Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Κατά τον Γ. Τσίπρα εννοούσε ότι «με την ορολογία και τη ρητορική του κ. Μητσοτάκη, δυστυχώς επαναφερόμαστε σε πολύ κακές εποχές για την πρόσφατη ελληνική Iστορία»! Αυτό πραγματικά κατάλαβε; Αδέξια στρεψοδικία; Φτηνή προσπάθεια να δικαιολογήσει την κατσαπλιάδικη συμπεριφορά του άλλοτε διευθυντή του γραφείου Tύπου του εξαδέλφου του, όταν ήταν πρωθυπουργός; Κανονική προσπάθεια δουλέματος; O,τι και να είναι, είναι «λίγο», άκρως υποτιμητικό για τη νοημοσύνη και εντελώς υποκριτικό. Καθώς το «άντε γ…σου» του Θ. Καρτερού προς τον πρωθυπουργό της χώρας, υπό τον τίτλο μάλιστα «Επί προσωπικού και παίρνω την ευθύνη», δεν επιδέχεται ερμηνείας ή αμφιβολίας για το πόσο συνειδητά γράφτηκε. Δεν ειπώθηκε. Γράφτηκε.

EΤΣΙ το κατάλαβε αμέσως ο Π. Πολάκης, ο οποίος ομιλεί την κατσαπλιαδική και το προσυπέγραψε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλωστε το «μπινελίκι» του «Mr. Μαρούλια» είναι πιστό παρακολούθημα του γνωστού χάσταγκ «Μητσοτάκη γ@μι@σ@ι», το οποίο διακινήθηκε από το γνωστό υπόγειο και από το καλοκαίρι έως σήμερα είναι «κεντρική γραμμή» του «ανεπίσημου» ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πλήρως συντονισμένο με το «τσίγκινο σωβρακάκι», με το «βρες τρύπα να κρυφτείς», έπρεπε να τον «θάψω τρία μέτρα μες στο χώμα» κι άλλα τέτοια καλολογικά και του «ηθικού πλεονεκτήματος». Τυχαίο; Μάλλον δεν έτυχε, αλλά… πέτυχε.

ΕΙΝΑΙ άγνωστο πώς αντέδρασε ο Α. Τσίπρας, όταν διάβασε τη μάγκικη χυδαιότητα του μυστικοσυμβούλου του. Γούρλωσε τα μάτια και θύμωσε ή χαμογέλασε με το γνωστό αυτάρεσκο ύφος του «πάλι τους σκίσαμε»; Λίγοι ξέρουν αν ο πρόεδρος «διάβασε» το «μπινελίκι» του Θ. Καρτερού σαν ένα ακόμα εμπόδιο στον ανηφορικό δρόμο του να βρει το «Κέντρο» ή αν χάρηκε με το «αντριλίκι» του συνεργάτη και φίλου του. Επίσημη αντίδραση πάντως δεν υπήρξε. Υποθέτω στο πλαίσιο της μαοϊκής αντίληψης για το δικαίωμα όλων των «λουλουδιών» να ανθίσουν. Το εν λόγω «λουλούδι»-GFY, βέβαια, δεν ανθίζει τώρα. Έχει παλιώσει. Κι έχει προλάβει να δώσει τα αρώματά του: άπειρα δείγματα γραφής τοξικού λόγου, εμφυλιοπολεμικού συνδρόμου και διχαστικότητας. Εχει προλάβει να ξεδιπλώσει το μεγαλείο της λούμπεν κουλτούρας, η οποία κάτω από τα μεγάλα βάσανα μιας -ευτυχώς- μακρινής εποχής κρύβει το μένος της εκδίκησης. Το μίσος της ήττας. Και τη δέσμευση ότι την «άλλη φορά θα είναι αλλιώς».

ΕΛΑΧΙΣΤΑ ενδιαφέρει το ποιόν του ανθρώπου Θ. Καρτερού, όπως π.χ. και του Π. Πολάκη. Ενδιαφέρει όμως -και μάλιστα πολύ- τον δημόσιο βίο το γεγονός ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν δεν ενθαρρύνει, ανέχεται τη χυδαιότητα. Γιατί έτσι δηλητηριάζει κι άλλο την κοινωνία και χαϊδεύει τα χαμηλότερα ένστικτά της. Και τη σπρώχνει με βία να βγάλει τον χειρότερο εαυτό της.

Ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΤΟΥ Ν. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ

Το δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις και φαίνεται όλο και πιο πολύ κάθε μέρα που περνάει. Ο Ν. Ανδρουλάκης έχει να λύσει έναν γόρδιο δεσμό. Με την εκλογή κατάφερε το 8% να το ανεβάσει στο 14-15%. Εχει κάθε λόγο να επιχαίρει γι’ αυτό. Ομως ή σύνθεση και η πολιτική προσδοκία αυτού του 14-15% είναι ένα πολιτικό ναρκοπέδιο. Και η ικανοποίηση των προσδοκιών όλων των «συνιστωσών» είναι λίγο πιο δύσκολη από το να λύσει τον κύβο του Ρούμπικ.

Στην τελευταία δημοσκόπηση της Marc, οι εν δυνάμει ψηφοφόροι του ΚΙΝ.ΑΛ. εμφανίζουν της εξής άκρως αντιφατική εικόνα: Το 28% θέλει κυβέρνηση με κορμό Ν.Δ.-ΚΙΝ.ΑΛ., το 16,6% θέλει αυτοδύναμη κυβέρνηση ΚΙΝ.ΑΛ., το 16,2% θέλει κυβέρνηση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και το 13,7% θέλει κυβέρνηση τεχνοκρατών που θα τη στηρίζουν Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝ.ΑΛ. Και υπάρχει κι ένα 12,2%, όπου οι μισοί θέλουν αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι μισοί αυτοδύναμη κυβέρνηση Ν.Δ. Βαβέλ. Και οι μόνοι που φαίνεται να το καταλαβαίνουν είναι αυτό το 12,2%, το οποίο επιλέγει μια λύση που επιτρέπει στο νέο ΚΙΝ.ΑΛ. να προετοιμαστεί σε βάθος για κάτι καλύτερο στο μέλλον, μακριά από διλήμματα και επιλογές που δεν προσθέτουν, αλλά αφαιρούν.

Ο Ν. Ανδρουλάκης. ακόμα κι αν μέσα του ανήκει σε αυτό το 12,2%, δεν μπορεί να διαχειριστεί τον γόρδιο δεσμό που έχει να λύσει, προσευχόμενος τα βράδια, π.χ., να συμβεί κάτι από τα δύο ή μάλλον για να υπάρχει ρεαλισμός να σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση της Ν.Δ. Προς το παρόν, έχει κάνει τη σωστή επιλογή τακτικής μιλώντας για «αυτόνομη πορεία».

Ούτε με τον έναν ούτε με το άλλον. Ομως αυτή η τακτική έχει ημερομηνία λήξεως. Λήγει ουσιαστικά το βράδυ της Κυριακής των εκλογών της απλής αναλογικής. Με δεδομένο το αποτέλεσμα των πρώτων εκλογών, το οποίο δεν θα δίνει αυτοδυναμία σε κανένα κόμμα, θα έρθει σε πρώτο πλάνο το μείζον θέμα της διακυβέρνησης της χώρας. Κάπου εκεί τελειώνει η «αυτόνομη πορεία» κι αρχίζουν τα πιο «συγκεκριμένα» και τα πιο δύσκολα…

Του τράβηξε το αφτί; -1

Η χθεσινή συνάντηση του Α. Τσίπρα με τον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα Τζ. Πάιατ έγινε μόλις 2 μέρες μετά τη συζήτηση στη Βουλή για το εξοπλιστικό-αμυντικό πρόγραμμα της χώρας. Μόλις 2 μέρες μετά την ορμητική επιστροφή του Α. Τσίπρα στον παλιό αντιαμερικανισμό. Δεν είπε βέβαια το γνωστό «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», ούτε το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Κατέστησε όμως σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ψηφίσει την αναθεώρηση της ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας… Η συνάντηση δεν ανακοινώθηκε πριν γίνει. Επιβεβαιώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ -εκδόθηκε μάλιστα και ανακοίνωση- αφότου έγινε γνωστή από ΜΜΕ…

Του τράβηξε το αφτί; -2

…Ομως η ουσία δεν βρίσκεται στο περιεχόμενο της συνάντησης, αλλά και στο ποιος την προκάλεσε. Οι πληροφορίες λένε ότι τη συνάντηση τη ζήτησε ο κ. Πάιατ. Καθώς και ότι το βασικό θέμα της -πέραν της κρίσης στην Ουκρανία κ.λπ.- ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην αναθεώρηση της διμερούς συνεργασίας όταν πάει προς κύρωση στη Βουλή σε λίγες εβδομάδες. Οι ΗΠΑ φέρονται αιφνιδιασμένες, αλλά και ενοχλημένες πως ο Α. Τσίπρας, που είχε τόσο καλή συνεργασία με την Ουάσιγκτον για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ -μέσω της συμφωνίας των Πρεσπών- και εν συνεχεία υπέγραψε την αρχική αμυντική ελληνοαμερικανική συνεργασία, έκανε στροφή 180 μοιρών. Και τώρα εμφανίζεται έτοιμος να καταψηφίσει την ανανέωσή της, «καθώς δεν πραγματοποιείται σε αμοιβαία επωφελή βάση και αποδυναμώνει το ρόλο της Ελλάδας ως πυλώνα ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή»…

ΒΟΛΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ

Οτι ο Α. Τσίπρας αιφνιδίασε τους εσωκομματικούς αντιπάλους του με την πρότασή του για απευθείας εκλογή από τη βάση τόσο του προέδρου του κόμματος όσο και της Κ.Ε. του είναι γεγονός. Φαίνεται, όμως, ότι κατάφερε να αιφνιδιάσει και τον… ίδιο. Καθώς, όπως προκύπτει, πρώτα μίλησε και μετά σκέφτηκε. Οταν πρότεινε την εκλογή και της Κ.Ε. από τη βάση, δεν είχε σκεφτεί αυτό για το οποίο τον κατηγόρησε η «Ομπρέλα» -θα λειτουργήσει το star system- και δεν θα εκλεγούν λιγότερο γνωστά στελέχη του κόμματος.

Η κριτική αυτή βρήκε πρόσφορο έδαφος σε τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι μεγαλύτερο από το τμήμα που ελέγχει η «Ομπρέλα». Κι έτσι οι «προεδρικοί» έσπασαν το κεφάλι τους να βρουν μια λύση. Κι αυτό που βρήκαν, φαίνεται πως είναι η Κεντρική Επιτροπή να μην εκλέγεται με ενιαία λίστα, αλλά με περιφερειακές λίστες, οι οποίες θα έχουν μέτρο ανάλογα με τον αριθμό των μελών που θα ψηφίσουν ανά περιφέρεια. Εντάξει, ίσως χρειάζεται κομπιουτεράκι, αλλά φαίνεται να είμαι «μια κάποια λύσις», έστω κι αν τεμαχίζει την αρχική πρόταση του Α. Τσίπρα…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου