Κάποια ενδιάμεσα, όπως το ποδόσφαιρο ή το βόλεϊ, που μπορούν να παιχτούν σε υψηλό επίπεδο αλλά και για αρκετά χρόνια «με τα παιδιά από τη δουλειά», αλλά μετά από κάποια ηλικία γίνονται η χαρά του ορθοπεδικού. Και κάποια άλλα όπως το τένις ή το γκολφ που παίζονται σε οποιοδήποτε επίπεδο και μια ολόκληρη ζωή.

Τα τελευταία έχουν και το μεγαλύτερο εμπορικό ενδιαφέρον αφού παίζονται από τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων και για να παιχτούν χρειάζονται ειδικό εξοπλισμό. Από ρακέτες μέχρι μπαστούνια του γκολφ που όσοι ασχολούνται πιστεύουν ότι εάν τα πάρουν, θα τους κάνουν πρωταθλητές. Τα αθλήματα των φαντασιώσεων για όλους που οι πρωταθλητές πληρώνονται αδρά. Τα γράφω για να φανεί πόσο δύσκολο είναι για έναν τενίστα να μπει στο top100 της ATP και να μείνει  στην top 10άδα για χρόνια, όπως ο Στέφανος Τσιτσιπάς.

Το να κατηγορεί κάποιος τον Στέφανο Τσιτσιπά γιατί δεν είναι Φέντερερ ή Ναδάλ είναι σαν να κατηγορεί τον Μανώλη Δασκαλάκη γιατί δεν είναι Τούρινγκ ή Αϊνστάιν. Τα φαινόμενα δεν επιδέχονται ερμηνείας. Οι πρωταθλητές μπορούν να αναλυθούν και ας ξεκινήσουμε από το ότι άλλο είναι να έχεις να κερδίσεις 100 άτομα για να φτάσεις να είσαι πρώτος και άλλο να περάσεις μερικές χιλιάδες για να φτάσεις τους 100 πρώτους.

Στην Ελλάδα οι περισσότεροι δεν έχουν παίξει κάτι περισσότερο από μπάλα στην αυλή του σχολείου. Εχουν δει αγώνες μόνο στην τηλεόραση και είναι αδύνατον να καταλάβουν πόσο δύσκολα είναι κάποια αθλήματα. Οσοι θέλουν να έχουν μια εντύπωση πόσο δύσκολο είναι το τένις δεν έχουν παρά να δουν από κοντά μια διοργάνωση. Ας πούμε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα. Στην οθόνη όλα μοιάζουν εύκολα, όταν όμως κάποιος δει έναν αγώνα στο ίδιο επίπεδο με τους αθλητές, αντιληφθεί τη δύναμη των χτυπημάτων, καταλάβει ότι αυτό που συνήθως λέγεται «αντίδραση σε δευτερόλεπτα» σημαίνει δέκατα (ένα σερβίς των 200 χιλ. θέλει  δύο δέκατα για να φτάσει στον αντίπαλο), μαθαίνει να εκτιμάει περισσότερο αυτό που βλέπει και αυτόν που το κάνει. Ακόμα και αν δεν μπόρεσε να γίνει μοναδικός.

Αξεπέραστο βουνό για τον Τσίπρα

Με τις επόμενες εκλογές να γίνονται με λίστες και πολλούς υποψήφιους βουλευτές να έχουν χάσει το κίνητρο της εκλογής το βάρος ουσιαστικά πέφτει στους αρχηγούς. Δηλαδή οι χειρότερες συνθήκες αναμέτρησης για τον Αλέξη Τσίπρα που στη διάρκεια της τετραετίας ποτέ δεν κατόρθωσε να περάσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. Αν συνυπολογισθεί και η συντριβή της εκλογικής αναμέτρησης του Μαΐου, η σόλο καμπάνια του Τσίπρα είναι βουνό που δύσκολα ξεπερνιέται.

Τα μηνύματα στις καμπάνιες είναι σαφή. Μετά την τετραετία της πρώτης κυβέρνησης ο Μητσοτάκης δεν έχει πρόβλημα να ζητήσει ακόμα μία συνεχίζοντας την ίδια πολιτική. Στηρίζεται στην ανάπτυξη, στις μειώσεις των φόρων που θα φέρουν μεγαλύτερες επενδύσεις και σε μια μάχη εναντίον του βαθέος κράτους που στην πρώτη τετραετία δεν ήταν στις προτεραιότητες.

Ο Τσίπρας, εκτός από την επικαιρότητα της ημέρας που είναι σαν πολιτικό πιάτο της ημέρας, πιστεύει ότι μία αύξηση των φόρων στο μεγάλο κεφάλαιο θα τον βοηθήσει στην ανακατανομή του πλούτου. Ακολουθώντας τη λογική της Αριστεράς ότι το μόνο το κράτος μπορεί να γίνει μοχλός ανάπτυξης. Η λογική δηλαδή που έκανε τη Μάργκαρετ Θάτσερ να πει «Το πρόβλημα με τον σοσιαλισμό είναι όταν τελειώσουν τα λεφτά των άλλων».

ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑ ΤΗΣ… ΖΩΗΣ

Η επάνοδος μιας χώρας στην κανονικότητα φαίνεται όταν αρχίσει να ζητάει συγκινήσεις για να τη βγάλουν από την ανία της. Από τη μία είναι θετικό ότι η Ελλάδα έχει επιστρέψει στην κανονικότητα. Από την άλλη είναι αρνητικό ότι θέλει να βγει από την ανία της και να ξαναζήσει το πρώτο εξάμηνο του 2015 βάζοντας τη Ζωή Κωνσταντοπούλου με το κόμμα της στη Βουλή.

Κατά πρώτον να πω ότι η ψήφος στη Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι η κλασική αντισυστημική. Η ψήφος δηλαδή που στρέφεται κατά του ίδιου του συστήματος και δεν μπορεί να πάρει πλέον ούτε ο Αλέξης Τσίπρας των διακοπών του σκάφους ούτε ο Γιάνης Βαρουφάκης που είναι ηγέτης των άγριων νιάτων μόνο στη γόνιμη φαντασία του. Οσοι όμως δεν είναι 17άρηδες και νιώθουν ότι έχασαν τη χρονιά των αγανακτισμένων δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι η Ζωή ήταν αυτή που έφερε την αξέχαστη ομάδα του Ερίκ Τουσέν, του οικονομολόγου με τα πέδιλα, για να ονομάσει το χρέος επονείδιστο, η Ζωή ήταν που έβαλε χέρι στον αστυνομικό που ήθελε να εμποδίσει διαδηλωτές να μπουν στο προαύλιο της Βουλής για να πετάξουν φεϊγβολάν και κυρίως η Ζωή ήταν  αυτή που πανηγύριζε με υψωμένη την γροθιά επειδή στο δημοψήφισμα ο κόσμος είχε ψηφίσει ΟΧΙ καταστρέφοντας παρά λίγο τη χώρα.