«Δεν μπορούμε πια να θεωρούμε φυσιολογικό να μην εκπροσωπείται το 50% του πληθυσμού μας», τόνισε η Καλβίνο, τηρώντας κατά γράμμα τις υποσχέσεις της. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε ορκιστεί να μην παρίσταται σε εκδηλώσεις όπου θα ήταν η μοναδική γυναίκα. Η στάση της, όπως είπε, αποτελεί συμβολική διαμαρτυρία για τον χαμηλό αριθμό γυναικών στον κόσμο της οικονομίας και των επιχειρήσεων.

Επιφανειακά, θα μπορούσε κάποιος να τη χαρακτηρίσει υπερβολική – ακόμη και μια οικονομική Γκρέτα Τούνμπεργκ. Αυτή τη στιγμή, άλλωστε, υπάρχουν γυναίκες στο τιμόνι του ΔΝΤ, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ και της ΕΚΤ! Τι περισσότερο να ζητήσει κανείς; Δεν αποτελεί αυτό δείγμα θεαματικής προόδου της ισότητας σε παγκόσμιο επίπεδο;

Δυστυχώς όχι. Οπως οι δύο προεδρικές θητείες του Μπαράκ Ομπάμα δεν βελτίωσαν στο ελάχιστο την κατάσταση των μαύρων στην Αμερική, έτσι και η κατάληψη θέσεων-κλειδί από μερικές συστημικές κυρίες της ελίτ δεν αντιστοιχεί στην κοινωνική πραγματικότητα. Η πρώτη γυναίκα υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζάνετ Γέλεν, παραδέχθηκε πως η απουσία γυναικών από καίρια επιχειρηματικά και διοικητικά πόστα (σ.σ.: οι τέσσερις κυρίες αποτελούν μάλλον συμπτωματική εξαίρεση) αποθαρρύνει τα κορίτσια να πολεμήσουν για την επαγγελματική τους ανέλιξη.

Κι αν η Γέλεν ανήκει στους «λευκούς επικυρίαρχους» αυτού του κόσμου, η αφρικανή πρόεδρος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, Ενγκόζι Οκόντζο-Ιουεάλα, περιέγραψε ως «δομική και συστημική την υποεκπροσώπηση των γυναικών» στις βαθμίδες της οικονομικής διαδικασίας. «Δεν είναι απλώς θέμα δικαιοσύνης», υποστήριξε με τη σοφία του ανθρώπου που δεν τα βρήκε όλα έτοιμα στη ζωή του, «αλλά προϋπόθεση μακροπρόθεσμης ευημερίας της ανθρωπότητας».

Κι αν αυτά συμβαίνουν στην κορυφή του κοινωνικού Εβερεστ, φανταστείτε τι ανισότητα υπάρχει στις εργασιακές αλυσίδες ανά τον κόσμο – και όχι μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες. Εδώ ακόμη κι ο Μακρόν κατηγορείται για «συνταξιοδοτική γυναικοκτονία» στο μεταρρυθμιστικό του νομοσχέδιο.