Από τη μεταγραφή του Κούδα μέχρι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Και από τον πόλεμο στη Ρωσία μέχρι το «Survivor». Το πιο ενδιαφέρον σε αυτή την ιδιαίτερη επιρρέπεια στο διχασμό είναι ότι οι εκάστοτε διαχωριστικές γραμμές δεν είναι ευθείες και κάθετες. Συνήθως είναι οριζόντιες και πολλές φορές κάνουν ένα ζιγκ ζαγκ. Διαπερνούν με την ίδια ευκολία και τη Δεξιά και το Κέντρο και την Αριστερά. Ασφαλώς ο θάνατος του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση. Ολη η Ελλάδα σε ένα ξαφνικό συμπόσιο πολιτικών, ιστορικών, συνταγματολόγων, φυσιογνωμιστών και των γνωστών «τον ήξερα από κοντά». Το αποτέλεσμα το γνωστό και συνηθισμένο: δεξιοί να πλακώνονται με δεξιούς, αριστεροί να πλακώνονται με δεξιούς και κεντρώους. Ντούροι επαναστάτες να τα βάζουν με τα υπολείμματα του φασισμού. Και φασίστες να βρίζουν βασιλικούς. Μέχρι κι ένα μίνι remake της ιστορικής διαμάχης βενιζελικών-βασιλικών ζούμε.

Πρόχειρες αναδρομές σε ένα σκοτεινό παρελθόν -συνήθως επιλεκτικές, ανάλογα με το στόχο που θέλουν να υπηρετήσουν-, οι οποίες πολλές φορές καταντούν να προσπαθούν να ξαναγράψουν την Ιστορία στο γόνατο. Και πάντα στη μέση η πονηριά. Χάνει η Ν.Δ. στα δεξιά της, κερδίζει στο Κέντρο, τσιμπάει ο ΣΥΡΙΖΑ από τους αντιβασιλικούς, κάνει πάρτι ο Βελόπουλος, αμήχανο το ΠΑΣΟΚ λόγω Σημίτη και πάει λέγοντας.

Λες και υπάρχουν πάνω από κάποιες δεκάδες ψηφοφόρων οι οποίοι μετά από 3-4 μήνες θα ψηφίσουν επειδή θύμωσαν με τη στάση κάποιου σχετικά με το πώς θα γίνει ή δεν θα γίνει η κηδεία του Κωνσταντίνου. Το καλύτερο της φαιδράς πορτοκαλέας. Ανθίζει και καρπίζει σε χρόνο μηδέν, αλλά λίγες μέρες μετά εξαφανίζεται.

Κι όμως, όλο αυτό γίνεται για ένα θέμα που είναι λυμένο εδώ και 50 χρόνια με τον πιο δημοκρατικό τρόπο και με ένα αδιαμφισβήτητο αποτέλεσμα. Με το δημοψήφισμα του 1974. Ολα έχουν τη σημασία τους. Και η μοναρχία ως θεσμός και κληρονομικό δικαίωμα εξουσίας. Και οι μεγάλες ευθύνες της σε κρίσιμες στιγμές τής σχετικά πρόσφατης Ιστορίας της χώρας. Και το αν ο Κωνσταντίνος μετά το δημοψήφισμα σεβάστηκε το αποτέλεσμα ή αν ήταν «ευγενής», «καλοσυνάτος» και ολυμπιονίκης. Και η Φρειδερίκη και ο ρόλος της στη χούντα. Ολα έχουν τη σημασία τους, μόνο που είναι λυμένα. Τα έλυσαν η Ιστορία και ο αρμοδιότερος όλων, ο ελληνικός λαός.

