουκρανία, σοβαρότατη η ενεργειακή κρίση και ο πληθωρισμός, αλλά υπ΄ αριθ. 1 προτεραιότητα είναι η σωτηρία της ζωής επάνω στη Γη. Δείχνουν οι παγκόσμιες ελίτ και ο Τύπος να το συμμερίζονται; Μια ματιά στα πρωτοσέλιδα δίνει την αποκαρδιωτική απάντηση. Ακόμη και τώρα στους «Τimes» εμφανίζονται άρθρα που αμφισβητούν την κλιματική αλλαγή (!), ενώ οι υποψήφιοι για την αρχηγία των Τόρις αγνοούν το θέμα ή το υποβαθμίζουν. Ισως τα χθεσινά 40άρια να τους «συνέφεραν». Κι αν όχι αυτά, οι 264 δασικές πυρκαγιές που καίνε ταυτόχρονα στην Αλάσκα;

Το άρθρο του Μονμπιό είναι ένα οργισμένο πολιτικό μανιφέστο, που λέει τα σύκα-σύκα, έξω από το ζουρλομανδύα της πολιτικής ορθότητας. Εκτός από τους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς, που διέλυσαν τα κρατικά συστήματα προς όφελος των ολιγαρχών και των δισεκατομμυριούχων, επιτίθεται ακόμη στους λαϊκιστές ακροδεξιούς, που περιστέλλουν τα ατομικά δικαιώματα και περιφρονούν τους δημοκρατικούς θεσμούς, αλλά και στους νερόβραστους οικολόγους, που αρνούνται να συγκρουστούν μετωπικά με το κατεστημένο (ιδίως της ενέργειας) και αναλώνονται σε μικρο-καταναλωτικές εκστρατείες για τα ανακυκλώσιμα καπάκια και τα χάρτινα καλαμάκια.

«Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις συμπεριφέρονται στα μέλη τους σαν σε ηλιθίους», λέει χαρακτηριστικά. Ο Βρετανός αρθρογράφος είναι ο πρώτος που συνδέει τόσο ξεκάθαρα το περιβαλλοντικό ζήτημα με το κοινωνικό, ταυτίζοντας τη μάχη για το κλίμα με την προστασία των δημόσιων αγαθών, την ανασύσταση του αποτελεσματικού κράτους προς όφελος των πολιτών και την εμπέδωση μιας γνήσιας δημοκρατίας.