Το περιστατικό, που στην προκειμένη περίπτωση αφορά μια δημοσιογράφο αλλά στη θέση της θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε, προκάλεσε κοινωνική αντίδραση και άνοιξε για μία ακόμα φορά το θέμα του ιδιωτικού χρέους, των κόκκινων δανείων, των πλειστηριασμών. Ενα θέμα-πληγή που δεν λέει να κλείσει.

Οι αριθμοί -πίσω από τους οποίους βρίσκονται άνθρωποι- είναι αμείλικτοι. Το ιδιωτικό χρέος, δηλαδή το σύνολο των οφειλών που έχουν φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις προς τράπεζες, εφορίες, ταμεία κ.ά., φθάνει στα 406 δισ. ευρώ και ένα μεγάλο μέρος του είναι μη εξυπηρετούμενο. Βέβαια, τέτοια νούμερα δεν «διαιρούνται» στα ίσα, δεν μπορούν να γίνουν οριζόντιες διευθετήσεις, αφού άλλοι χρωστούν μεγάλα ποσά -εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ή και πάνω από 1 εκατ.- και άλλοι κάτω από 50.000 ευρώ, μπορεί και κάτω από 15.000 ευρώ. Αλλοι είναι πραγματικά ευάλωτοι πολίτες, που μια σειρά από αναποδιές δεν τους επέτρεψε να ορθοποδήσουν, και άλλοι στρατηγικοί κακοπληρωτές που κρύβονται πίσω από τους πρώτους. Κάποιοι πάλι, μπορεί απλά να πίστεψαν στα «θαύματα» που έταζε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση.

Μόνο που η Σεισάχθεια που υποσχόταν, εξαφανίστηκε μαζί με τις «αυταπάτες». Τη θέση της πήρε η νομοθέτηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών (Μάιος του ’17), με τον τότε τσάρο της Οικονομίας, Ευκλείδη Τσακαλώτο, να εξηγεί πως «οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί είναι σημαντικοί όχι μόνο για να έχουμε καλές τράπεζες, αλλά και για αναπτυξιακούς και κοινωνικούς λόγους». Το υπενθύμισε ορθώς ο υπ. Οικονομικών, Χρήστος Σταϊκούρας, όπως και άλλα πεπραγμένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που κυνηγούσε και δίωκε εκείνους που εμπόδιζαν τους πλειστηριασμούς αλλά σήμερα, από τη θέση της αντιπολίτευσης ξιφουλκεί εκ του ασφαλούς.

Στο διά ταύτα: Τα χρέη που κοκκινίζουν δεν είναι πεδίο πολιτικής κόντρας, -«μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες», είπε ο κ. Σταϊκούρας-, αν και ασφαλώς αντιμετωπίζεται με διαφορετικά οικονομικά μοντέλα, με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να επιλέγει το δρόμο της ορθολογικής ρύθμισης δανείων και του εξωδικαστικού μηχανισμού ρύθμισης οφειλών. Και πράγματι έχουν γίνει πολλά, όμως θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα κυρίως από την πλευρά των τραπεζών, ώστε να διευκολύνονται οι άνθρωποι να σώζουν το βιος τους. Και προς τα εκεί πρέπει να ασκηθούν ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις. Οχι με ανύπαρκτες ουτοπίες που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την τραπεζική ευστάθεια, αλλά με ρεαλισμό, ανθρωπιά και σεβασμό.