Προφανώς, ο Κωνσταντίνος υπήρξε αρχηγός του κράτους και επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων. Αλλά υπήρξε αρχηγός ενός κράτους που δεν υπάρχει σήμερα. Και για τη μεγαλύτερη ακρίβεια, υπάρχει, αλλά με ένα εντελώς διαφορετικό πολίτευμα, στο οποίο δεν έχει την οποιαδήποτε θέση. Αρα, δεν δικαιούται και τις τιμές του αρχηγού ενός κράτους, το οποίο έχει πλέον άλλο πολίτευμα. Αυτή η ψυχρή πραγματικότητα αφοπλίζει και καθιστά φαιδρούς όσους πάνω από τη σορό τού τελευταίου βασιλιά της χώρας κάνουν διαγωνισμό δημοκρατικότητας. Εχουν βγάλει τα «δημοκρατικόμετρα» και μετράνε τη δημοκρατικότητά τους, ώστε η δημοκρατικότητα των άλλων να βρεθεί πιο μικρή. Χειρότεροι είναι οι συνωμοσιολόγοι, που «αποκαλύπτουν» τα σχέδια σκοτεινών κέντρων. Ακόμα χειρότεροι είναι όσοι, θέλοντας ή μη, με τη στάση τους αφήνουν να εννοηθεί ότι η Δημοκρατία στη χώρα είναι τόσο ευάλωτη, ώστε να απειλείται από κάποιους νοσταλγούς.

Η Δημοκρατία οφείλει να είναι αυστηρή, αλλά δεν δικαιούται να είναι φοβική. Οφείλει να είναι μεγαλόψυχη και όχι μικρόψυχη και μίζερη.

ΑΙΧΜΗ

ΦΟΥΛ ΣΤΟΝ ΑΚΤΙΒΙΣΜΟ Ο Α. ΤΣΙΠΡΑΣ

Η κατά άλλα συγκινητική αυτοθυσία του Α. Τσίπρα να παραιτηθεί της βουλευτικής του ασυλίας και να συλληφθεί από τον Ντογιάκο είναι και εξόχως αποκαλυπτική των προθέσεών του. Μόλις αποφορτισθεί η ατμόσφαιρα από το θάνατο του τέως βασιλιά και ξεθυμάνει η ξαφνική ένταση που προκάλεσε ο τρόπος που θα γίνει η κηδεία του Κωνσταντίνου, ο «Τσε» του ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει το «όπλο» του και θα βγει στα βουνά της αντίστασης.

Με τα στοιχεία που φέρεται να του έχει προμηθεύσει η ΑΔΑΕ -μετά τους ελέγχους που έχει κάνει στους παρόχους κινητής τηλεφωνίας- και πατώντας πάνω στην «ειδική» ερμηνεία της γνωμάτευσης του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, περιγράφεται να είναι έτοιμος για «ανένδοτο». Σύμφωνα μάλιστα με κάποιες πληροφορίες, ο Α. Τσίπρας φέρεται αποφασισμένος να κάνει χρήση απόρρητων στοιχείων προκειμένου να επιβάλει ετσιθελικά την ατζέντα των εκλογών.

Τρόποι για να το κάνει υπάρχουν 3-4. Ωστόσο, ο πιο «προχωρημένος» είναι να το πάρει πάνω του, προσωπικά. Και η παραβίαση του απορρήτου να γίνει όχι διά αντιπροσώπων, όπως γίνεται έως τώρα. Αυτό που επί του παρόντος έχει σημασία δεν είναι αν ο ακτιβισμός του Α. Τσίπρα θα καταφέρει να καθορίσει την ατζέντα των εκλογών. Σημασία έχει η επιλογή του: να ακολουθήσει τον ακτιβισμό χωρίς να έχει άλλες επιλογές. Με ό,τι σημαίνει για τον ίδιο και την πολιτική σοβαρότητά του.

