Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Αν ήταν έτσι, θα είχε θεραπευθεί με την πάροδο της ήδη διετούς διακυβέρνησης. Διότι, ακόμη και παντελώς ηλίθιος να είναι κανείς, τα στοιχειώδη κάποια στιγμή καθίστανται, έστω και μετρίως, προσιτά. Οταν όμως η κυβέρνηση των Τσίπρα και Καμμένου συγκροτείται από ανίδεους και ιδεοληπτικούς υπουργούς, όταν ο αντιπρόεδρός της είναι αμνήμων περί της φύσεως του ρόλου της διοίκησης της Κεντρικής Τραπέζης και των κατά το Σύνταγμα αρμοδιοτήτων του, τότε η ζημία που προκαλείται στην οικονομία της χώρας είναι ανήκεστη.

Ποιος ξένος -ή και εγχώριος -επενδυτής θα εμπιστευθεί τα χρήματά του στην Ελλάδα, όταν η παρούσα κυβέρνηση διακατέχεται από ζωηρή βουλιμία κατάπτωσης των εξουσιών; Και ποιες επενδύσεις αναμένονται, όταν η κυβέρνηση των Τσίπρα και Καμμένου επιχειρεί όχι μόνον να φιμώσει τον κεντρικό τραπεζίτη, αλλά να τον ελέγξει, ώστε να επιτυγχάνει… «οικονομικά αποτελέσματα» της αρεσκείας της, ενώ οι επιδόσεις της αγγίζουν πολικές θερμοκρασίες;

Οταν, λοιπόν, η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας πόρρω απέχει από τις φαντασιώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, ο οποίος μιμνήσκεται ημερών αρχαίων, όταν τυχόν διηύθυνε κομματική επιχείρηση, ή υπουργού τινός, όστις θεωρεί ότι η Κεντρική Τράπεζα είναι παράρτημα της Κουμουνδούρου, είναι σχεδόν φυσικό επακόλουθο ότι επιχειρούν να καταστήσουν, οι αδαείς, τον κεντρικό τραπεζίτη σάκο του μποξ της ανικανότητάς τους.

Και στο εγγύς παρελθόν προκάτοχοι του Γιάννη Στουρνάρα -Δ. Χαλικιάς, Ν. Γκαργκάνας, Γ. Προβόπουλος- προέβησαν σε δημόσιες παρεμβάσεις προς διόρθωση της πορείας της οικονομίας, οι οποίες δεν ήταν καθόλου αρεστές στις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις. Αλλά η οικονομική παιδεία, η γνώση του ρόλου της Κεντρικής Τράπεζας, η επίγνωση της σχέσης της με την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα απέτρεψαν προκλήσεις και διενέξεις του επιπέδου των ερασιτεχνών λαϊκιστών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Αν η κυβέρνηση των Τσίπρα και Καμμένου δεν αγνοούσε τι σημαίνει ότι η Τράπεζα της Ελλάδος είναι αρμόδια για την παρακολούθηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, της διαχείρισης των συναλλαγματικών διαθεσίμων, του αποθέματος χρυσού της χώρας, της διατήρησης των τραπεζικών λογαριασμών του Ελληνικού Δημοσίου, της επίβλεψης των συστημάτων και των μέσων πληρωμών, όπως και της εποπτείας των πιστωτικών ιδρυμάτων της Ελλάδας, ίσως να έλεγχε το μένος της κατά του διοικητού της.

Τουλάχιστον, δεν θα αγνοούσε ότι ο κλεφτοπόλεμος που διεξάγει, για εσωτερική κατανάλωση, είναι ατυχής. Εκτίθεται, ματαιοπονεί και πορεύεται επικινδύνως σε αγεωγράφητα ευρωπαϊκά τραπεζικά νερά.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου