Την ημέρα που οι συμμαχικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία ο Κόκκινος Στρατός είχε απελευθερώσει σχεδόν όλο το σοβιετικό έδαφος από τους Γερμανούς εισβολείς. Μόνο το Μινσκ στη Λευκορωσία και το Λβιβ στην Ουκρανία είχαν απομείνει στα χέρια της Βέρμαχτ, κρατώντας απέναντι το κύμα της σοβιετικής αντεπίθεσης, που ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1943 με την επιχείρηση της Μάχης του Δνείπερου και κορυφώθηκε μετά τα Χριστούγεννα.

Συμμετείχαν σε αυτήν 4 εκατομμύρια Σοβιετικοί στρατιώτες με 4.000 τανκς, που κατάφεραν σε διάστημα τεσσάρων μηνών να προχωρήσουν 450 χιλιόμετρα, από το Κίεβο έως τα ρουμανικά σύνορα, καταστρέφοντας ολοσχερώς τη Γερμανική Ομάδα Στρατιών του Νότου. Ωστόσο η σοβιετική προέλαση ανακόπηκε τον Μάιο του 1944, με αποτέλεσμα το γερμανικό επιτελείο να αναθαρρήσει και να στρέψει την προσοχή του στην επικείμενη συμμαχική απόβαση, στο Δυτικό Μέτωπο. Ηταν ένα μοιραίο λάθος των Γερμανών, που επέτρεψε στα στρατεύματα της Μόσχας να εξαπολύσουν, στις 22 Ιουνίου 1944, την «Επιχείρηση Μπαγκρατιόν», απελευθερώνοντας τις χώρες της Βαλτικής και άλλα εδάφη. Η ημερομηνία δεν επιλέχθηκε τυχαία, καθώς στις 22 Ιουνίου 1941 είχε ξεκινήσει η γερμανική «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα» κατά της ΕΣΣΔ.

Ρίχνοντας στη μάχη 1,4 εκατομμύριο άνδρες απέναντι σε 1,2 εκατομμύριο καταπτοημένους Γερμανούς, οι Σοβιετικοί κατατρόπωσαν τους αντιπάλους τους αντιγράφοντας τη μέθοδο του… blitzkrieg. Αιφνιδίασαν τους Γερμανούς με ένα μπαράζ πυρός από 5.200 τανκς, 5.000 αεροσκάφη και 31.000 πυροβόλα στην αδύνατη πλευρά του μετώπου, περικυκλώνοντας και αιχμαλωτίζοντας τον εχθρό.

Μέσα σε δύο μήνες καταστράφηκαν ολοσχερώς 17 γερμανικές μεραρχίες και άλλες 40 έχασαν τους μισούς άνδρες τους, με αποτέλεσμα η Γερμανική Ομάδα Στρατιών του Κέντρου να πάψει να υφίσταται στις 20 Ιουλίου 1944 (ημέρα που ο κόμης Στάουφενμπεργκ έκανε την απόπειρα κατά του Χίτλερ). Τον Αύγουστο τα ρωσικά στρατεύματα βρίσκονταν στις πύλες της Βαρσοβίας, τη στιγμή που οι Σύμμαχοι έφταναν, επιτέλους, στο Παρίσι.