Αμηχανία στο Μέγαρο Μαξίμου

Αιφνιδιασμός υπήρξε στο Μ. Μαξίμου, καθώς μόλις χθες ενημερώθηκαν όλοι οι συνεργάτες του πρωθυπουργού ότι κατά τις συζητήσεις που είχαν γίνει με την οικογένεια του Κωνσταντίνου ουδέποτε τέθηκε εκ μέρους της θέμα κηδείας με τιμές αρχηγού κράτους! Οι γιοι του Κωνσταντίνου, σύμφωνα με πληροφορίες, όπως δεν έθεσαν ποτέ ζήτημα η κηδεία να γίνει δημοσία δαπάνη, έτσι δεν έθεσαν και θέμα η κηδεία να γίνει με τιμές αρχηγού κράτους…

Το ερώτημα προέκυψε αβίαστα: Γιατί αφέθηκε επί διήμερο να γίνει αυτή η άχρηστη και ανούσια δημόσια συζήτηση, η οποία προκάλεσε και πολιτικό σπινθήρα;

Ελα ντε…

Εκτονωτική παρέμβαση του Α. Σαμαρά

Τόσο η Πειραιώς όσο και το Μ. Μαξίμου φέρεται να έγιναν δέκτες έντονων παραπόνων και δυσαρέσκειας από νεοδημοκράτες, οι οποίοι απαιτούσαν λιγότερη φοβικότητα απέναντι στην Αριστερά και περισσότερο «ανθρώπινη» αντιμετώπιση του θανάτου του Κωνσταντίνου. Η κυβέρνηση ένιωσε πίεση από τη δεξιά πτέρυγά της. Γιατί οι εκλογές κερδίζονται στο Κέντρο, αλλά με την προϋπόθεση ότι δεν χάνονται «δάκτυλα» ή «χέρια» από τα δεξιά της.

Υπ’ αυτή την έννοια, η χθεσινή ζυγισμένη παρέμβαση του Α. Σαμαρά λειτούργησε εκτονωτικά. Ο τέως πρωθυπουργός τόνισε ότι «ο θάνατος του τελευταίου βασιλιά της Ελλάδας δεν είναι -ούτε μπορεί να είναι- πολιτική είδηση. Δεν κλείνει κανένα “πολιτικό κεφάλαιο’’, καθώς αυτό έχει κλείσει εδώ και 49 χρόνια. Ούτε μπορεί ούτε πρέπει να διχάζει. (…) Ο θάνατος ενός πρώην ανώτατου άρχοντα όμως -πέρα από την ανθρώπινη πλευρά- έχει συμβολική σημασία. Δείχνει πώς οι Ελληνες στέκονται απέναντι στην Ιστορία τους. (…) Η Δημοκρατία, είχε πει κάποτε ο Μιτεράν, είναι η διαχείριση των συμβόλων. Και η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν κινδυνεύει. Σε κάθε τέτοιο θλιβερό γεγονός δίνουμε εξετάσεις ανθρωπιάς και πολιτισμού».

Οσοι έσπευσαν να μιλήσουν για «νέο ρήγμα» μέσα στη Ν.Δ. και για «ανοικτή σύγκρουση Μητσοτάκη-Σαμαρά» μάλλον είναι μακριά νυχτωμένοι…

ΑΠΟΡΙΑ-1

Στην εποχή του Netflix και του «Crown» πόσο κοστίζει η «παγωμένη» αντιμετώπιση της έστω και τελειωμένης πολιτικά Βασιλείας;

ΑΠΟΡΙΑ-2

Αληθεύει ότι η Κουμουνδούρου ανησυχεί ιδιαίτερα για το πόσος κόσμος θα πάει στην κηδεία τού τέως;

ΑΠΟΡΙΑ-3

Θα βρουν έστω έναν καταναλωτή που να πληρώνει το φυσικό αέριο με τη χονδρική και όχι με τη λιανική τιμή; Προς τι οι καθημερινοί πανηγυρισμοί του κ. Φάμελλου;

ΑΠΟΡΙΑ-4

Τελικά, κ. Πολάκη, οι Ανεξάρτητες Αρχές είναι «μπούρδες» και θέλουν κι αυτές τον «πολιτικό έλεγχό τους»;