Υπάρχουν άνθρωποι -και δεν μιλώ για όσους έχασαν κόρη, γιο, αδελφό, αδελφή, μάνα, πατέρα, φίλο ή φίλη- που έχουν χάσει τον ύπνο τους. Υπάρχουν και οι εμπλεκόμενοι κυβερνητικοί παράγοντες οι οποίοι επίσης έχουν χάσει τον ύπνο τους. Χωρίς κατ’ ανάγκη να λείπουν οι εκλογικοί υπολογισμοί ή να μην επηρέασε το σοκ, ήρθαν τα πάνω κάτω και, όπως στο Γαλατικό Χωριό, έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι τους. Είτε έτσι είτε αλλιώς, κάποιοι δεν κοιμούνται.

Σε αντίθεση με τον κ. Σπίρτζη, ο οποίος διαβεβαίωσε το πανελλήνιο ότι ακόμα και μετά το δυστύχημα στο Αδενδρο Θεσσαλονίκης, το 2017, όπου χάθηκαν 4 ζωές, δεν νιώθει ότι έχει καμία ευθύνη και ότι «κοιμόταν ήσυχος». Εξαιτίας του ίδιου ελλιπούς και ανασφαλούς σιδηροδρομικού δικτύου. Ασφαλώς υπάρχει διαφορά στο ποσοτικό μέγεθος των δύο τραγωδιών. Αλλο 57 ψυχές, θα πει κάποιος, άλλο 4. Αλλά και οι δύο τραγωδίες ήταν. Με την τότε σιωπή των ΜΜΕ και την ουσιαστικά μη θορυβώδη αντίδραση των συνδικαλιστών του ΟΣΕ (παρότι εξέδωσαν ανακοίνωση κι έκαναν διάβημα στην τότε κυβέρνηση), ουσιαστικά οι 4 πήγαν «άκλαυτοι» από την κοινωνία και τον δημόσιο διάλογο. «Υπερβολική ταχύτητα», ήταν το πόρισμα της τότε έρευνας. Το τρένο προφανώς δεν επιτάχυνε μόνο του. Το όριο ταχύτητας το υπερέβη ο μηχανοδηγός, ο οποίος δυστυχώς ήταν ένα από τα 4 θύματα. «Ανθρώπινο λάθος».

Ασφαλώς δεν έγινε σύγκρουση δύο τρένων. Τότε, το τρένο, τρέχοντας υπερβολικά, εκτροχιάστηκε κι έπεσε πάνω σε ένα σπίτι. Η σύγκρουση προφανώς υποδηλώνει πιο εμφατικά τις ελλείψεις στην ασφάλεια. Ομως κανείς δεν μπορούσε να δει ότι το τρένο στο Αδενδρο έτρεχε υπερβολικά και έτσι να το φρενάρει είτε ειδοποιώντας-συγκρατώντας τον μηχανοδηγό είτε με αυτόματη πέδηση. Τα κοινά μεταξύ των δύο διαφορετικών θανατηφόρων δυστυχημάτων δεν είναι λίγα.

Κι έτσι προκύπτουν εύλογα ερωτήματα. Στους πόσους νεκρούς ένας υπουργός μπορεί να κοιμάται ήσυχος; Στη μία περίπτωση, αρκεί και περισσεύει το «ανθρώπινο λάθος»; Ενώ στην άλλη, όσο εξίσου -αν όχι και πιο- κραυγαλέο είναι, περίπου παραγράφεται ως παράμετρος του δυστυχήματος; Οταν χάνονται ανθρώπινες ζωές, μετράει περισσότερο ο αριθμός των νεκρών κι όχι η απώλεια έστω και μίας ζωής; Γιατί σε πλείστες περιπτώσεις δυστυχημάτων ή φυσικών καταστροφών γίνεται -και σωστά- επίκληση (από όλους) της ανάγκης να σωθεί «έστω και μία ανθρώπινη ζωή»;

Δεν είναι ώρα για συμψηφισμούς και ισοπεδωτικές συγκρίσεις. Δεν είναι ώρα όμως για υποκρισία, αλλά και για αποφυγή ευθυνών. Δεν είναι ώρα για κουκουλώματα. Δεν είναι όμως ώρα για ήσυχες συνειδήσεις σε «ήσυχα βράδια». Ούτε για ψευδαισθήσεις ότι τότε όλα ήταν μια χαρά…

ΑΙΧΜΗ

ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ, ΠΟΤΕ;

Ως όφειλε ο Κ. Καραμανλής, και συνεχίζοντας το ανηφορικό μονοπάτι της ανάληψης της πολιτικής ευθύνης διά της παραιτήσεώς του, τη Δευτέρα θα παρουσιαστεί στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής και θα μιλήσει. Και δεν θα είναι μόνος, θα είναι μαζί με όλους του υπουργούς Υποδομών και Μεταφορών, οι οποίοι εμπλέκονται με την περίφημη πια σύμβαση 717. Δηλαδή τον Μ. Χρυσοχοΐδη, τον Χρ. Σπίρτζη και τον Γ. Γεραπετρίτη.

