Μέχρι να αρχίσει να λάμπει η όποια αλήθεια, δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα ορισμένα γεγονότα ή πρόσωπα που με τη συμπεριφορά τους «βγάζουν μάτι». Ανυπόστατα σενάρια, κατασκευασμένα σε μουχλιασμένα υπόγεια, τερατολογίες ευφάνταστων νοσταλγών της εξουσίας, μυθεύματα νεόκοπων εραστών του κρατικού κορβανά. Δεν είναι ασυνήθιστα, ούτε πρωτόγνωρα όλα αυτά. Δανεισμένα από το αμαρτωλό πολιτικό παρελθόν της χώρας είναι. Και παιχνιδάκια στα χέρια εκείνων των «λίγων», οι οποίοι, εκτός από χρήματα, έχουν και μάστερ στην προσπάθεια αποσταθεροποίησης της χώρας. Στη δημιουργία κυβερνητικών κρίσεων, με στόχο να μεγαλώσουν το κομμάτι της πίτας που διεκδικούν. Κι αυτή τη φορά η «πίτα» είναι μεγάλη. Τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης είναι πάρα πολλά. Αναλογικά είναι περισσότερα και από τα λεφτά του Σχεδίου Μάρσαλ, που δόθηκαν στη χώρα μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου…

Το 2014 αποφάσισαν να ρίξουν την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και να στηρίξουν τον «άφθαρτο» Τσίπρα. Χρειάστηκε να μπλοκάρουν την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ελέγχοντας έναν ετερόκλητο συνασπισμό δυνάμεων από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝ.ΕΛ. μέχρι τη Χρυσή Αυγή και τους τότε ανεξάρτητους βουλευτές.

Το 2015 τάχθηκαν ανοιχτά με το «περήφανο “όχι”», που έφερνε πιο κοντά το μακρινό «όνειρο της δραχμής». Ηταν -και είναι- σαν τον μακαρίτη δραχμιστή Γ. Τράγκα: Είχαν τα λεφτά τους έξω και τα δάνειά τους μέσα. Από το ευρώ δεν βγήκε η χώρα τελικά, αλλά τις μεγαλοδουλειές τους τις έκαναν μια χαρά με τους «πιο συνεννοήσιμους υπουργούς» που είχαν γνωρίσει ποτέ, όπως οι ίδιοι έλεγαν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις.

Το 2019 πήγαν αναγκαστικά με το ορμητικό αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Αλλωστε είχαν καταλάβει ότι «το παιδί ούτε πουλιά στον αέρα πιάνει ούτε τραβάει». Και ο «ελεγχόμενος» Κ. Μητσοτάκης κόλλαγε περισσότερο στις ανάγκες της νέας εποχής. Μόνο που ο Κ. Μητσοτάκης δεν αποδείχθηκε ούτε πρόθυμος ούτε διαθέσιμος να γίνει ελεγχόμενος. Αντιθέτως, παρά τις αλλεπάλληλες εισαγόμενες σοβαρότατες κρίσεις, μεγάλωνε το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο και γινόταν «επικίνδυνα ισχυρός» και «ανεξέλεγκτος». Τα «εύκολα deals» έγιναν πιο δύσκολα και ο πακτωλός των χρημάτων από το Ταμείο Ανάκαμψης είχε κανόνες, χρονοδιαγράμματα και αυστηρές προϋποθέσεις. Δεν αρκούσε να σηκώσουν ένα τηλέφωνο ή να στείλουν τον «Πετσίτη» τους να κλείσει τις δουλειές. Κυρίως δεν μπορούσαν κεφάλαια που είχαν εγκριθεί, π.χ. για την παραγωγή πράσινης ενέργειας, να γίνουν λεφτά για πλατείες σε χωριά ή δρόμοι στην Πάνω Ραχούλα.

Εκεί «στράβωσαν» οι άρχοντες του παρασκηνίου. Και δεν το έκρυψαν. Πώς να το κρύψουν, άλλωστε, με τόσα μέσα που διαθέτουν. Εκεί ακριβώς άρχισαν οι «περίεργες στροφές» και οι «υπόγειες επισυνδέσεις», που δεν άργησαν να έρθουν στο φως της ημέρας. Ολο αυτό το αναβράζον και ανήσυχο παρασκήνιο «συμπυκνώθηκε» στις υποκλοπές. Οι οποίες, επαναλαμβάνω, είναι εκ των ων ουκ άνευ να διαλευκανθούν πλήρως και να αποδοθούν οι ευθύνες. Το άμεσο μέλλον θα δείξει τι ακριβώς και πώς στήθηκε και φούσκωσε, και τι είναι θεσμική εκτροπή. Η αναμονή, όμως, δεν εμποδίζει να δούμε αυτά που φαίνονται ήδη διά γυμνού οφθαλμού. Και μάλιστα την ώρα που ο Ερντογάν κάνει επίσημα νέο υβριδικό πόλεμο στον Εβρο και ο Πούτιν επίσημα λέει ότι θέλει να αποσταθεροποιήσει και να τιμωρήσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που πήγαν κόντρα στον αναθεωρητισμό του.

Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς την ώθηση του Ν. Ανδρουλάκη να απομακρυνθεί από το τόξο της λογικής και να πλησιάσει τον καθεστωτικό Α. Τσίπρα. Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς ότι εργαλειοποιούνται τα πάντα -από το μεταναστευτικό μέχρι τη διεθνή ενεργειακή κρίση- με κυνικό στόχο να λυτρωθεί ο Α. Τσίπρας από τον εφιάλτη του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου με τη δημιουργία ενός αντι-Μητσοτακικού μετώπου. Οπως δεν είναι δύσκολο να φανούν και οι χορηγοί της απέλπιδας προσπάθειας.

Καλά είναι όλα αυτά, αλλά μοιάζουν με το γέλιο του Θεού όταν βλέπει ανθρώπους να κάνουν σχέδια. Πόσω μάλλον, που όπως και να το φέρεις από δω, να το φέρεις από κει, όσα λάθη κι αν έχουν γίνει -που έχουν γίνει- δεν μπορούν να εμφανιστούν ως εγγυητές της θεσμικής ομαλότητας οι Πολάκηδες, οι Κατρούγκαλοι, οι Βαξεβάνηδες, οι Ηγουμενίδιδες, οι Παππάδες, οι Παπαγγελόπουλοι και οι Σπίρτζηδες.

ΑΙΧΜΗ

Ο ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ ΤΟΥ «ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΥ»…

Είναι από τα highlights των ημερών. Η «δυναμική» επανεμφάνιση κάποιων ξεχασμένων «πολιτικών λιμών» που αυτοσυστήνονται ως «Καραμανλικοί» και πρωταγωνιστούν στη μάχη για την πτώση του Μητσοτάκη. Ενας Αντώναρος, ένας Καραχάλιος, ένας Σπηλιωτόπουλος και ένας Τσιτουρίδης. Οι οποίοι μάλιστα γίνονται «παράγοντες πολιτικής αναφοράς» από το μιντιακό σύστημα της Κουμουνδούρου. Τρίζουν τα κόκαλα του Λ. Κύρκου και του Μ. Παπαγιαννάκη.

Ο νεόκοπος θίασος που ανέβηκε στη σκηνή θα ήταν μόνο φαιδρός, αν δεν είχαμε και την παρέμβαση ενός τέως Προέδρου της Δημοκρατίας. Του Προκόπη Παυλόπουλου. Ο οποίος αποφάσισε να μιλήσει για την «αντικειμενική ευθύνη». Η οποία εν προκειμένω σημαίνει παραίτηση του Κ. Μητσοτάκη και σχηματισμό «άλλης» κυβέρνησης.

Και ποιος μίλησε; Ο άνθρωπος που δεν μίλησε όταν μπροστά στα μάτια του, στο πλατό του ΑΝΤ1, ο φασίστας Κασιδιάρης χτυπούσε σε live μετάδοση τη Λ. Κανέλλη. Ο άνθρωπος που δεν μίλησε και υπέγραψε το επαίσχυντο δημοψήφισμα του 2015. Ο άνθρωπος που επί 4 χρόνια δεν είδε καμία «αντικειμενική ευθύνη» όταν στηνόταν η σκευωρία της Novartis (αθωώθηκαν και οι 10 πολιτικοί που κρεμάστηκαν στα μανταλάκια από τον «Ρασπούτιν»). Ή όταν δεσμευόταν η δημόσια περιουσία για 99 χρόνια στο Υπερταμείο. Ή όταν κάηκαν εντελώς άδικα 103 άνθρωποι στο Μάτι. Καμία «αντικειμενική ευθύνη» τότε. Ούτε όταν τρεις υπουργοί της τότε κυβέρνησης (Λαφαζάνης, Κοτζιάς, Βαρουφάκης) κατήγγειλαν δημοσίως ότι παρακολουθούνταν. Ούτε όταν το ΔΝΤ κατήγγειλε υποκλοπές από την ΕΥΠ των Τσίπρα-Ρουμπάτη.

Που σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού μίλησε για την ανάγκη εξόντωσης του «Μινώταυρου του Νεοφιλελευθερισμού», σαν άλλος Τσε Γκεβάρα, ξεχνώντας και τι έλεγε και τι έκανε επί 30 χρόνια. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν «ξύπνησε» και μίλησε. Σε ανταπόδοση της τιμής που του έκανε ο Α. Τσίπρας επιλέγοντάς τον ως ΠτΔ ή συμμετέχοντας σε ένα ευρύτερο παίγνιο; Κοντός ψαλμός αλληλούια…