Βασική ιδέα του σχεδίου του είναι η Ουκρανία να κάνει εδαφικές παραχωρήσεις στη Ρωσία, να δημιουργηθούν αποστρατικοποιημένες ζώνες ασφαλείας (ενδεχομένως με ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ, όπως στην Κύπρο) και -το κυριότερο- οι ΗΠΑ να πάψουν να χρηματοδοτούν τον στρατό του Ζελένσκι.

Σε μια τέτοια περίπτωση όλο το βάρος της στήριξης του Κιέβου θα πέσει στους Ευρωπαίους, κάτι που βλέπουν σαν εφιάλτη οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. Από τη στιγμή, όμως, που οι Βρυξέλλες δεσμεύτηκαν στην Ουκρανία ότι θα συνεχίσουν να τη στηρίζουν ωσότου εξευρεθεί μια «δίκαιη λύση», θα πρέπει να βγάλουν από τις τσέπες τους δισεκατομμύρια δολάρια! Μπορούν;

Οι λαοί τους έχουν αγανακτήσει από την ενεργειακή ακρίβεια και τη λιτότητα. Η Γερμανία και η Ιταλία έχουν μπει σε σπιράλ αποβιομηχάνισης, η Γαλλία βλέπει το χρέος και τα ελλείμματά της να ξεφεύγουν σε επίπεδα… προμνημονιακής Ελλάδας (διαφορετικά τα μεγέθη βεβαίως, αλλά τηρουμένων των αναλογιών το ίδιο κρίσιμη είναι η κατάσταση). Επομένως; Τι κάνουμε; Αυτό δεν αφορά τις ΗΠΑ και τον Τραμπ, αλλά εμάς τους Ευρωπαίους, που όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε.

Ο Τραμπ, άλλωστε, το έχει ξανακάνει, όταν αποτραβήχτηκε το 2016 από τα μέτωπα της Μέσης Ανατολής. Το χειρότερο σενάριο για τους Ευρωπαίους θα ήταν να αποσυρθεί πλήρως και η Τουρκία από το Ουκρανικό, ρίχνοντας το βάρος σε θέματα δικού της ενδιαφέροντος (Κουρδικό, Συρία, Αιγαίο, Κύπρος, Αφρική).

Από τη στιγμή, άλλωστε, που στο επίκεντρο του προγράμματος της Φον ντερ Λάιεν βρίσκεται η ανάπτυξη της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας με σημείο αναφοράς την Ουκρανία, η Ευρώπη δεν μπορεί να κάνει πίσω. Εκτός κι αν οι λαοί της αλλάξουν δυναμικά την ατζέντα, επιβάλλοντας ως προτεραιότητα τις ανάγκες τους.