Κάπως έτσι τελειώνει, μετά τον Χρ. Σπίρτζη, και η «αναζήτηση» του Κ. Καραμανλή. Η επικείμενη συζήτηση στη Βουλή θα μπορούσε να είναι μια χρυσή ευκαιρία για διακομματική συνεννόηση στα στοιχειώδη, ώστε η χώρα να αποκτήσει -σε πρώτη φάση-  αξιοπρεπείς σιδηροδρομικές μεταφορές. Θα είναι; Το πιο πιθανόν είναι να μην είναι. Αλλά να εξελιχθεί στο γνωστό πινγκ πονγκ με μπαλάκι τις ευθύνες.

Κι όμως, το πλαίσιο επαναλειτουργίας των σιδηροδρόμων που παρουσίασε χθες ο Γ. Γεραπετρίτης είναι προσεκτικό και αρκετά ασφαλές. Η Δικαιοσύνη κινείται ταχύτατα. Η κοινή γνώμη αρχίζει να αντιλαμβάνεται την πολυπλοκότητα που έχει δημιουργήσει το «βαθύ κράτος» επί δεκαετίες. Οι παθογένειες του ΟΣΕ, η κρυπτόμενη ΡΑΣ έρχονται στο προσκήνιο θέλοντας και μη. Οπως και η Hellenic Train, η οποία αλληλογραφούσε με τον ΟΣΕ μόνο για οικονομικά θέματα και όχι για θέματα ασφαλείας. Τα εργολαβικά κυκλώματα που μπλόκαραν την τηλεδιοίκηση αρχίζουν και «φωτογραφίζονται». Η «μαφία του χαλκού», που ρήμαζε και ρημάζει τις σιδηροδρομικές γραμμές, ξεδιπλώνεται σε όλο το εύρος της. Από τις συμμορίες Ρομά μέχρι τα χυτήρια.

Αν όχι τώρα, πότε θα βρεθεί ξανά τόσος κοινός τόπος; Αν δεν είχαμε εκλογές, μπορεί και να ζούσαμε «ιστορικές στιγμές του αυτονόητου». Φοβάμαι πως δεν θα τις ζήσουμε. Και θα ήμουν ευτυχής να διαψευστώ.

Αλλάζει όλη η ηγεσία του υπ. Μεταφορών;

Μετά τις παραιτήσεις του υπουργού Υποδομών και των διευθυνόντων συμβούλων του ΟΣΕ και της ΕΡΓΟΣΕ, μαθαίνω πως έρχονται κι άλλες αλλαγές και παραιτήσεις. Οχι μόνο στο οργανόγραμμα και τη στελέχωση των νοσούντων οργανισμών του σιδηροδρόμου, αλλά και στην κυβέρνηση.

Επισφαλής φαίνεται ότι είναι η θέση των δύο υφυπουργών του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών και του γ.γ. Πληροφορίες φέρουν τους Μ. Παπαδόπουλο, Γ. Καραγιάννη και Γ. Ξιφαρά να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους στο άμεσο μέλλον και σίγουρα πριν από τις εκλογές. Η χθεσινή αναφορά του Γ. Οικονόμου ότι η εικόνα του «μπάχαλου» που αναδείχθηκε μέσα από το δυστύχημα «δεν είχε φτάσει ποτέ σε επίπεδο πρωθυπουργού» και «κυβέρνησης» μόνο τυχαία δεν ήταν. Οπως έλεγε κυβερνητικό στέλεχος, «η δήλωση Οικονόμου μοιάζει με προαναγγελία», καθώς το κλίμα για το σύνολο της ηγεσίας του υπ. Υποδομών και Μεταφορών είναι πολύ βαρύ…

Η «επιβεβαίωση»

Μεγάλη συζήτηση έγινε και έντονη κριτική ασκήθηκε, κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή τη δήλωση του Γ. Οικονόμου ότι δεν είχε φτάσει στο Μ. Μαξίμου η εικόνα διάλυσης των σιδηροδρόμων. Τουλάχιστον 4 υπουργοί με τους οποίους μίλησα με διαβεβαίωσαν ότι σε καμία συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου δεν υπήρξε ενημέρωση για την ύπαρξη τόσο σοβαρού προβλήματος ασφάλειας στις σιδηροδρομικές μεταφορές.

ΑΠΟΡΙΑ -1

Εχει νόημα να γίνουν εκλογές στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, αφού κατεβαίνει υποψήφιος ο Απ. Γκλέτσος και μάλιστα με χρίσμα από τον ΣΥΡΙΖΑ;

ΑΠΟΡΙΑ -2

Δηλαδή ένας Εμφιετζόγλου μπορούσε να μπει ανάμεσα σε Μπογδάνο και Λατινοπούλου και να διαλύσει το… «ΠΑΤΡΙΔΑ»;

ΑΠΟΡΙΑ -3

Οταν ο Α. Τσίπρας προκήρυξε εκλογές τον Ιούλιο του 2019, το έκανε με στόχο να μην ψηφίσουν οι νέοι;